St. Marina’s miracle


A few years ago, a family from Lemessos, Cyprus, named Vassiliou received the following miracle. In Greece they are well known from the televised requests they made in order to find a donor for their young boy Andrea, who suffered from leukemia. The donor was indeed found and the parents began preparing for their trip to Texas, U.S.A where the bone marrow transplant was going to be performed. Meanwhile, they also prayed and begged Jesus Christ to save their boy. Before they left for the U.S.A the parents heard of St. Marina’s miracles and they called the monastery of St. Marina located on the island of Andros in Greece to ask for Her blessing. The Elder of the monastery, Archimandrite Fr. Cyprianos promised that he would pray to St. Marina. He also wished the parents for St. Marina to be with Andrea in the operating room, to help him. With Elder Cyprianos’ blessing and with strong faith that St. Marina would help indeed, the Vassiliou family went to the U.S.A.
After the necessary pre-operation tests that Andrea had to undergo, he was taken to the operating room. A short time before the operation was to begin, a woman came to see the surgeon who would be operating on Andrea. She said that she was Andrea’s doctor and asked to be allowed to observe the operation. The conversation that ensued proved that the woman was indeed a doctor. However, the surgeon replied that ‘outside’ doctors were not permitted to be present in the operating room and that his medical teams’ policy was that no doctor other than those on the team be involved in such delicate operations. The persistence of the woman however, convinced the surgeon to allow her in the operating room. But before, he asked her to leave her coordinates at the administration desk. The unknown doctor did as told and then entered the operating room with the surgeon. During the operation, she gave several directions regarding the progress of the procedure. The operation went well and in the end the surgeon thanked the woman and exited the operating room. Andrea’s parents immediately went to inquire about the outcome of the surgery and the surgeon replied that all had gone very well, adding that he could not understand why they had brought Andrea to him when they had such a fine doctor. The parents were surprised and responded that they had not brought any doctor with them.  The surgeon insisted however. He also told them that when he came out of the operating room Andrea’s doctor had remained there for a little longer with the rest of the operating team and therefore, she would probably still be around. He recommended that they look for her. The search however, proved pointless as the ‘woman doctor’ was nowhere around. The Vassiliou couple then concluded that it must have been a doctor from Greece or Cyprus who had decided to travel to the U.S.A and contribute to the delicate operation. They expressed the wish to know who she was so that they may be able to thank her, and at the surgeon’s recommendation they then went to the administration desk to ask for her coordinates. It was with utter surprise that they read that the unknown woman had signed with the name “Marina from Andros”. Tears of gratefulness and joy filled their eyes as they recalled that the Elder at the monastery had said to them that he wished Andrea to have St. Marina in the operating room to help him.
Andrea’s parents shared with the media their joy both for the successful operation and Andrea’s recovered health and for the miracle they received.
The Vassiliou family made the vow that the entire family will be present at the saint’s monastery every year on the saint’s feast day (July 17) and Elder Cyprianos reports that the family has been making the annual trip from Lemessos to Andros every summer to thank Saint Marina for saving Andrea.
Miracles performed by the saints have never ceased to take place in the Orthodox Church. With these miracles, may our Lord Jesus Christ help us build our faith.


Πως η Αγία Μαρίνα έσωσε τον μικρό Ανδρέα Βασιλείου από τη Λεμεσό της Κύπρου Ως γιατρός συμμετείχε στην εγχείρηση μεταμόσχευσης μυελού του μικρού Ανδρέα που έγινε στις ΗΠΑ


Η άμεση επικοινωνία μεταξύ στρατευομένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας αποτελεί σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο για το συνειδητοποιημένο πιστό, ο οποίος είθισται να επικαλείται τους Αγίους ως πρεσβευτές επίλυσης των προβλημάτων προς το Θεό. Αυτό λοιπόν έπραξε μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευκαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.
Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο ομώνυμο μοναστήρι στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ. Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφθεί πως δεν είναι ιατρός. Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί. Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας. Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. «Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο.
Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας. Έτσι και πράττουν ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές ίσως και παραπάνω τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα. Είναι αλήθεια ότι ουδέποτε απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είθε ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

• Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Σπυριδούλα Κυριακοπούλου, συνταξιούχο ιατρό που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε. Το τηλέφωνο της Μονής Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι 2282024074. 


http://www.orthodoxia.gr

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2014

Μαρίνης μεγαλομάρτυρος.

