ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ - «Ενίψατο, και ήλθε βλέπων»

Το φως της ζωής
Γεννήθηκε η ταλαιπωρημένη εκείνη ύπαρξη χωρίς να απολαμβάνει το θείο δώρο της όρασης. Άκουε μόνο για τις ομορφιές της φύσεως και η δοκιμασία του ήταν ακόμα πιο μεγάλη γιατί δεν μπορούσε να έχει και θέαση εικόνων, πραγμάτων και κυρίως προσώπων. Αδυνατούσε να κοιτάξει ακόμα και το διπλανό του και η ζωή του ήταν ανυπόφορη και δυσβάστακτη, βυθισμένη στην κυριολεξία στο σκοτάδι.
Ο άνθρωπος αυτός, βέβαια, βίωνε οδυνηρά τη στέρηση της σωματικής όρασης. Πολύ όμως πιο τραγική ήταν σίγουρα η θέση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήταν βυθισμένοι στο πνευματικό σκοτάδι, στο εφιαλτικό έρεβος της υποκρισίας τους. Είχαν ερμητικά κλειστά τα μάτια της ψυχής τους. Στην περίπτωσή τους ίσχυε ο λόγος του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος διαπιστώνει: «Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν μάλλον οι άνθρωποι το σκότος ή το φως». Η διαπίστωση αυτή αντανακλά την εικόνα της ζωής μέχρι σήμερα και αποτυπώνει στάσεις απέναντι στην προσφερόμενη αγάπη του Θεού.

Χριστός Ανέστη- PASCHA - the Sunday of the Resurrection - Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 5 Ιουνίου 2016

ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. Δωροθέου ιερομάρτυρος, επισκόπου Τύρου, Νικάνδρου μάρτυρος, Μάρκου νεομάρτυρος.


Εἶναι ἄγνωστο ἀπὸ ποῦ καταγόταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Δωρόθεος. Ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (360 – 362 μ.Χ.). Σοφώτατος καὶ ἐγκρατέστατος Ἱεράρχης, διακρινόταν γιὰ τὴ βαθιὰ θεολογικὴ του μόρφωση καὶ τὴν πλήρη γνώση τῶν Γραφῶν. Κατὰ τοὺς ἐπὶ Μαξιμιανοῦ καὶ Λικινίου (286 – 323 μ.Χ.) ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν κινηθέντες διωγμούς, μετὰ ἀπὸ παράκληση τοῦ ποιμνίου του, ἀναγκάσθηκε νὰ καταφύγει στὴ Δυσσόπολη τῆς Θράκης, ὅπου παρέμεινε ἰδιωτεύων μέχρι τοῦ θανάτου αὐτῶν.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

***
σ.σ. Η οικουμενιστική αποστασία της  "Εκκλησίας" είναι γεγονός. Τώρα αν γίνει ή δεν γίνει η ληστική Σύνοδος της Κρήτης έχει σημασία;

Η «Αγαθή Μερίδα» - του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ. -- Σχόλιον εις ένα παρεξηγημένον χωρίον

Φιλοξενούμενος ο Κύριος στη Βηθανία, ένα προάστειο των Ιεροσολύμων, στο γνωστό και φιλικό σπίτι των αδελφών Μάρθας, Μαρίας και Λαζάρου – ο πατέρας της οικογένειας, Σίμων ο λεπρός (βλ. Ματθ. 26: 6· Μρ 14: 3), είχε πεθάνει – αξιοποιεί την ευκαιρία για να διδάξει τους παρευρισκομένους. Η Μάρθα ως οικοδέσποινα καταγίνεται με την περιποίηση του φιλοξενουμένου, ενώ η μικρότερη αδελφή της Μαρία καθισμένη κοντά στα πόδια του Ιησού, ακούει με προσοχή τη διδασκαλία Του (Λουκ. 10: 39). Αυτό ενόχλησε την Μάρθα, η οποία περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν, καταγινόταν υπερβολικά με την φροντίδα της φιλοξενίας. Πιθανόν ετοίμαζε πλούσιο τραπέζι με πολλά φαγητά, που μάλιστα απαιτούσαν ιδιαίτερο κόπο και χρόνο για την προετοιμασία. Επειδή, όμως δεν μπορούσε να τα προλάβει όλα μόνη της, έρχεται στον Κύριο, που δίδασκε και κάνει τα παράπονά της· «Κύριε, δεν σε μέλει που η αδελφή μου με άφησε μόνη να διακονώ; Πες της, σε παρακαλώ, να με βοηθήσει». Αξίζει να προσέξουμε ότι η Μάρθα δεν απευθύνεται στην αδελφή της αλλά στον Κύριο. Στο παράπονο τής Μάρθας ο Κύριος απαντά: «Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία· Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ΄ αυτής» (Λουκ. 10: 41-42).    

