Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Kosmas:
Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι ο αδελφός
Misha αποφεύγει τους κανόνες δεοντολογίας για τη συνέχιση αυτής της καλοπροαίρετης και εποικοδομητικής συζήτησης. Έτσι:

ΠΡΩΤΟΝ, ενώ θα έπρεπε να εξαντλούμε κάθε φορά τα επί μέρους ζητήματα, που μπαίνουν προς συζήτηση, ο καλός αδελφός δεν συζητά και δεν απαντά στα θέματα αυτά, όπως οφείλει.Επειδή δεν τον εξυπηρετεί το ξεκαθάρισμα των ζητημάτων αυτών, προσπαθεί κάθε φορά να μετατοπίσει τη συζήτηση σ’ άλλες κατευθύνσεις. Συγκεκριμένα, από δικής μου πλευράς, που έθεσα προς συζήτηση το θέμα της «αγιοποιήσεως των νέων αγίων», εξέθεσα τις θεολογικές προϋποθέσεις των «αγιοποιήσεων», που είναι η ύπαρξη «θείων σημείων» και η διακρίβωση της Ορθοδοξίας των προσώπων αυτών. Το τελευταίο εξακριβώνεται από την έρευνα όχι μόνο τα πρόσωπα αυτά να μη διδάσκουν κακόδοξες διδασκαλίες, αλλά και με το να μή έχουν «κοινωνία» με αιρετικούς επισκόπους, ή άλλους επισκόπους που έχουν «κοινωνία» με αιρετικούς επισκόπους.

Εζήτησα, λοιπόν, απ’ τον αδελφό
Misha να απαντήσει εάν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας με τον οποίο είχαν «κοινωνία» τα «αγιοποιηθέντα» πρόσωπα, είναι Ορθόδοξος, ή αιρετικός. Εύλογο το ερώτημά μου αυτό και αναγκαία η απάντησή του σ’ αυτό, για την πρόοδο της συζήτησης.

Ο αγαπητός
Misha
δεν απάντησε μέχρι σήμερα. Τον ερώτησα επίσης εάν ο Αθηναγόρας έχει άρει από το 1965 το «σχίσμα των Εκκλησιών», δηλ. εάν έγινε η «Ένωση των Εκκλησιών». Ούτε και σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε. Αλλά, και σ’ άλλα ερωτήματα, στα οποία ήταν απαραίτητη για την πρόοδο της συζήτησης, απάντηση δεν υπήρξε εκ μέρους του καμία. Έτσι, όμως, δεν διεξάγονται εποικοδομητικές συζητήσεις. Πιό κάτω θα παραθέσω και πάλι ωρισμένα ερωτήματα, στα οποία αυτή τη φορά θα επιμείνω να έχω απαντήσεις, για να προχωρήσει η συζήτηση για το τεθέν αρχικό θέμα των «αγιοποιήσεων».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ -- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 6 Ιανουαρίου 2017

 ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

 Ἀφοῦ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνδύθηκε τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, δηλαδὴ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀφοῦ ἐκτέλεσε ὅλα τὰ ἐπιβαλλόμενα ἀπὸ τὸν ἰουδαϊκὸ Νόμο, πῆγε στον Ἰωάννη, για να βαπτισθεί. Ὄχι γιατὶ ὁ Ἴδιος τὸ εἶχε ἀνάγκη, ἀλλὰ για να ξεπλύνει τὴν ἀνθρωπίνη φύσῃ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδὰμ καὶ να ἐνδύσει τὴν γυμνότητά της μὲ τὴν πρώτη στολή που ἀστραποβολᾶ τὴν Θεϊκὴ λάμψη.

Του Αγίου Ἰωάννου του Σιναΐτου:

«Ἡ πραότητα εἶναι συνεργάτης τῆς ὑπακοῆς, ὁδηγὸς στὴν ἀδελφοσύνη, χαλινάρι τῆς μανίας, κόψιμο τοῦ θυμοῦ, μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ἰδιότητα τῶν Ἀγγέλων, δέσιμο τῶν δαιμόνων καὶ ἀσπίδα κατὰ τῆς πικρῆς ὀργῆς».