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β’, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴ γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναίκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸν Χριστό.
Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μίσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Τὸ γεγονὸς αὐτό, μαθεύτηκε ἀμέσως καὶ ἔτσι ὁ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν καὶ νὰ τὴν φέρουν ἐνώπιόν του. Ἀμέσως θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Τὴν ρώτησε ποὶα εἶναι καὶ ποὶα εἶναι ἡ πίστη της καὶ αὐτὴ τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὀνομάζεται Μαρίνα καὶ εἶναι χριστιανὴ καὶ ὅτι εἶναι γέννημα θρέμμα τῆς Πισιδίας. Τότε ὁ ἡγεμόνας προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της. Ἡ Ἁγία ὅμως δὲν δέχτηκε.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ τύραννος πρόσταξε καὶ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια φρικτὰ καὶ ἀφοῦ τὶς κατέσκισαν τὶς σάρκες, τὴν ἔριξαν στὴν φυλακή.

Μέσα στὴν φυλακὴ μάλιστα συνέβη τὸ ἑξῆς: ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ ἄγριο δράκοντα, προσπάθησε νὰ κάνει τὴν Ἁγία νὰ φοβηθεῖ. Αὐτὴ ὅμως προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ὁ δράκοντας ἄλλαξε μορφὴ καὶ ἔγινε ἕνας μαῦρος σκύλος καὶ τότε ἡ Ἁγία ἅρπαξε ἕνα σφυρὶ καὶ χτυπώντας τον στὸ κεφάλι καὶ τὴν ράχη τὸν ταπείνωσε. Στὴ συνέχεια ὁ ἡγεμόνας διέταξε καὶ τὴν ἔφεραν πάλι μπροστά του. Παρὰ τὶς πιέσεις του, ἡ ἁγία παρέμεινε ἀκλόνητη.
Ἔτσι ὑποβλήθηκε σὲ νέα βασανιστήρια μέχρι ποὺ ἀποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ

«Τότε γαρ τω Θεώ σύνεσμεν, ότε πανάγνοις μεν ευχαίς, ανεπιθολώτω δε νω, τούτον επικαλώμεθα» Διονύσιος Αρεοπαγίτης.


