O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 7 Ιανουαρίου 2015

Του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.


Ἀπὸ πολὺ παλιὰ ἔχει καθοριστεῖ νὰ ἑορτάζουμε κατὰ τὴν ἑπομένη ἡμέρα τῶν Ἁγίων Θεοφανείων, τὴ Σύναξη τοῦ Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἀξιώθηκε νὰ βαπτίσει τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὑπῆρξε ὁ Ὄρθρος ποὺ ἀνήγγειλε τὸν ἐρχομὸ τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Ὁ Ὄρθρος ποὺ προηγήθηκε τῆς ἀνατολῆς τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης. Ἔτσι τὸν ὀνομάζει ἕνας ὕμνος τῶν Θεοφανείων. «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου». Ὁμιλεῖ τὸ στόμα τοῦ Ἀσκητοῦ. Ὁ χαρισματικὸς ἄνθρωπος ποὺ ἀναδείχθηκε «μείζων ἐν γεννητοὶς γυναικών». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κηρύσσει προδρομικὰ μέσα στὴν ἔρημο τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ξαναθυμίζει τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ Ἠσαΐου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, ποὺ βεβαίως ἀναφέρονται στὸ μεγάλο ἐρημίτη τοῦ Ἰορδάνη. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κηρύσσει, μὲ πέντε βαρυσήμαντες λέξεις, ὅτι θὰ διδάξει ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Λίγες σὲ ἀριθμὸ οἱ λέξεις του, ἀλλὰ βαριὲς σὲ δύναμη μαρτυρίας. Ὁ ἄγγελος τῆς ἐρήμου προετοιμάζει τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου καὶ κηρύσσει συνοπτικὰ τὶς διαστάσεις τοῦ λυτρωτικοῦ Του ἔργου. Τὸ προδρομικὸ αὐτὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη καθαγιάζεται καὶ ἐπικυρώνεται ἀπὸ τὸν ἓν Τριάδι Θεὸ στὸ γεγονὸς τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς ἦταν ἀναμφίβολα μία ἀσκητικὴ φυσιογνωμία, «εἶχε τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερμάτινην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἣν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον». Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ Ἰωάννης ἦταν συγχρόνως καὶ πρόδρομος, ἀλλὰ καὶ ὑπόσχεση ὅλων τῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς χριστιανικῆς ἐρήμου. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ βασικὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη ἦταν νὰ ἀφυπνήσει τὶς συνειδήσεις τῶν ἀκουόντων τὸ κήρυγμά του καὶ ὄχι νὰ θωπεύσει τὰ αὐτιά τους. Τὸ κήρυγμά του, κήρυγμα μετανοίας, σκόπευε στὴν συνειδητοποίηση καὶ ἐξαγόρευση τῆς ἐνοχῆς τους, τῶν ἁμαρτιῶν τους. «Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πάσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμίται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῶ ὑπ’ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τᾶς ἁμαρτίας αὐτῶν». Ἡ ἁμαρτία, ἡ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου τῆς ἐρήμου, εἶναι ἡ ἴδια ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ βοηθάει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀναγνωρίσει στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν Μεσσία μέσα στὴν ξερὴ καὶ ἄνυδρη ἔρημο τοῦ παρόντος κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ στὴν σημερινὴ ἑορτὴ νὰ ἀκούσουμε τὴν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ…» καὶ νὰ προετοιμάσουμε ὅλοι μας «τὴν ὁδὸν Κυρίου», γιὰ νὰ ἐξανθήσει ἡ ἔρημος ποὺ ζοῦμε καὶ λέγεται σύγχρονη κοινωνία καὶ ὁ καθένας μας νὰ βιώσει τὸ βαθύτερο καὶ πολυδύναμο νόημά της μὲ τὸ «ἀπελθείν» ὄχι σὲ τόπο ἔρημο, ἔξω τοῦ κόσμου, ἀλλὰ «ἀπελθεὶν εἰς ἐρημίαν τῶν παθῶν του». Ὅμως, τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἑορτάζουμε καὶ τὸ γεγονὸς τῆς μεταφορᾶς στὴν Κωνσταντινούπολη τῆς τιμίας Χειρὸς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ποὺ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: Ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μετέβη στὴν πόλη Σεβαστή, στὴν ὁποία εἶχε ἐνταφιαστεῖ τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Προδρόμου, παρέλαβε ἀπὸ τὸν τάφο τὴν δεξιὰ Χείρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου καὶ τὴν μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια. Δία τῆς δεξιᾶς Χειρὸς τοῦ Προδρόμου γίνονταν στὴν Ἀντιόχεια πολλὰ θαύματα. Λέγεται μάλιστα ὅτι κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ Ἐπίσκοπος ἀνύψωνε καὶ τὴν τίμια Χείρα. Τὴν ὥρα τῆς ἀνυψώσεως ἄλλοτε ἐκτεινόταν καὶ ἄλλοτε συστελλόταν. Μὲ τὴν ἔκτασή της δήλωνε εὐφορία καρπῶν, ἐνῶ μὲ τὴν συστολὴ τῆς δήλωνε ἀνέχεια καὶ φτώχεια. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ πολλοὶ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὴν πάρουν καί, κυρίως, οἱ Κωνσταντῖνος καὶ Ρωμανὸς οἱ Πορφυρογέννητοι. Ἔτσι λοιπόν, κατὰ τὴν περίοδο ποὺ διετέλεσαν αὐτοκράτορες αὐτοὶ οἱ δυό, κάποιος Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀντιοχέων, Ἰὼβ ὀνομαζόμενος, ἕνα βράδυ, ποὺ κατὰ τὴν παράδοση οἱ χριστιανοὶ ἐτελοῦσαν τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, ἅρπαξε τὴν Ἁγία Χείρα τοῦ Προδρόμου καὶ τὴν μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ὁ φιλόχριστος αὐτοκράτορας, ἀφοῦ τὴν ἀσπάστηκε μὲ πολὺ σεβασμό, τὴν τοποθέτησε στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα. Ἡ σύναξη τῶν πιστῶν, σὲ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος τῆς μετακομιδῆς τῆς τιμίας Χείρας τοῦ Προδρόμου στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐτελεῖτο στὴν περιοχὴ τοῦ Φορακίου (ἢ Σφωρακίου).

