Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (7) μέρος


Ύμνοι εις την Θεοτόκον Greek Orthodox Hymns to the Mother of God

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2016

Ταβιθάς της εν Ιόππη, ήν ανέστησε Πέτρος, Μαρκιανού, Μαρτυρίου.

Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ ἦταν εὐσεβὴς καὶ φιλάνθρωπη χριστιανὴ καὶ κατοικοῦσε στὴν Ἰόππη. Τὸ Ταβιθᾶ εἶναι λέξη Συριακὴ καὶ σημαίνει Δόρκα. Ἦταν ὑφάντρα καὶ ἔφτιαχνε χιτῶνες, τοὺς ὁποίους πωλοῦσε πρὸς ἀνακούφιση τῶν χηρῶν καὶ ὀρφανῶν. Ἡ Ταβιθᾶ ὅμως ἀρρώστησε καὶ πέθανε. Τὴν περίοδο ἐκείνη βρισκόταν στὴ Λῦδδα ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Ὅταν τὸ ἄκουσαν αὐτὸ οἱ δικοί της, ἔσπευσαν νὰ τὸν παρακαλέσουν νὰ ἔρθει στὴν Ἰόππη, ὅπου καὶ ὁδηγήθηκε στὸ νεκροκρέβατο τῆς Ταβιθᾶς. Ἀφοῦ παρακάλεσε τοὺς παραβρισκόμενους νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ δωμάτιο, ὁ Πέτρος γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. Στὴν συνέχεια εἶπε στὴν Ταβιθᾶ νὰ σηκωθεῖ. Μόλις ἐκφώνησε τὸ πρόσταγμα ἡ νεκρὴ ἀνεστήθῃ.Τὸ γεγονὸς αὐτὸ διεδόθει στὴν Ἰόππη καὶ πολλοὶ πίστεψαν. Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ πέθανε σὲ βαθὺ γῆρας.

Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας. Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!

Πηγή : http://apotixisis.blogspot.ca/


Με μεγάλη μας λύπη βλέπουμε εδώ και καιρό τις συστηματικές προσπάθειες κάποιων να ταυτίσουν τον μεγάλο αγωνιστή της Ορθοδοξίας, Ιερομόναχο  Θεοδώρητο Μαύρο, με τις παρατάξεις των Γ.Ο.Χ.. Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποκατασταθεί η Αλήθεια για τον ομολογητή γέροντα. Για το λόγο αυτό δημοσιεύουμε μία Θεία Λειτουργία που ο ίδιος τέλεσε ως ιερεύς, και στην οποία δεν μνημονεύεται κανένας επίσκοπος, είτε του νέου, είτε του παλαιού ημερολογίου!

Θεωρούμε δε ότι το ντοκουμέντο αυτό αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία για τον πιστό λαό και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι δίνεται η δυνατότητα να ευφρανθούμε πνευματικά απο μια άλλη πτυχή της  ιερατικής διακονίας του οσίου γέροντος.




***


Κατά την ώραν της εις Επίσκοπον χειροτονίας του ο Κληρικός μεγαλοφώνως λέγει:

«Αναθεματίζω Άρειον,  καί τούς συν αυτώ σύμφρονας καί κοινωνούς της αυτού μανιώδους κακοδοξίας.....και τους τούτων ομόφρονας αποβάλλομαι και αναθεματίζω και τρανώς ανακηρύττω μεγίστη φωνή∙ Πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα. Όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα...» 

(Τάξις εις χειροτονίαν Επισκόπου, βλ. Μέγα Ευχολόγιον, Έκδοσις Σαλίβερου, Αθήναι 1925, σελ.131).

***
Ο   Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Κατά την ώραν της εις Επίσκοπον χειροτονίας του ο ...":

Αντί να μιλάμε περί αναθεματισμών δεν είναι καλύτερο να μιλάμε περί σύμπνοιας πίστεως και αγάπης ειλικρινούς;

Μνήμη θανάτου του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα. Δεν γευόταν δε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί και νερό. Καθόταν πάντοτε σκεπτικός χύνοντας θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του αποφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνο μας είπε: «Συγχωρήστε με, αδελφοί. Αυτός που εγνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πλέον να αμαρτήση». Εμείς δε εθαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχη μεταμορφωθή τόσο απότομα. Και αφού τον εθάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το ευρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος επληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του».

(ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΣΤ¨ : 20).

Νε μουτλού Τουρκιούμ ντιγιενέ!

