Φώτης Κόντογλου - Ἡ χαρμολύπη, ἢ τὸ χαροποιὸν πένθος

«Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνη καὶ
ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῆ» (Ἰω. ιε´ 11). «Ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ,
λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν θὰ γεννήση τὸ παιδίον,
οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως, διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη
ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον. Καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε·
πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν
χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν.» (Ἰω. ιστ´ 20).

Ἀληθινὴ κι᾿ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿ εἶναι ταπεινός, πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατὶ θὰ γελάσετε.» (Λουκ. στ´ 21). Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα, ἀλλὰ παρηγοριά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴ Παρηγορητής, ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει, παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα.

SIMONOPETRA - PSALM 110


Kyiv (AFP) - The head of Ukraine's Moscow-linked [body] of the Orthodox Church died Saturday, the ex-Soviet country's largest Church said.


Metropolitan Volodymyr -- the leader of the Ukrainian Orthodox Church under the Moscow Patriachate -- passed away in a Kiev clinic after suffering internal bleeding, local media said.

"Volodymyr has gone to the Lord," the church said in a statement.

Volodymyr, 78, had a long battle with cancer and Parkinson's disease.

He headed the Ukrainian wing of Russia's Orthodox church since 1992 and was seen as an inclusive figure during the recent upheavals in the country.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 6 Ιουλίου 2014

Δ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Σισώη του μεγαλομ., Φιλήμονος, Ονησίμου, Αρχίππου.


Ἔλαμψε μὲ τὴν πνευματική του σύνεση, τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴν φιλαδελφία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὸ νὰ ἐπιστρέψει καὶ ἕναν μόνο ἁμαρτωλό.

Μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν ἀναδείχτηκε ὀνομαστὸς καὶ μέγας, ἀθλητὴς τῆςπρώτης γραμμῆς, τύπος ἐγκράτειας, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ποὺ προσευχότανγιὰ δικαίους καὶ ἀδίκους,
 πλούσιους καὶ φτωχούς, ἄρχοντες καὶἰδιῶτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ γενικὰ γιὰ 
ὅλο τὸν κόσμο. Στὴν γῆ ἦταν, ἀλλὰ ἡ ζωή του ἦταν οὐράνια. Ὑψωμένος πάνω ἀπὸ τὴ σάρκα, ποὺ χαλιναγωγοῦσε τέλεια μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν θεία κοινωνία τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
 μνήμη του μένει ὑπόδειγμα σὲ ὅσους θέλουν τὴν ἀσκητικὴ ζωή, γιὰνὰ εἶναι γνήσιοι 
καὶ πραγματικοὶ ἀσκητές, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦσώματος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν 
πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴ λάμψη τῆςἀρετῆς.

Διατί άνθρωπε του Θεού διαστρέφεις τον λαόν, ονομάζων πάντας ημάς αιρετικούς;

Απελθόντες εκείνοι εις το Μοναστήριον έφεραν ενώπιόν των τον Άγιον βασταζόμενον, επειδή δεν ηδύνατο να περιπατήση, ως είπομεν, και τότε λέγει εις αυτόν (τον Όσιο και Ομολογητή Στέφανο τον Νέον), ο Επίσκοπος Εφέσου Θεοδόσιος : Διατί άνθρωπε του Θεού διαστρέφεις τον λαόν, ονομάζων πάντας ημάς αιρετικούς; Ο δε Άγιος με πραείαν φωνήν απεκρίνατο : Γνωρίζεις τι είπεν ο Προφήτης Ηλίας προς τον Αχαάβ, όταν του είπε, συ είσαι αυτός που διαστρέφεις τον λαόν; Δεν είμαι εγώ, είπεν ο προφήτης Ηλίας, όστις διαστρέφω, αλλά συ και ο οίκος του πατρός σου. Ούτω σας λέγω και εγώ, ότι εγώ δεν διαστρέφω τι, αλλά σεις, οίτινες αφήνετε την Παράδοσιν των Πατέρων και κάμετε ιδικά σας νεώτερα σαπρά και παράλογα δόγματα. Ταύτα ειπόντος του Αγίου εθυμώθη ο της Νικομηδείας Επίσκοπος Κων/νος, και εγερθείς του θρόνου ο αναιδέστατος ελάκτησε τον κατά γης καθήμενον Άγιον εις το πρόσωπον με πολλήν οργήν ο θεόργιστος, ο δε Άγιος από την αδυναμίαν του έπεσε κατά γης ύπτιος, έπειτα πάλιν τον εκτύπα εις την κοιλίαν συχνά με τους πόδας του.
(Συναξ. ΙΑ:703).