Εις το «Θεοτοκάριόν» του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, έχει περιλάβει ένα συνταρακτικόν και κατανυκτικόν ασματικόν κανόνα, του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Ούτος αποτελεί τριλογίαν μεταξύ ικετεύοντος την Θεοτόκον αμαρτωλού, μεσιτευούσης προς τον Υιόν της Θεομήτορος, και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεχομένου την πρεσβείαν Αυτής. Η όλη τριλογία, δίδει το διάγραμμα της επιγνώσεως της αμαρτωλότητος του ασματογράφου, της ισχύος των πρεσβειών της Θεομήτορος και της ευσπλαγχνίας, μετά της δικαιοσύνης, του Κυρίου. Κανέν δράμα και καμμία τραγωδία κλασσική δεν ημπορεί να φθάση το ύψος των αισθημάτων και εννοιών, που γεννά ο μεταξύ Θεού και ανθρώπου διάλογος, εις τον οποίον παρεμβάλλεται και ο τρίτος λόγος της Μητρός του Θεού. Διότι εδώ, εισάγεται ο αληθής Θεός, δια δικαιοσύνης και αληθείας προβαλλόμενος, και εκ του άλλου, εν θείον του πλάσμα, που, εν τούτοις, σπιλώνει δια της αμαρτίας το βασιλικόν του αξίωμα και γίνεται ανάξιον της αιωνίου μετά του Θεού ζωής. Πρόκειται περί αληθείας πιστευομένης και όχι περί μύθου ή ανθρωπίνων παθών, που ευρίσκουν την λύσιν, την κάθαρσιν, πάλιν δι’ ανθρωπίνων μέσων. Την διάστασιν του μεγαλείου και της τραγικότητος εις την παρούσαν τριλογίαν, αποτελούν ο άπειρος Θεός, αποδοκιμάζων το εκπεσόν του θείου προορισμού του πλάσμα του, και η μοίρα του τελευταίου να ζη τον αιώνιον θάνατον μακράν του Δημιουργού του. Αλλ’ ο δίκαιος Θεός είναι και φιλάνθρωπος, «μετανοών επί κακίαις ανθρώπων». Η φιλανθρωπία όμως, είναι συγκεκραμένη μετά της δικαιοσύνης. Και η απόφασις είναι ανάλογος προς τον αμετανοήτως ζώντα. Αλλά παρεμβάλλεται «η πολλά ισχύουσα δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Και ούτω, η δικαιοσύνη του Θεού, κατά μίαν άρρητον κρίσιν, μεταβάλλεται. Και ο δια την κόλασιν αποφασισθείς αμαρτωλός, λαμβάνει άφεσιν των αμαρτιών. Απαιτούνται όμως παρ’ αυτού καρποί μετανοίας, ίνα εισαγάγη αυτόν εις την αιώνιον αυτού βασιλείαν. Εντεύθεν εναπόκειται εις τον λαβόντα την άφεσιν να αγωνισθή κατά του Διαβόλου και των πονηρών του κλίσεων. Τι θα κάμη έπειτα, δεν γνωρίζομεν. Εκείνο όμως, το οποίον γνωρίζομεν είναι το συγκερασμένον τη δικαιοσύνη του Θεού έλεος και ότι πρέπει να φοβώμεθα πάντες οι αμαρτωλοί – δηλαδή όλοι οι χριστιανοί—το θείον έλεος πλείον της αυτού δικαιοσύνης. Διότι αν προσκρούωμεν εις την θείαν δικαιοσύνην θα καταφύγωμεν εις το θείον έλεος. Εάν όμως προσκρούσωμεν εις το θείον έλεος που θα καταφύγωμεν;                                                                                                                                                                                                                                                                       
Η συνταρακτική και τόσον κατανυκτική τριλογία αρχίζει με την ικεσίαν προς την Θεοτόκον, του αμαρτωλού, όστις ήτο αυτός ο άγιος Θεόδωρος, ο Στουδίτης και Ομολογητής. Τα επίστευε αυτά που αποδίδει εις τον αμαρτωλόν ή τα έγραφε δι’ άλλους; Αδιστάκτως απαντώμεν, ότι βαθέως τα επίστευεν, ήσαν βίωμά του, και δεν θα ήτο άγιος, όπως όλοι οι άγιοι, εάν δεν επίστευον, ότι δεν έχουν μετάνοιαν, και είναι ανάξιοι της αιωνίου ζωής. Πως συμβαίνει αυτό; Ιδού το μυστικόν της ταπεινώσεως.
Ο αμαρτωλός απευθύνεται εις την Θεοτόκον, ίνα μεσιτεύση τω Υιώ της και τον λυτρώση του πυρός του αφεγγούς· τον αναδείξη δε κοινωνόν της βασιλείας του. Η συμπαθής Δέσποινα διαβιβάζει την παράκλησιν, υπενθυμίζουσα εις τον Υιόν της ότι είναι Μήτηρ του. – «Συ με γνωρίζεις ως πηγήν ελέους, απαντά ο Κύριος, και συγχωρώ πάντας τους αμαρτωλούς. Αλλ’ αυτός συνεχώς με παραπικραίνει δια των αισχρών του πράξεων». – Η Θεοτόκος λέγει εις τον αμαρτωλόν, ότι αι κακίαι του έχουν κινήσει εις οργήν την ευσπλαγχνίαν του Υιού της. Ο αμαρτωλός το ομολογεί και δια τούτο ζητεί παρ’ αυτής να τον εγείρη από τον ύπνον της αμαρτίας. Η Δέσποινα επανέρχεται εις τον Χριστόν και ζητεί να τον σώση, ως έσωσε τον άσωτον υιόν, προς χάριν της. – Ναι, απαντά ο Κύριος. Ο άσωτος προσήλθε θερμώς μετανοών. Αλλ’ αυτός, ενώ υπόσχεται μετάνοιαν, επιστρέφει εις τα ίδια πάλιν. – Η Θεοτόκος διαβιβάζει