Φώτης Κόντογλου - Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Απόθου φόβον άπαντα, ο Λυτρωτής τω Προδρόμω έφησεν· εμοί δε πειθάρχει, ως χρηστώ μοι πρόσελθε· τούτο γαρ φύσει πέφυκα· εμώ προστάγματι είξον, και βάπτισόν με συγκαταβάντα, ον ευλογούσι Λαοί και υπερυψούσιν, εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.


Δια του παρόντος Τροπαρίου αναφέρει ο Ιερός Μελωδός τον Δεσπότην Χριστόν παραθαρρύνοντα τον Βαπτιστήν δια να βαπτίση Αυτόν· όθεν λέγει· ο Λυτρωτής του γένους των ανθρώπων Χριστός, «Ο Θεός (φησίν) ο ύψιστος, Λυτρωτής αυτών εστι» (Ψαλμ. οζ: 35), ο Χριστός, λέγω, είπεν εις τον Πρόδρομον Ιωάννην: απόβαλε εκ της ψυχής σου κάθε φόβον, ω Ιωάννη, και πείσθητι δια δύο αίτια και πλησίασον εις εμέ· πρώτον, διότι δεν θέλεις πάθη από εμέ κανένα κακόν, επειδή εγώ είμαι χρηστός, αγαθός, και τούτο φύσει πέφυκα: τουτέστιν εγώ μόνος φυσικήν έχω την αγαθότητα και χρηστότητα: «Ουδείς (φησίν) αγαθός, ειμή εις ο Θεός» (Μαρ. ι: 18)· διότι οι μεν άνθρωποι και Άγγελοι λέγονται αγαθοί και χρηστοί θέσει και κατά μετοχήν της του Θεού αγαθότητος και χρηστότητος· εγώ δε είμαι αγαθός φύσει και πρώτως και κατ΄ αιτίαν. Ώστε θαρρών πλησίασον εις εμέ, ως εις χρηστόν και αγαθόν· το γαρ αγαθόν δεν προξενεί φόβον και αποφυγήν, αλλά θάρρος και πλησιασμόν· ουδέ κακοποιεί τινά, αλλά μάλλον ευεργετεί πάντας. Αν όμως δεν ελκυσθής από την φυσικήν μου χρηστότητα, ελκύσου καν από την φυσικήν μου μεγαλειότητα, και υποτάσου εις την προσταγήν μου και βάπτισόν με, διότι εις τούτο εσυγκατέβην και έγινα άνθρωπος. Μερικοί δε, ως ο ανώνυμος ερμηνευτής των Κανόνων και άλλοι, το «χρηστώ» δια του ι γράφουσιν, εννοούντες με την τοιαύτην λέξιν το «Θεανθρώπω»· τούτο όμως δεν είναι ορθόν, κατά τον Θεόδωρον, δια δύο αίτια. Πρώτον, διότι δεν αρμόζει εις τον σκοπόν του Ιησού· ο σκοπός γαρ Αυτού ήτον να κάμη τον Ιωάννην να λάβη θάρρος εις το να βαπτίση Αυτόν· επειδή ποίον θάρρος έμελλε να λάβη, εάν ήκουεν από τον Χριστόν να τον λέγη, πλησίαζε εις εμέ ως εις Χριστόν, τουτέστιν ως εις Θεόν τέλειον, και τέλειον άνθρωπον; Εκείνος γαρ δια τούτο και μόνον εφοβείτο τον Χριστόν, διότι ήτον Θεός. Δεύτερον, διότι το εκ του τοιούτου λόγου συναγόμενον νόημα είναι μακράν των δογμάτων της Ιεράς Θεολογίας· επειδή γαρ το όνομα «Χριστός» σημαίνει «Θεάνθρωπος», ως είπομεν, και δηλοί, ου την χρίσασαν μόνον Θεότητα, αλλά και την χρισθείσαν υπ΄ αυτής ανθρωπότητα, ακολουθεί εξ ανάγκης, ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός μίαν μεν υπόστασιν έχει, καθ΄ ην η προσλαβούσα Θεότης ηνώθη με την προσληφθείσαν ανθρωπότητα, δύο δε τας φύσεις και θελήσεις και ενεργείας, κατά την κοινήν γνώμην των Ιερών Θεολόγων. Εάν λέγωμεν λοιπόν ότι ο Χριστός ο εν δυσί φύσεσι θεωρούμενος φύσει μια πέφυκεν, ασεβές είναι και βλάσφημον· διότι το να λέγη τινάς τον Χριστόν φύσει Θεόν και φύσει άνθρωπον, διπλώς λεγομένου του «φύσει», τούτο είναι ορθόν και ευσεβές· το δε να λέγη άπαξ, φύσει Θεόν και άνθρωπον, τούτο ουδαμώς λέγεται παρά τοις Θεολόγοις Πατράσι.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 25 Φεβρουαρίου 2015

Ταρασίου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Ρηγίνου επισκόπου Σκοπέλου, Μαρκέλλου ιερομάρτυρος, Αλεξάνδρου μάρτυρος του εν Θράκη