Η διάσωση της νηοπομπής

Ο Κωσταντής Χαρόπουλος, παλιός θαλασσομάχος, περνά τώρα τις ημέρες του στο ιδιόκτητο ξενοδοχείο του αναπολώντας τα παλιά. Κάποια φορά διηγήθηκε το ακόλουθο θαύμα: 
« Την περίοδο του αμερικανοϊαπωνικού πολέμου εργαζόμουν σαν πρώτος μηχανικός σε ένα πετρελαιοφόρο του εμπορικού στόλου.
 
Φορτώσαμε από μια ινδική βάση πράσινο πετρέλαιο για αεροπλάνα, και ξεκινήσαμε για κάποια μεγαλόνησο του Ειρηνικού, που ήταν αεροπορική βάση των αμερικάνων. Ταξιδεύαμε όμως με την ψυχή στο στόμα, γιατί μας κυνηγούσαν τα γιαπωνέζικα υποβρύχια, που κάνανε φοβερή φθορά. Είχαμε βέβαια τριγύρω μας αντιτορπιλλικά, αλλά οι γιαπωνέζοι τρύπωναν από κάτω, περνούσαν τον κλοιό και μας φύτευαν τορπίλλες. Γινόταν χαλασμός.
 
Αυτή τη φορά είχαμε και ασυνήθιστη φουρτούνα. Τα κύματα ορθώνονταν βουνά. Τα αντιτορπιλλικά χόρευαν σαν καρύδια εδώ κι εκεί. Λέγαμε πως ήρθε το τέλος μας.
 
- Κάνετε τον σταυρό σας! φώναξα στον καπετάνιο και στο πλήρωμα. Κάνετε προσευχή να βοηθήσει ο Μεγαλοδύναμος. Θεέ παντοδύναμε, σώσε μας! Σε τούτο τον χαμό μόνο Εσύ μπορείς να βοηθήσεις.
 
- Αμήν! Φώναξαν όλοι.
 
Η θάλασσα άρχισε σιγά-σιγά να ημερεύει.
 
Δεν προλάβανε όμως να ανασάνουμε και μας βρίσκει κυκλώνας.
 
- Στροφή αριστερά και πρόσω ολοταχώς! Βρυχήθηκε ο καπετάνιος. Πιάστε όλοι τα πόστα σας.
 
Οι μηχανές πήγαιναν να σπάσουν από το τράνταγμα και το άναμμα. Ευτυχώς ο κυκλώνας μας πήρε μόνο περιφερειακά. Δοξάσαμε πάλι τον Μεγαλοδύναμο. Καταϊδρωμένος ανέβηκα από το μηχανοστάσιο να πιω έναν καφέ. Δεν πρόφθασα να πιω ούτε γουλιά και βλέπω ξαφνικά τον τρίτο μηχανικό να πετιέται μπροστά μου, για να μου αναγγείλει ότι οι μηχανές πετούν φωτιές.
 
Πηδάω γρήγορα στο αμπάρι, αρπάζω τον πυροσβεστήρα και ρίχνω νερό στο σημείο της φωτιάς. Δεν ξέρω πως, με τύλιξε ο σωλήνας και με έσφιγγε όπως ο βόας το ζαρκάδι. Πάσχισα να ξετυλιχθώ, αλλά στάθηκε αδύνατο. Λίγο ακόμη και θα έσκαγα από ασφυξία. Μέσα στην αγωνία μου σκέφθηκα τη φωτιά, που θα μεταδιδόταν σε όλη τη νηοπομπή, και φώναξα:
 
- Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή, σώσε μας αυτή την ύστατη ώρα!
 
Αυτό ήταν. Ο σωλήνας με τρόπο ανεξήγητο λασκάρισε. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την κατάσβεση. Όταν τελείωσα, ήρθε όλο το πλήρωμα. Με αγκάλιαζαν δακρυσμένοι και με φιλούσαν. Στάθηκα τότε σοβαρός και με πολλή συγκίνηση τους είπα:
 
- Αγαπητοί συνάδελφοι, αυτό που έγινε ήταν θαύμα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Πάνω στον έσχατο κίνδυνο την επικαλέσθηκα, κι έσωσε κι εμένα από βέβαιο θάνατο κι όλη την νηοπομπή.
Τους εξήγησα πως έγινε, και όλοι έκαναν τον Σταυρό τους ».
 