Τι ευτυχία να σε λένε Τούρκο!
Η ρήση αυτή του Κεμάλ Ατατούρκ, στις 29 Οκτωβρίου 1933, αποτέλεσε έκτοτε τον κυματοδηγό της σύγχρονης Τουρκίας, την εθνικιστική σκυτάλη, αν θέλετε, που περνούσε από χέρια σε χέρια των νεώτερων ηγετών τους, για να καταλήξει σήμερα , εν έτει 2016, στα χέρια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος προετοιμάζει το έδαφος για να ανακράξει, αργά ή γρήγορα, μαζί με το «Αλλάχ-ου-Άκμπαρ» και το «ήγγικεν η ώρα».
Πίσω από τις πολυδαίδαλες γεωπολιτικές αναλύσεις και τις στρουθοκαμηλικές προσεγγίσεις μυωπικών δημοσιολογούντων οι οποίοι βαυκαλίζονται να νομίζουν ότι τα πρόδρομα κύματα της επερχόμενης επιθετικής συμπεριφοράς της Τουρκίας ανάγονται σε επιδείξεις μπραβούρας (ψευδοπαλληκαρισμού) για εσωτερική κατανάλωση, ελλοχεύει η εκδήλωση ενός φυσικού φαινομένου εκρηκτικών διαστάσεων. Η δημογραφική πίεση της Τουρκίας σε συνδυασμό με την δημογραφική απίσχναση της Ελλάδος προσεγγίζει ως φαίνεται το κρίσιμο σημείο καμπής, μετά την υπέρβαση του οποίου θα ανοίξουν οι ασκοί όχι του Αιόλου αλλά του Μεγάλου Μογγόλου. Μια πρώϊμη μικρογραφία παρόμοιων εξελίξεων ζήσαμε οι παλιότεροι το 1974 με την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου από κύματα αφιονισμένων (στην κυριολεξία) στρατιωτικών στιφών τα οποία ξεχύθηκαν για να καταλάβουν, πρακτικά αμαχητί, ό,τι κατέλαβαν από την μεγαλόνησο και διατηρούν μέχρι σήμερα υπό την κατοχή τους.

ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣ -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Στρατοκόποι ἀέναοι σ᾿ αὐτόν τον κόσμο ἀδιάκοπα βαδίζουμε -ἤ μᾶλλον τρέχουμε- γιά νά προλάβουμε «νά κάνουμε κάτι»· εἶναι τρομακτικά σύντομη ἡ πορεία μας. Τό νιώθουμε αὐτό ἰδιαίτερα στή γοργή ἀνακύκληση τῶν ἑορτῶν, στό γρήγορο πέρασμα ἀπό τήν προηγούμενη χρονολογία στήν ἑπόμενη. Ποιό νά ᾿ναι τό νόημα τοῦ δρόμου μας, ποιά ἡ ἀφετηρία καί ποῦ ὁριοθετεῖται τό τέρμα του; «Ἀπ᾿ το μηδέν προήλθαμε καί στό μηδέν τραβᾶμε», ἀκούγεται ὁ καημός τοῦ ὑλιστῆ, πού δέν ἀντιλαμβάνεται παρά μόνο τήν ὁριζόντια πεπερασμένη διάσταση, ἀπό τό λίκνο ὥς τό μνῆμα. Παρόμοια σκέπτονται κι ὅλοι ὅσοι δέν ἔνιωσαν τήν εὐλογία τῆς πίστεως. Γιά τόν πιστό ὅμως ἡ ζωή ἔχει εὐγενική προέλευση και προορισμό: τήν ἀληθινή ζωή, τον Δημιουργό καί Πατέρα μας. Ἀπό τήν ἀγάπη του ξεκινᾶ, στό ἔλεός του ἐκτυλίσσεται καί στήν αἰώνια δόξα τῆς βασιλείας του καταλήγει.

Εἶσαι βέβαιος ὅτι πιστεύεις καί ζεῖς εὐαγγελικῶς ὀρθά; - π.ΑΘΑΝ.ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (ΣΤ΄ Λουκᾶ)


ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου:

Όταν η συνείδηση παύση να μας ελέγχη για τις αμαρτίες, ας προσέξουμε μήπως αυτό δεν οφείλεται στην καθαρότητα, αλλά στην κόπωση και την άμβλυνση της συνειδήσεως λόγῳ πλήθους αμαρτιών. Η συνείδηση έχει δοθή από τον Θεόν στον καθένα μας για να μας ελέγχη και να μας προστατεύη. Όταν όμως αχρηστευθή και δεν λειτουργεί, από την μεγάλη μας απιστία, τότε χρειάζεται προσοχή, γιατί βρισκόμαστε σε θανάσιμον κίνδυνον…