ΤΟ ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Όσοι εγεύθησαν την ανέκφραστον πνευματικήν γλυκύτητα της θείας εν Χριστώ ζωής, αυτοί μόνον ημπορούν να αντιληφθούν εις μίαν φωτεινήν πληρότητα, την αδιάρρηκτον σχέσιν της δογματικής και πνευματικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου αγίας Εκκλησίας μας. Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον, «ίνα σώση τον κόσμον» και «ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν», είναι προφανές ότι δεν ήλθε, δια να διδάξη απλώς δόγματα εις τους ανθρώπους, αλλά δια να αγιάση τους ανθρώπους δια των δογμάτων. Και ο αγιασμός αυτός είναι η ζωή. Πρέπει να ζήση κανείς την εν Χριστώ ζωήν, δια να αντιληφθή, να αισθανθή εν χάριτι, ότι όλα τα δόγματα της Εκκλησίας οδηγούν κατ’ ευθείαν εις την σωτηρίαν, την θέωσιν, εις την γνώσιν την μυστικήν, η οποία δεν αποτελεί κατηγόρημα διανοητικόν, αλλά μετουσίαν ψυχής, δια την γνώσιν της Αγίας Τριάδος, όπως είναι και το θέλημα του Θεού. «Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Αυταί αι πνευματικαί εμπειρίαι, αίτινες άπτονται μυστικώς της εν Χριστώ βιούσης καρδίας, βεβαιούν το δόγμα και το δόγμα βεβαιοί την αλήθειαν της ζωής. Εάν ο Ορθόδοξος έχη μεν μελετήσει την δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, δεν κατέστησεν όμως πράξιν τας εντολάς του Χριστού και δεν μετεστοιχειώθει η καρδία του εις πνευματικήν, δυνατόν να γνωρίση ψιλώ λόγω την άμεσον σχέσιν, ήτις υφίσταται μεταξύ δόγματος και πνευματικής ζωής. Αλλ’ όμως, η θεωρητική ανακάλυψις της αληθείας αυτής δεν παρέχει ούτε ενάργειαν ούτε βεβαιότητα.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 2000 Ταινία


Z Kanon Anastaseos - Greek Orthodox Byzantine Chant


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 8 Μαΐου 2016

ΤΟΥ ΘΩΜΑ. Του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, Αρσενίου του μεγάλου, νεομάρτυρος Θεοδώρου.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, «ὁ ἐπιπεσὼν ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ Ἰησοῦ», εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔγραψε τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, ἀλλὰ καὶ τὶς τρεῖς Καθολικὲς Ἐπιστολές, ποὺ φέρουν τὸ ὄνομά του.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου ἑορτάζεται στὶς 26 Σεπτεμβρίου. Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ συνδέεται μὲ τὴν ἀνάδυση θαυματουργικῆς κόνεως (σκόνης) ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, μέσῳ τῆς θαυματουργικῆς ἐπενέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ οἱ ντόπιοι τὴν ἀποκαλοῦσαν «ἐπίγειο μάνα».

Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος για το Ισλάμ και το αντιρατσιστικό.


ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ : Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;

Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.
Φθάνει να αναγνώση κανείς την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 διά να πεισθή πλήρως. Η εγκύκλιος αυτή προτείνει ως πρώτον λίθον του οικουμενιστικού οικοδομήματος την φιλικήν προσαρμογήν της Ορθοδοξίας προς τας "Εκκλησίας" της Δύσεως "διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου". Γράφεται επί λέξη: "Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούται ειδικώτερον ως εξής: α΄. διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...". Εις την εγκύκλιον αυτήν παραπέμπει και ο Θυατείρων Αθηναγόρας γράφων προσφάτως ότι: "η Ορθόδοξος Εκκλησία εξήλθε των τοιχωμάτων αυτής και εδημιούργησε σχέσεις και επεδίωξε συνεργασίαν ήδη από του 1920 διά της περιφήμου Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνετέλεσεν εις την έναρξιν της Οικουμενικής Κινήσεως και την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών...".

Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν;

Τρία είναι τα αίτια μορφώσεως ορθοδόξων φρονημάτων: η πίστις, η γνώσις και η βίωσις. Εάν δεν συνέλθουν επί το αυτό τα τρία ταύτα, αδύνατον να αποφύγωμεν τας πλάνας και τας αιρέσεις. Παρατηρήσατε τους δειλοκάρδιους Αγιορείτας και τους Αρχιερείς της Εκκλησίας,  που εις τας προδοτικάς ενεργείας του Πατριάρχου τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του. Εις κάποιαν των τριών τούτων προϋποθέσεων χωλαίνουν. Ή εις την πίστιν ή εις την γνώσιν ή εις την βίωσιν. Αδύνατον Ορθόδοξος Χριστιανός έχων πίστιν εις τον Χριστόν, γνωρίζων την διδασκαλίαν της Εκκλησίας και τους βίους των Αγίων Πατέρων και βιών κατά το δυνατόν με ακρίβειαν, να μη εξεγείρεται, από την αναφανδόν υποστηριζομένην καθολικήν αίρεσιν της συμφωνίας του Σαμπεζύ ή της συμφωνίας του Μπαλαμάντ ή του λατινόφρονα Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου το : Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου, … Φραγκίσκου!!!  Ας ερωτήσουν εαυτούς οι Αγιορείτες και οι Ποιμένες της Εκκλησίας μας, διατί τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του, και δεν ύψωσαν φωνήν διαμαρτυρίας κατά της ψυχολέθρου νοθείας της πίστεως.