π. Θεόδωρος Ζήσης - Η μάρτυς Ιουλιανή και οι μεικτοί γάμοι

Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!



Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους των Αγίων Τόπων. Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! Πότε θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα εκ του οικουμενιστικού Oυνιτικού συνεορτασμού;

H «Διπλωματική» μαρτυρία της Εκκλησίας μας εις την Ε.Ε. --- Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, ομ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ιδέα της ιδρύσεως Γραφείου στις Βρυξέλλες, με προϊστάμενο κληρικό, εκπρόσωπο της διοικούσης Εκκλησίας μας, φαίνεται ότι επρόκειτο να αποβή ήδη λίαν καταστροφική («μπούμερανγκ») ενέργεια κατά του ορθοδόξου ήθους, της τιμής και της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας του λαού μας. Κατά τον σχεδιασμό της πραγματοποιήσεως της εν λόγω ιδέας, ως σπουδαιότερος στόχος της, υπογραμμίσθηκε η προβολή στον δυτικό κόσμο των αξιών της Ορθοδοξίας μας. Εγράφη και ελέχθη, ότι δεν θα πάρουμε(;) μόνο από την Ευρώπη αλλά και θα δώσουμε. Θα συμβάλλουμε στον πνευματικό της εμπλουτισμό με τις αγιοπνευματικές αλήθειες της Ορθοδόξου Πατερικής μας Παραδόσεως. Θα δώσουμε μέσα στην καρδιά του δυτικού κόσμου τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας, ως ακτινοβολία πατερικής αλήθειας και βιοτής! Όμως, ήδη σύμφωνα με πληροφορίες, που κατεχώρησε ο «Ο.Τ.» στο φύλλο του της 1.2.02, οι πρώτοι καρποί του έργου της εκπροσωπήσεως της Εκκλησίας μας στις Βρυξέλλες… ωρίμασαν! Αλλά όχι για να μεταδώσουν αλήθειες της Ορθοδοξίας μας· μάλλον να επιβεβαιώσουν την ανάγκην που (δήθεν) έχει ο ορθόδοξος λαός μας να διαπαιδαγωγηθή να μη είναι… Ορθόδοξος! Να πεισθή να αποβάλη «προκαταλήψεις» πατερικού φρονήματος και ορθοδόξου ευαγγελικής πίστεως! Το κείμενο που εδημοσίευσε ο «Ο.Τ.» στο εν λόγω φύλλο, αφορά σε συνέντευξη του επισκόπου Αθανασίου, προϊσταμένου του Γραφείου της διοικούσης Εκκλησίας, στην Ε.Ε., η οποία συνέντευξη έχει ως εξής·  «Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί ενώ ο Αρχιεπίσκοπος και οι μητροπολίτες έχουν μια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, αυτοί έχουν και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα… Είναι, όμως, σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου».              