π.Νικόλαος Μανώλης, Συμπλήρωμα στο κήρυγμα ''Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς'' [ΒΙΝΤΕΟ 2016].


Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος - Πεντηκοστή

Ὅταν ὁ Κύριος ὑποσχόταν στοὺς Ἀποστόλους τὴ μέγιστη δωρεὰ τοῦ Πνεύματος, εἶπε: «Ἐγὼ φεύγω, ἀλλὰ ὁ Παράκλητος, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ θὰ στείλει ὁ Πατέρας στὸ ὄνομά μου, Ἐκεῖνος θὰ σᾶς διδάξει τὰ πάντα». Ἐκεῖνος, λοιπόν, θὰ προσευχηθεῖ καὶ Ἐκεῖνος θὰ κλάψει, γιατί, ὅπως λέει κι ὁ Ἀπόστολος, ἐμεῖς δὲν ξέρουμε πῶς νὰ προσευχηθοῦμε, ὅπως πρέπει, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἴδιο μεσιτεύει γιὰ ἐμᾶς μὲ στεναγμούς, ποὺ δὲν ἐκφράζονται μὲ λέξεις (Ρωμ. 8,26).... Καὶ ὅταν, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πεντηκοστῆς ἐπιφοίτησε ὁ Παράκλητος καὶ ἡ δύναμη τοῦ ἀγαθοῦ πνεύματος σκήνωσε στὶς ψυχὲς τῶν Ἀποστόλων, ἀφαιρέθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ὁλότελα τὸ κάλυμμα τῆς κακίας, καταργήθηκαν τὰ πάθη καὶ ξεσκεπάσθηκαν τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς τους. Καὶ ἀφοῦ γέμισαν ἀπὸ σοφία καὶ ἔγιναν τέλειοι ἀπὸ τὸ Πνεῦμα, διὰ μέσου του Πνεύματος ἔμαθαν πῶς νὰ πράττουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ Ἐκεῖνο χειραγωγήθηκαν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, καθὼς Ἐκεῖνο ἔγινε ὁ ἡγεμόνας κι ὁ βασιλιὰς τῶν ψυχῶν τους.
Κι ἐμεῖς, λοιπόν, ὅταν μᾶς ἔρχεται νὰ κλάψουμε, ἐνῶ ἀκοῦμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἂς παρακαλέσουμε τὸ Χριστὸ μὲ ἀδίστακτη πίστη νὰ ἔλθει σὲ ἐμᾶς τὸ Πνεῦμα, ὅπως ἐλπίσαμε, τὸ ὁποῖο ἀληθινὰ ἀκούει καὶ προσεύχεται, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα καὶ τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ.


(Λόγοι εἰς ρν´ κεφάλαια, κεφάλαιον σδ´. Φιλοκαλία, τόμος Γ´, σελ. 288-289)

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.-- Μὴ πείθεσθε Μονάζουσι μηδὲ τοῖς Πρεσβυτέροις...

Μὴ πείθεσθε Μονάζουσι μηδὲ τοῖς Πρεσβυτέροις, ἐφ’ οἷς ἀνόμως λέγουσι κακίστως εἰσηγοῦνται, καὶ τὶ φημὶ Μονάζουσι καὶ τὶ τοῖς πρεσβυτέροις; Μηδ’ Ἐπισκόποις εἴκετε τὰ μὴ λυσιτελοῦντα, πράττειν καὶ λέγειν καὶ φρονεῖν δολίως παραινοῦσιν.


Τὶς εὐσεβὴς σιγήσει τὶς ὅλως ἠρεμήσει; καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν σιωπὴ σημαίνει καὶ τοῦτο δείκνυσι σαφῶς ὁ Πρόδρομος Κυρίου, καὶ Μακκαβαῖοι σὺν αὐτῷ μικρὰς νομοθεσίας, προκινδυνεύοντες στερρῶς μέχρις αὐτοθανάτου καὶ μήτε τὸ βραχύτατον τοῦ νόμου παριδόντες ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις καὶ μάχη κρεῖττον δείκνυται ψυχοβλαβοῦς εἰρήνης. Βέλτιον γὰρ ἀνθίστασθαι τοῖς οὐ καλῶς φρονοῦσιν ἡ τούτοις ἐπακολουθεῖν κακῶς ὁμονοοῦντας, χωριζομένους τοῦ Θεοῦ καὶ τούτοις ἑνουμένους.

Resolutions of the 25th Pan-Orthodox Conference of authorized Churches on matters of Heresies and Para-religion.