Πίστη είναι… --- Γεώργιος Δροσίνης

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κηπαρίσσι;
Κι’ από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;

Η Παναγία της Τήνου

Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από την ιστορική ημέρα, που ο επίσκοπος Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως. Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου, που φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, ύστερα από τη βραδινή προσευχή αποσύρθηκε στο κελλί της να ησυχάσει. Ενώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία, κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελλιού να ανοίγει με πάταγο. Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, που άστραφτε σαν βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι της. 
- Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πως στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα η εικόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου. 
Η γερόντισσα ξύπνησε τρομαγμένη, αλλά από ταπείνωση δεν υπάκουσε στην εντολή.
 
Την άλλη εβδομάδα, την ώρα που η μοναχή προσευχόταν, δέχτηκε στον ίδιο τόπο για δεύτερη φορά την επίσκεψη της Παναγίας. Τη φορά αυτή η Θεοτόκος συνόδευε τα λόγια της με ένα γλυκό μειδίαμα, σαν να έλεγε: « Γνωρίζω τους λογισμούς και δισταγμούς σου, αλλά μη φοβάσαι. Εσένα διάλεξα για να εκπληρώσεις τη βουλή μου. Λοιπόν, μη διστάζεις ».
 

Αλλά ο δισταγμός κρατούσε ακόμη δέσμια την αγαθή γερόντισσα. Για αυτό η Θεοτόκος την επισκέπτεται και τρίτη φορά, την 29η Ιουλίου 1822, σε ώρα πάλι προσευχής. Την είδε τότε η μοναχή να στέκεται μπροστά της ακίνητη και να εκπέμπει τριγύρω της ένα ουράνιο φως, απαλό και λευκό. Ύστερα κάρφωσε το βλέμμα επάνω της και είπε: 
- Πελαγία, γιατί δεν υπάκουσες στην εντολή μου; Την επαναλαμβάνω τώρα για τελευταία φορά.
 

Επιστολή Πούλβιου Λεντούλου , Κυβερνήτη Ιουδαίας πριν απο τον Πιλάτο

Επιστολή Πούλβιου Λεντούλου , Κυβερνήτη Ιουδαίας πριν απο τον Πιλάτο, η οποία απευθύνεται προς τον Τιβέριο και παρακάτω είναι μεταφρασμένη από το λατινικό πρωτότυπο. Το πρωτότυπο βρίσκεται στην βιβλιοθήκη Cesarini στην Ρώμη.


Ήκουσα , ω Καίσαρ , ότι επιθυμείς να μάθης ότι σοι γράφω νυν περί ανθρώπου τινός λίαν ενάρετου καλουμένου ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, όν ο λαός θεωρεί Προφήτην και οι μαθηταί του Θεόν, λέγοντες ότι είναι Υιός Θεού, πλάστου των ουρανών και της γής και παντός ό,τι εν αύτη ευρίσκεται και υπάρχει. Τη αληθεία ω Καίσαρ, ακούονται καθ' εκάστην θαυμάσια πράγματα περι του Χριστού αυτού. Ανεγείρει νεκρούς και ιατρεύει ασθενείς δια μιάς μόνης λέξεως. Είναι ανήρ αναστήματος μετρίου , καλός την όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά το πρόσωπον , ώστε όσοι Τον ατενίζουν αναγκάζονται να Τον αγαπούν και να Τον φοβώνται.

Αυτά γράφει ο αδελφός μας Σωτήριος :

Αν είχα από κοντά τους Μοναχούς θα τους ρωτούσα : δεν αρκεί η μνημόνευση κατεγνωσμένης και συνοδικά αναθεματισμένης αίρεσης ( οχι μόνο του Πάπα αλλά και η μνημόνευση των μονοφυσιτών ) για να υποχρεούται να αναθεματίσει ο χριστιανός τον Βαρθολομαίο και την συνοδεία του ? Απλή η αλήθεια !"Οπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε" ! Σε κοινωνία με Πάπα τον βρεί να μνημονεύεις Βαρθολομαίο ? Παπικό τον λογαριάζει !Να μη αναθεματίζεις όσα η ορθοδοξία αναθεματίζει τον βρεί ? Με τους αναθεματισμένους τον βάζει .... Απλή η αλήθεια ! Δεν αρκεί η διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ παπικού πατριάρχου καὶ των ἁπανταχοῦ συμφωνούντων ἢ σιωπώντωνἐπισκόπων του αιρεσιάρχη ! Και αυτό είναι το σφάλμα πολλών αποτειχισμένων . Οχι μόνο αιρετικών ουκ εστί σωτηρία ΑΛΛΑ ουκ εστί σωτηρία ΚΑΙ ΟΣΩΝ δεν αναθεματίζουν τους αιρετικούς .Και αν νομίζεις οτι αυτό το τελευταίο είναι "δικό" μου σπούδασε απο την Κυριακή της Ορθοδοξίας οτι ΟΙ ΜΗ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ και οχι αναθεματιΣΤΕΟΙ . Εαν λοιπόν "ευλαβεστατος Αγωνιστης και ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ " ευρεθεί αποτειχισμένος μεν αλλά ΟΥΚ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΩΝ που πάει ? Δεν πάει όπου οι αναθεματισμένοι ?Τι ευλάβεια , τι ομολογία έχει αν δεν αναθεματίζει τον Παπικό Βαρθολομαίο ? Οση ευλάβεια και ομολογία είχαν όσοι δεν αναθεμάτιζαν τον Βέκκο ! 
Αυτή είναι η "ταμπακέρα " !