Education in God


Holy Metropolitan of Nafpaktos and Saint Vlassios, Hierotheos



Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά τρία συγχρόνως σημεία

Αν, όμως, η κάθε εποχή έχει το δικό της πλούτο, είναι αναμφισβήτητο ότι μετά τον 5ο αι., ο κατ΄ εξοχήν «θεομητορικός» αιώνας είναι ο 14ος, κατά τον οποίον ηχούν οι δογματικές φωνές Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχ/που Θεσ/νίκης, Νικολάου Καβάσιλα και Θεοφάνους  του Νικαέως. Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά τρία συγχρόνως σημεία: α) Την απόλυτα προσωπική αγιότητα της Θεοτόκου και την εσχατολογική τοποθέτησή Της μετά την Αγία Τριάδα, β) τη θεμελιώδη Χριστολογική σημασία Της, και γ) την εντελώς κεντρική θέση Της στην Οικονομία της σωτηρίας, δηλ. τον ενεργητικό ρόλο Tης στο μυστήριο της Σαρκώσεως και την εις τους αιώνες παραμονή Της στο κέντρο του μυστηρίου της Εκκλησίας.

«ούτε υπερζέοντες ούτε υποζέοντες»

Δια τούτο χρειάζεται να είμεθα, όπως ορίζει την μεσότητα σκέψεως και συμπεριφοράς ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος «ούτε υπερζέοντες ούτε υποζέοντες». Λέγει μεν ο Απόστολος «τω πνεύματι ζέοντες», αλλά συνεχίζει, «τω Κυρίω δουλεύοντες». Διότι δυστυχώς αυτή η ζέσις και ο ζήλος, όταν γεννώνται εις ψυχάς μη απηλλαγμένας παθών, τότε «δουλεύουν» εις τα πάθη των και όχι «τω Κυρίω».

Από τον βίο της Αγίας Βαρβάρας

... Ευρών δε δύο ποιμένας, οι οποίοι έβοσκον τα πρόβατά των εκεί πλησίον, τους ηρώτησεν αν ήξευραν, που ήτο κρυμμένη η θυγάτηρ του. Ο εις εξ αυτών ήτο συμπαθής και φιλάνθρωπος και κρίνων άδικον να προδώση την διωκομένην Μάρτυρα, ηρνήθη και είπεν, ότι δεν την είδε ποσώς· επροτίμησεν ως γνωστικός να είπη ψεύδος σωτήριον, παρά αλήθειαν βλάπτουσαν. Ο δε άλλος ποιμήν, πονηρός και απάνθρωπος, δεν ωμίλησε μεν δια να μη τον ακούσωσι, με τον δάκτυλόν του όμως έδειξε την οδόν εις τον Διόσκορον, δια να εύρη την Μάρτυρα. Όμως η θεία δίκη επαίδευσεν αμέσως το κακούργημα τούτο, διότι όλα τα πρόβατα του κακοτρόπου εκείνου και άφρονος βοσκού έγιναν κάνθαροι και έμειναν τοιούτοι μέχρι τέλους και περιεκύκλουν τον τάφον της Αγίας.  

Του Αγίου Μάρτυρος Μηνά:

Το να τιμώμεν τους βασιλείς, είναι καλά και άγια καμωμένον, δια την αρχήν και εξουσίαν αυτών, όταν και αυτοί τιμούν και σέβωνται Εκείνον όστις έδωκεν εις αυτούς την ηγεμονίαν, ήτοι τον όντως Θεόν.

Τότε και Τώρα....

Η περί «απολύτου προορισμού» διδασκαλία του Αυγουστίνου είναι όλως κακάδοξη. Δεν είναι δε η μόνη κακοδοξία που απαντούμε στα κείμενά του. Και όμως η Εκκλησία, λαβούσα πολλούς παράγοντας υπ΄ όψιν, ουδέποτε τον κατεδίκασε, καίτοι παρήλθαν 15 αιώνες.

(Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

O Άγιος Ειρηναίος γράφει ότι:

«Ἰωάννης ὁ τοῦ Κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι καὶ ἰδὼν ἔσω Κήρινθον ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών · “Φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ.” Καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι καὶ φήσαντι· «Ἐπιγίνωσκε ἡμᾶς», ἀπεκρίθη · «Ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ.» Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν , ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν · «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼςὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος».