…Δεν θα λησμονήσω ποτέ το αίσθημα της ανακουφίσεως, όπερ ησθάνθην, ότε πέρυσιν επεσκέφθην την περιβόητον Μονήν Κερατέας.

 Βεβαίως η Μονή αύτη, και δογματικάς τινας πλάνας έχει, και υπερβολάς ασκητικάς ίσως, αλλά και σκάνδαλα οικονομικής υφής συνέβησαν εν αυτή, οφειλόμενα κυρίως εις ολιγάριθμον κλίκα καλογραιών. Αλλά η ωραία ι. Μονή με την απαστράπτουσαν καθαριότητα, με την βαθείαν σιωπήν, με την απόλυτον του βίου τάξιν, με τας σεμνοτάτας μοναζούσας, αι οποίαι νηστεύουσι και αγρυπνούσι και ψάλλουσιν αγγελικώς, εν προνομιούχω φυσικώ περιβάλλοντι, μοι έδωσαν τοιαύτην ψυχικήν ανάψυξιν, μετά βραχυτάτην παραμονήν εις το πάλαι ανθούν ιοστρεφές Άστυ, οίαν δοκιμάζει οδοιπόρος απεράντου ερήμου ότε πλησιάζει όασίν τινα. Και πράγματι. Εκεί μεν ύμνοι και ωδαί πνευματικαί· εδώ δε, άσματα πορνικά και ηλίθια· εκεί περισυλλογή, εργόχειρον και προσευχή· εδώ ασθμαίνουσα ενεργητικότης δια τα υλικά, σπουδή δια τα άσεμνα θεάματα, βλασφημίαι και ύβρεις· εκεί χαρά αληθής και θεία προσδοκία· εδώ βλακώδης γέλως και δεινή αθλιότης· εκεί ειρήνη Θεού και σωφροσύνη· εδώ ταραχή και ακολασία, δια ναφήσω τα λοιπά, «α αισχρόν εστι και γράφειν». Ένας κόσμος, όστις στρατεύεται κατά των κατωτέρων απολαύσεων και αγωνίζεται να ανυψωθή πνευματικώς, ασφαλώς είναι άξιος παντός σεβασμού και μιμήσεως. Είναι ένας κόσμος ωραίος, ηθικός και αληθινός. Και ηυχήθην τω Θεώ να είχομεν όχι μίαν, αλλά χιλίας Κερατέας, πέριξ κυρίως της Αττικής, όπου «πλεονάζει η αμαρτία δια να υπερπερισσεύση η χάρις…».

Αθάνατε Στρατηγέ Μακρυγιάννη!!!

 Εκεί που ΄φκιανα τις θέσεις στους Μύλους, ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. 
Μου λέγει:
Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;
Του λέγω:
Είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς. Όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας προστατεύει, και θα δείξουμε την τύχη μας σ΄ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ΄ έναν τρόπο· ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. 

(Στη μάχη των Μύλων ο Ιμπραήμ πασάς έπαθε πανωλεθρία....).

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ----“Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης”

Η οδός της ζωής

Η συναίσθηση της αναξιότητας του εκατόνταρχου και κατ’ επέκταση η ταπείνωσή του, είναι στοιχείο από το οποίο θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε ένα ισχυρό μήνυμα για την πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας. “ Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχθώ στο σπίτι μου, πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευθεί ο δούλος μου”.  Συγκλονίζουν πράγματι τα λόγια αυτά γιατί σηματοδοτούν μια στάση, την οποία δύσκολα ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο σημερινός, υιοθετεί.  Είναι η περίπτωση που αποτολμά με ένα ιερό «θράσος» - αν μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι - να γκρεμίσει τα διαχωριστικά τείχη που συνήθως ανεγείρει, τα οποία αφήνουν τον εαυτό του σε μια παγερή απόσταση από το Θεό και το συνάνθρωπο.  Είναι η κατάσταση εκείνη που καρπώνεται τη συναίσθηση της δικής του αδυναμίας και κάνει τη μεγάλη κίνηση: να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, τον οποίο μπορεί να πλησιάζει πλέον με πίστη και ελπίδα.