τω αμαρτωλώ τους λόγους του Κυρίου. Εκείνος όμως δεν αποθαρρύνεται, γνωρίζων την δύναμιν των πρεσβειών της και πάλιν ικετεύει να τύχη συγχωρήσεως. – Επάκουσον ως φύσει φιλάνθρωπος τας ικεσίας της Μητρός Σου και δώρησαι εις αυτόν πίστιν ίνα μετανοήση. – Με κάθε τρόπον τω έδωκα να εννοήση και ευκαιρίας πολλάς προς μετάνοιαν, αλλ’ αυτός ήδη είναι νεκρός, και κατ’ ανάγκην θα απέλθη εις το πυρ. – Η Παρθένος Μαρία, λέγει, εις τον αμαρτωλόν, ότι συ είσαι αιτία της απωλείας σου, διότι δεν διεγείρεσαι εις μετάνοιαν, αλλά παρεδόθης όλος εις την αμαρτίαν… -- Αχ, ποθώ την μετάνοιαν, απαντά ο αμαρτωλός, αλλά δεν με αφήνουν οι δαίμονες να μετανοήσω εμπράκτως. – Συ, Υιέ μου, που ενέκρωσας τον θάνατον, Σε δυσωπώ, εξάρπασον τον δούλον σου από τους δαίμονας, που δεν τον αφήνουν να μετανοήση. – Πανύμνητε, Μήτερ, απαντά ο Σωτήρ, εν προσευχή και νηστεία εξερχονται τα πλήθη των δαιμόνων. Αυτός όμως, ούτε εγκράτειαν μετέρχεται, ούτε δέησιν, ούτε αγνότητα και έγινε σπήλαιον ληστών. – Η Κυρία Θεοτόκος λέγει τω αμαρτωλώ: αφού οι Απόστολοι δεν ηδυνήθησαν χωρίς προσευχής και νηστείας να εκδιώξουν το ακάθαρτον Πνεύμα, πως συ χωρίς τούτου θα νικήσης τους δαίμονας; -- Δεν γνωρίζω τι να είπω, Θεόνυμφε… Ούτε προσευχήν έχω ούτε νηστείαν εκτελώ. Δια τούτο προς Σε κατέφυγον. – Η Θεομήτωρ επανέρχεται και ζητεί να του δώση άφεσιν, επειδή εις αυτήν εστήριξεν όλας του τας ελπίδας. – Και ο Κύριος· Παύσαι, Μήτερ, λέγει αυτή, να παρακαλής δι’ αυτόν, διότι γνωρίζων ότι είμαι εύσπλαγχνος εξακολουθεί να μολύνεται όλος, μη σκεπτόμενος την οργήν μου. – Η Μήτηρ του Θεού διαβιβάζει εν λύπη τους τελευταίους λόγους του Υιού της εις τον αμαρτωλόν. Αλλ’ αυτός δεν απελπίζεται. Και πάλιν παρακαλεί την Δέσποιναν, να ικετεύση τον Υιόν της να μη απολέση το πλάσμα των χειρών του. – Η Θεοτόκος προσέρχεται τω Κυρίω ικετεύουσα να ελεήση τον δούλον του, ως ποτε την Χαναναίαν, διότι είναι το πέλαγος της ευσπλαγχνίας. – Ιλάσκομαι και σώζω, λέγει ο Δεσπότης Χριστός, τον πόθω προσερχόμενον και δεν θέλω να απολεσθούν τα πλάσματά μου. Αλλ’ αυτός είναι ανάξιος ελέους. – Σοφία του υψίστου προϋπάρχων ο Υιός μου έγινεν άνθρωπος, δια να σώση τους φυλάσσοντας το άγιον Βάπτισμα, λέγει η Θεοτόκος. Αλλά συ το κατερρύπωσας. – Εις Σε θαρρήσας, προσέρχομαι Παρθένε, γνωρίζων, ότι ο Υιός Σου έσωσε τον ληστήν και την πόρνην παρ’ ότι κανέν καλόν δεν έκαμαν εν τω βίω. Μεταφέρει τας σκέψεις του αμαρτωλού η Θεοτόκος και ικετεύει, όπως έσωσεν εκείνους, να σώση και αυτόν. – Αλλ’ η μεν πόρνη, απαντά ο Κύριος, ανέβλυζε πηγάς δακρύων· ο δε ληστής, κρεμάμενος εν τω σταυρώ, εκραύγασεν εν πίστει το «Μνήσθητί μου». Αυτός όμως δεν τους μιμείται. – Πρόσδραμε συν δάκρυσι, λέγει τω αμαρτωλώ η Θεοτόκος, αν θέλης να σωθής. – Γνωρίζων ότι είμαι αμαρτωλότερος πάντων ανθρώπων, εντρέπομαι να προσέλθω εις τον Κύριον. Αλλά Συ, Άχραντε Κόρη, ποίησον τον Υιόν Σου ίλεων να με δεχθή εν θερμή πίστει και πόθω. – Χάριν της Μητρός Σου, Υιέ μου, δέξαι τούτον Συ ο τα αιτήματα πληρών πάντων. Σε δυσωπώ, λύτρωσαι τον δούλον σου της κολάσεως. – Αν και δεν είναι άξιος ελέους ο προσφυγών Σοι, αλλά δια τας σεπτάς Σου πρεσβείας, θα τον απαλλάξω της αιωνίου κολάσεως, εάν ποιήση καρπούς μετανοίας. – Υπό τον Άδην υπάρχων, ανεβιβάσθης εις ύψος, ταις προς τον Υιόν μου ικεσίαις, λέγει τω αμαρτωλώ η Θεοτόκος. Πρόσεχε όμως, τω παρατηρεί, μη εμπέσης εις τα πρότερα αμαρτήματα και εμβληθής εις την γέενναν πάλιν. – Προσάγαγε την ικεσίαν μου εις τον Υιόν σου, όπως με σώση τον άσωτον, χαρά του κόσμου, λέγει εις την Θεοτόκον ο αμαρτωλός. – Χαράς αιτία, Υιέ μου φίλτατε, λέγει η Θεοτόκος· δώρησαι την συγχώρησιν των πταισμάτων του, δια να μάθουν πάντες, ότι έχω μεγίστην παρρησίαν εις Σε υπέρ πάντας τους αγίους σου. – Χαράς δοχείον, ω Μήτερ μου, τη Ση δεήσει καμφθείς, δίδωμι άφεσιν εις τον αγνώμονα αυτόν, αλλά μη με έλκη εις οργήν με νέας αμαρτίας. Εγώ είμαι φύσει εύσπλαγχνος. – Και η Θεοτόκος εις τον αμαρτωλόν· Βλέπε, ότι έλαβες ταις ικεσίαις μου, την άφεσιν των εγκλημάτων σου. Αλλά πρόσεχε, όπως ο υπόλοιπός σου βίος είναι θεάρεστος, δια να απολαύσης με τους εκλεκτούς την αιώνιον εν τω Παραδείσω της τρυφής ζωήν.