ΤΟ ΜΕΓΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΩΣ ΕΛΛΟΓΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΝΕΝΟΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ, ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΚΤΙΣΕΩΣ

 Τοῦ κ. Παναγ. Σ. Γκιουλὲ

«Πῶς ἐξείπω τὸ μέγα Μυστήριον; Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται· ὁ Λόγος παχύνεται· ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καὶ ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται· ὁ ἄναρχος ἄρχεται· ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ υἱός τοῦ ἀνθρώπου γίνεται» (γ/ἰδιόμελον εἰς τὰ ἀπόστιχα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου).

Μέγα θαῦμα τὸ τῆς εὐσεβείας Μυστήριον! Καὶ γι᾽ αὐτὸ κι᾽ αὐτὸς ἀκόμη ὁ πνευματέμφορος ὑμνογράφος τῆς μεγάλης Θεανθρωπίνης ἑορτῆς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸ τοῦ δυσαναβάτου θεολογικοῦ ὕψους τοῦ παμμεγίστου Μυστηρίου τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως, μένει ἄφωνος καὶ ἐξαπορῶν, γιατὶ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβη, νὰ ἐννοήση καὶ νὰ ἑρμηνεύση τὸ ἀσύλληπτο, ἀπερινόητο, ἄρρητο καὶ ἀνερμήνευτο αὐτὸ Μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θείου Λόγου!…

ΟΙ ΑΝΤΙΛΕΓΟΝΤΕΣ -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Με μύρια περιστατικά και παραδείγματα η ιστορία επιβεβαίωσε κι εξακολουθεί να επιβεβαιώνει ως τις μέρες μας την προφητεία του γέροντα Συμεών, που κρατώντας στην αγκαλιά τον Ιησού Χριστό ως «βρέφος τεσσαρακονθήμερον» τον ονομάζει «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2: 34). Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε τα μάτια του σ΄ αυτό τον κόσμο ο Θεάνθρωπος Κύριος είλκυσε τη λατρευτική αγάπη αλλά και την ασίγαστη εχθρότητα, ακόμη και το μίσος των ανθρώπων, που μάλιστα φάνηκε να θριαμβεύει, αφού τον ύψωσε στο σταυρό του Γολγοθά. Πριν όμως σηκώσει στους αχράντους ώμους του εκείνον το σταυρό, ο Ιησούς Χριστός υπέμεινε και δύο άλλους· το σταυρό της αντιλογίας και αντίρρησης και το σταυρό της καταφρόνιας και αποδοκιμασίας.

Του Αγίου Ἐφραὶμ του Σύρου:

«Ἡ καμήλα γονατίζει τὸ βράδυ γιὰ νὰ τὴν ξεφορτώσουν. Καὶ ξαναγονατίζει πάλι τὸ πρωΐ γιὰ νὰ δεχθῆ πάλι τὸ φορτίο στὴν πλάτη της. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ γονατίζουμε πρωΐ καὶ βράδυ σὲ προσευχὴ μπροστὰ στὸν Θεό. Πότε γιὰ νὰ ξαλαφρώσουμε ἀπὸ τὸ φορτίον μας τῶν ἀναγκῶν, τῶν πόνων καὶ τῶν θλίψεων καὶ πότε γιὰ νὰ πάρουμε δυνάμεις γιὰ τὸ νέο φορτίο, ποὺ μᾶς περιμένει».

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ αὐτή εἶναι αἱρετικοί καί προφανῶς δέν μποροῦν νά ἀποτελέσουν «ἐκκλησία». Οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί καί δέν πρέπει νά μιλᾶμε γιά τίς «ἐκκλησίες» τους καί πολύ περισσότερο γιά τήν ἕνωσή τους μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενιστές βέβαια ἔχουν διαφορετική ἄποψη. Γι᾽ αὐτό καί μιλοῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀγωνίζονται μέ θέρμη νά τήν πετύχουν, ἀδιαφορώντας ἄν ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τούς ἱερούς κανόνες καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ θεολογικός τους διάλογος εἶναι διάλογος σκοπιμότητας καί ἀμφισβήτησης τῆς μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Οἱ αἱρετικοί γνωρίζουν πολύ καλά τήνὈρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἔχουν ἀποσχιστεῖ. Ἐν γνώσει τους καί ἀπό ἐγωϊσμό, φιλοδοξία καί φιληδονία ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία.

π.Νικόλαος Μανώλης, Πρωτοχρονιάτικη αφύπνιση-Ο μητρ. Ιερεμίας-Η Διακοπή Μνημοσύνου [