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ ἐκπαιδεύθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὐγενεῖς, τὸν Γεώργιο, κριτὴ καὶ πατρίκιο καὶ τὴν Εὐκρατία. Λόγω τῆς μεγάλης του μορφώσεως ἀνυψώθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτασηκρίτου.
Οἱ ἐκκλησιαστικὲς περιστάσεις τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀρκετὰ σοβαρές. Ὑπῆρχε ἀκόμα ὁ πόλεμος τῶν εἰκονομάχων, ἡ δὲ θέση τῶν Ὀρθοδόξων ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσκολη διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Πατριάρχου Παύλου Δ’ τοῦ Κυπρίου (780 – 781 μ.Χ.). Ἡ βασίλισσα Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία, ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τὸν ἀνήλικο υἱό της Κωνσταντῖνο ΣΤ’ (780 – 798 μ.Χ.), κατανόησε, ὅτι χρειαζόταν ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης μὲ εὐσέβεια, θεολογικὴ κατάρτιση καὶ διοικητικὴ ἱκανότητα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς περιστάσεις καὶ τὰ προβλήματα.

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Νέα χοροεσπερίδα του Διαβόλου το Συνέδριο του Π.Σ.Ε.»

Δεν προλάβαμε να χαρούμε και να επαινέσουμε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2004, με την οποία απέτρεψαν οι συνοδικοί αρχιερείς τον αρχιεπίσκοπο να πραγματοποιήσει επίσκεψη στο Βατικανό, και ευρισκόμαστε τώρα σε χειρότερη πτώση, και έφοδο και επίσκεψη περισσοτέρων δαιμόνων. Αφού σαρώσαμε και ετοιμάσαμε τον οίκο μας για την υποδοχή του πάπα, το ακάθαρτο πνεύμα επιστρέφει, «πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ΄ εαυτού έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα χείρονα των πρώτων». Αναφερόμαστε στην πρωτοφανή και πρωτάκουστη πάλι απόφαση του αρχιεπισκόπου, που ελήφθη εν κρυπτώ και παραβύστω, εν αγνοία της πλειονότητος των επισκόπων, να προσκαλέσουμε και να συνδιοργανώσουμε τον επόμενο μήνα, τον Μάϊο πάλι, με το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» διεθνές ιεραποστολικό συνέδριο στο οποίο θα συγκεντρωθούν όλες οι προτεσταντικές αιρέσεις και παραφυάδες, πολλές από τις οποίες ασκούν προσηλυτισμό εις βάρος των Ορθοδόξων, για να παρακακέσουμε από κοινού – άκουσον, άκουσον – το Άγιο Πνεύμα να έλθει και να μας αγιάσει, να ευλογήσει τις ιεραποστολικές προσπάθειες των Προτεσταντών εναντίον των Ορθοδόξων.  