Εδώ περατούται η δραματική τριλογία. Ο αμαρτωλός, κατόπιν των επιμόνων πρεσβειών της Θεομήτορος, εξάγεται της κολάσεως, εις ην είχεν αποφασισθή, και λαμβάνει και την άφεσιν όλων των μέχρι τότε αμαρτιών του. Ο αναγνώστης θα παρετήρησε δύο κυρίως σημαντικά σημεία της φοβεράς αυτής τριλογίας· την δυσκολίαν της αφέσεως των αμαρτιών εις τον ασώτως και αμετανοήτως διαβιούντα, και την δύναμιν των πρεσβειών της Θεομήτορος. Παρ’ ότι φύσει αγαθός ο Θεός, δεν θεωρεί άξιον συγχωρήσεως τον μη καταβάλλοντα προσπαθείας προς απαλλαγήν εκ των παθών του αμαρτωλόν. Και τα πάθη ταύτα, οι Δαίμονες, δεν εξέρχονται ει μη εν προσευχή και νηστεία και κλαυθμώ.                                                                                                                                                                                                                                                                                  
Εν πάση περιπτώσει, παραμένει δι’ ημάς τους αμαρτωλούς και νεκρούς τοις πάθεσιν, εν μέγιστον κεφάλαιον σωτηρίας – εφ’ όσον αγωνιζόμεθα – η πρεσβεία της «γλυκυτάτης θετής μητρός των Ορθοδόξων Χριστιανών», κατά τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην. Ο ποιητής του ασματικού τούτου κανόνος, άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, δια του περιεχομένου και της πλοκής του κανόνος, εξέφρασε το ορθόδοξον φρόνημα περί σωτηρίας και της ισχύος, παρά τω Υιώ Αυτής, των πρεσβειών της Θεοτόκου. Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν του, την δόξαν της Μητρός αυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».                                                                                                                                                                                                                                                                                         
Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί απονέμομεν λατρευτικήν προσκύνησιν μόνω τω Θεώ. Τιμητικήν δε πάσι τοις αγίοις, και δουλικήν, μόνη και μόνη τη Μητρί του Θεού, με συναισθήματα καθαρώς υιϊκά προς γλυκυτάτην και ημών Μητέρα κατά χάριν. Ω, τι ζημιούνται, όσοι δεν προστρέχουν διαρκώς εις την Θεοτόκον, δεν λέγουν μίαν φοράν τουλάχιστον τους χαιρετισμούς Της και δεν αναγινώσκουν ένα κανόνα από το «Θεοτοκάριον» καθ’ εκάστην! «Πρώτην φοράν, μοι έγραψεν ευσεβής θεολόγος, ακούω ότι πρέπει να αγαπώ την Παρθένον Μαρίαν». Και απήντησα· «Ουδέποτε ανέγνωσας, ότι ο Θεός, παρά πάσαν την παντοδυναμίαν Του, τρία δεν ηδυνήθη να δημιουργήση τελειότερα: την Σάρκωσιν, την Παρθένον, και την μακαριότητα των δικαίων εν τη μελλούση ζωή;».


Αθωνικά άνθη.