Η συνέντευξη αυτή, αν είναι αληθές, ότι δόθηκε με το περιεχόμενο αυτό, είναι δείγμα μιας απαράδεκτης σχιζοφρένειας και απογοητευτικό τεκμήριο των ιδεών, που φιλοξενούνται στο πνεύμα κάποιων «εκκλησιαστικών αρχόντων», οι οποίοι, ενώ είναι ταγμένοι να περιφρουρούν την ανεκτίμητη αγιοπατερική ορθόδοξη παράδοσή μας, χαρακτηρίζουν ( προς Θεού!) το πλήρωμα της Εκκλησίας μας (κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς) ως φονταμενταλιστές, σε δύο επίπεδα· στους απλώς φονταμενταλιστές αλλά και σ΄ εκείνους, που «έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία».                                            
Επειδή, λοιπόν, «πολλοί από τους πιστούς», «ο κόσμος», είναι επηρεασμένοι από προκαταλήψεις και πληροφορίες αβάσιμες, αισθάνεται το χρέος, οι ταγοί της Εκκλησίας μας, να μας διαπαιδαγωγήσουν, για να αποκτήσουμε «τη συνείδηση του κόσμου». Προφανώς την ανάγκη του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού, ώστε «να είμαστε προετοιμασμένοι» για την προοπτική αυτού του οικουμενιστικού και ισοπεδωτικού συγκρητιστικού διαλόγου, στον οποίο πρέπει να υποταχθούμε δουλωτικά, για να μη χαλάσουμε την εικόνα μας στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων μας. Αντί να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας μας στο δυτικό κόσμο, ανακαλύψαμε μόλις τώρα, με την ευκαιρία της διπλωματικής μας εκπροσωπήσεως στην Ευρώπη, ότι είμαστε, «δυστυχώς», απροετοίμαστοι για μια επιβαλλόμενη άλλοθεν, συγκρητιστική ισοπέδωση, που θα μας υψώσει στα μάτια του κόσμου αυτού! Αν το περιεχόμενο της συνεντεύξεως, που φέρεται να παρεχώρησε ο επίσκοπος Αθανάσιος, είχε δοθή από εχθρούς της Εκκλησίας μας, θα το θεωρούσαμε αναμενόμενο και χωρίς καμμιά ιδιαίτερη σημασία. Αλλά όταν το κείμενο αυτό ανήκει στον ταγμένο για την μαρτυρία της Ορθοδοξίας επίσκοπο της Εκκλησίας, προοιωνίζεται ασφαλώς, με το γεγονός αυτό, το ζοφερό μέλλον των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων! Οπωσδήποτε φαίνεται καθαρά, από πολλά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και των ημερών μας, ότι περπατάμε στα βήματα της παπικής μεθοδολογίας. Αποκτήσαμε κι΄ εμείς «πρεσβευτή» της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη, δηλ. διπλωμάτη! Αλλά η Ορθοδοξία δεν εκπροσωπείται και ούτε μαρτυρείται με διπλωματία, που κρατάει αποστάσεις από την αλήθεια, για να αθετήση… την αλήθεια! Βεβαίως, η αλήθεια της Ορθοδοξίας δεν αθετείται και δεν αναιρείται με κανένα διπλωματικό τρόπο, όσο πειστικός κι΄ αν φαίνεται. Αυτός που αθετείται και αναιρείται είναι αυτός που προδίδει την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Γιατί στερείται των προϋποθέσεων της δυνατότητος της θεοφιλούς μαρτυρίας της Ορθοδοξίας· του προσωπικού βιώματος και της κατοχής της φωτιστικής, αγιοπνευματικής αλήθειας της Ορθοδοξίας! Ναι! Την Ορθοδοξία δεν την προδίδει ποτέ αυτός που την ζη, αλλά εκείνος, που δεν την γνωρίζει, επειδή δεν την ζη!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης:

...Λυπούμαστε μόνον, γιατί πρώτοι ανάμεσα σ΄ αυτούς τους ανθρώπους (τους αρχιερείς), φύλακες άγρυπνοι της Ορθοδόξου πίστεως με πνεύμα θυσίας, έπρεπε να είναι εξ ορισμού, ex officio, εκ θείας εντολής και εκ καθήκοντος, όχι δύο ή τρεις επίσκοποι μεταξύ των ογδόντα, αλλά αντίστροφα ογδόντα στους ογδόντα και εμείς να τους ακολουθούμε. Είναι δυνατόν να εννοηθεί επίσκοπος, που αρνείται ή που αδιαφορεί να υποστηρίξει και να στηρίξει την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, να σκέπτεται και να ενεργεί διαφορετικά, ως προς τους αιρετικούς, από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες; Το γράφουμε, για μια ακόμη φορά η αποστολική διαδοχή και η νομιμοποίηση ενός επισκόπου δεν διασφαλίζονται μόνον από την κανονικότητα και χρονική συνέχεια της ιερωσύνης, αλλά από την συνέχιση της αληθείας και της παραδόσεως. Οι άγιοι ιεράρχες εξυμνούνται και τιμώνται όχι μόνον ως διάδοχοι των θρόνων, αλλά και ως διάδοχοι των τρόπων. «Και θρόνων μέτοχος και τρόπων διάδοχος των Αποστόλων γενόμενος». Δυστυχώς, πολλοί από τους αρχιερείς επαναπαύονται στη δόξα και τις ανέσεις των θρόνων και αδιαφορούν, για την μίμηση των τρόπων, της συμπεριφοράς των Αποστόλων και των Αγίων.