Νέα και ανανεούμενη -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου

 Η επιστήμη και η τεχνολογία με τις αλματώδεις εξελίξεις τους επινοούν νέες μεθόδους για την αξιοποίηση της ηλιακής ενεργείας, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να βελτιώσουν τον ήλιο. Αντίστοιχα, θα έλεγα, η Εκκλησία σε κάθε εποχή κρατά άσβεστο το φως της παραδόσεως, που είναι το αρχικό και αιώνιο, γι΄ αυτό και πάντα σύγχρονο, «εντολή καινή». Αυτή η καινή εντολή είναι επίσης «η εντολή η παλαιά, ο λόγος ον ηκούσατε απ΄ αρχής» (Α΄ Ιω 2, 7), διακηρύττει ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Η πρόκληση του νέου μπορεί να δελεάζει και να θαμπώνει τα κοσμικά συστήματα. Και πολύ εύλογα, διότι εκείνα και ημερομηνία λήξεως έχουν και βελτίωση επιδέχονται. Στην Εκκλησία, όμως, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Είναι εξαρχής όλη καλή και ωραία η άσπιλη Νύμφη του ουρανίου Νυμφίου. Παραμένει δε νέα και ανανεούμενη ανά τους αιώνες, εφόσον βέβαια δεν αφίσταται «της παραδοθείσης αγίας εντολής» (Β΄ Πέ. 2, 21), αλλά κρατά την «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» (Ιδ. 3) και στηρίζεται «εν τη παρούση αληθεία» (Β΄ Πέ. 1, 12) υπακούοντας στην Παύλεια προτροπή· «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι΄ επιστολής ημών» (Β΄ Θε. 2, 15). Διαφορετικά, κινδυνεύει να διδάσκει «έτερον ευαγγέλιον»(Γαλ. 1, 6) κι είναι αυτό εκτροπή και έγκλημα που επισύρει το «ανάθεμα». Είναι χαρακτηριστική και ιδιαίτερα σημαντική η διακήρυξη του Συνοδικού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου· «Οι προφήτες ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν… ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύττομεν». Κάθετι αλλοιώτικο αλλοιώνει την αρχική διδαχή και απορρίπτεται ως αιρετικό.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Όπως ημπορεί ο Ορθόδοξος να είπη: «εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου», έτσι δύναται να είπη «εμνήσθην της Κυριακής της Ορθοδοξίας και ηγαλλιάσατο το πνεύμα μου»…                                                           
Διότι η μνήμη της είναι γλυκεία, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Και μας στερεώνει εις την πίστιν και μας αγιάζει την καρδίαν, και μας υψώνει τους διαλογισμούς και μας ανανεώνει «ως αετού την νεότητα» της ψυχής μας… Και «βεβαιώνει εν χάριτι τας καρδίας»…      
Τι είναι η «Κυριακή της Ορθοδοξίας»; Εορτασμός είναι και θρίαμβος της αληθείας. Μία εορτή, τα επινίκια της Εκκλησίας, κατά τα οποία ανακεφαλαιώνει, εν αναμνήσει, τους αγώνας, τους κατά του σατάν και κατά των «κεκαυτηριασμένων την συνείδησιν». Ακτινοβολία είναι υπερκοσμίου κάλλους, ακτίστου φωτός, θείων αληθειών… Παρεμβολή Κυρίου Παντικράτορος…                                                      
Η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και των νικών της Εκκλησίας… Διότι η Εκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει. Ουδέποτε ηττάται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζη. Πάντοτε στρατεύεται. «Θλίβεται, αλλ΄ου στενοχωρείται. Απορείται, αλλ’ ουκ εξαπορείται. Διώκεται, αλλ’ ουκ εγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, αλλ’ ουκ απόλλυται». Και ταύτα προς καιρόν. Προς παιδαγωγίαν και όπως αναφανή πιστή και μετά τους αγώνας ηγνισμένη και λαμπροτέρα. Και «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται». Η Εκκλησία του Χριστού θριαμβεύει εις τους αιώνας. Δια να ακτινοβολή εις όλον τον κόσμον—ευηγγελισμένον και ανευαγγέλιστον—το φως της, την ελπίδα της, την χαράν της, την εν Κυρίω ελευθερίαν της, την πνευματικότητά της, τον έρωτα του Θεού, την αμώμητον Ορθοδοξίαν της!...                                                                                                    
Εάν υπάρχη μία πνευματική περιοχή, όπου η σκέψις είναι βεβαία, σταθερά, ασφαλής, και μεταβάλλεται εις νόησιν καθαράν και εις ιεράν θεωρίαν, υψουμένην εις την «εν μυστηρίω» γνώσιν, αυτή η περιοχή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία…     

Η κρίσις της Εκκλησίας του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Κρίσις της αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας
Η κρίση, η οποία έχει εκσπάσει στους κόλπους της Εκκλησίας, είναι πρωτίστως κρίση της αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας! Προτάσσεται βέβαια και προβάλλεται, κατά τις ημέρες αυτές, που οι αποκαλύψεις ποικίλων σκανδάλων συγκλονίζουν τις συνειδήσεις του πληρώματος της Εκκλησίας, ως κρίση, η διαφθορά, η οποία έχει εισδύσει στη ζωή και στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας. Αλλά το υπόβαθρο της διαφθοράς αυτής και η αδυναμία της διοικούσης Εκκλησίας να προχωρήσει σε ουσιαστική αυτοκάθαρση, έχουν το αρχικό τους αίτιο στην κρίση της επισκοπικής αυτοσυνειδησίας, η οποία δείχνει να είναι αποξενωμένη από τη συνεργία της με το Άγιο Πνεύμα, δηλ. από τη χάρη του συγκροτούντος τον θεσμό της Εκκλησίας Παρακλήτου Πνεύματος! Αλλά ποια είναι επιγραμματικά τα γεγονότα, που βεβαιώνουν την αποξένωση αυτή;   

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ ΕΠΙ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2015

Τέκνα μου γαπητά καί περιπόθητα,
ντως «μέρα χαρμόσυνος καί εφροσύνης νάπλεως» νέτειλε σήμερα, Κυριακή τς ρθοδοξίας. χαρά μν τν ρθοδόξων συνίσταται στ γεγονς τι σμερα ρθόδοξος κκλησα μας πφυγε τόν κνδυνο το ξανατολισμο, δηλ. τν αρσεων π τήν νατολ, π ουδαϊκς κα σλαμικς πιρρος. Εναι γνωστ τι αρεση τς εκονομαχας εχε τς ρζες της στν σλαμισμ κα τόν ουδαϊσμ, ο ποες εναι νεικονικς θρησκεες, δν χουν εκνες. Ο εκονομάχοι προσπθησαν ν περσουν τό μένος τους ναντον τν γων εκνων μσα στν πστη μας, τήν γα ρθοδοξα. μως, ο γιοι Πατρες μας, γωνιζμενοι ναντον τν χριστιανοκατηγρων εκονομχων, τό πτρεψαν ατ κα τσι ποφεχθηκε ξανατολισμς τς ρθοδοξας, δηλ. τό ν μς παρασρει νατολ, ο Μουσουλμνοι κα ο βραοι.