Η εξαπάτηση των πιστών (Συνεχίζεται).

Παραθέτουμε στη συνέχεια το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας και την επίσημη ελληνική μετάφρασή του, όπως έχουν καταχωρισθή στο βιβλίο του
Π. Γρηγορίου στο βιβλίο του «Πορεία προς την ενότητα», τόμος Β΄, Αθήνα 1978,
σελ. 30 – 37.



DECLARATION COMMUNE DE Lʼ EGLISE CATHOLIQUE
ROMAINE ET DE Lʼ EGLISE ORTHODOXE DE CONSTANTINOPLE

1. Pénétrés de reconnaissance envers Dieu pour la faveur que, dans sa miséricorde, il leur a faite de se rencontrer fraternellement aux lieux sacrés où, par la mort et la résurrection du Seigneur Jésus, a été consommé le mystère de notre salut et, par lʼeffusion du Saint-Esprit, a été donné naissance à lʼ Eglise, le pape Paul VI et le patriarche Athénagoras Ier nʼont pas perdu de vue le dessein quʼils ont conçu dès lors, chacun pour sa part, de ne rien omettre désormais des gestes quʼinspire la charité et qui puissent faciliter le développement des rapports fraternels ainsi amorcés entre lʼ Eglise Catholique Romaine et lʼ Eglise Orthodoxe de Constantinople. Ils sont persuadés de répondre ainsi à lʼappel de la grâce divine qui porte aujourdʼhui lʼ Eglise Catholique Romaine et lʼ Eglise Orthodoxe ainsi que tous les chrétiens à surmonter leurs différends afin dʼêtre à nouveau « un » comme le Seigneur Jésus lʼa demandé pour eux à son Père.

2. Parmi les obstacles qui se trouvent sur le chemin du développement de ces rapports fraternels de confiance et dʼ estime, figure le souvenir des décisions, actes et incidents pénibles, qui ont abouti en 1054, à la sentence dʼexcommunication portée contre le patriarche Michel Cérullaire et deux autres personnalités par les légats du siège romain, conduits par le cardinal Humbert, légats qui furent eux-mêmes ensuite lʼobjet dʼune sentence analogue de la part du patriarche et du synode constantinopolitain.

3. On ne peut faire que ces évènements nʼaient pas été ce quʼils ont été dans cette période particulièrement troublée de lʼhistoire. Mais aujourdʼhui quʼun jugement plus serein et plus équitable a été porté sur eux, il importe de reconnaître les excès dont ils ont été dans cette période particulièrement troublée de lʼhistoire. Mais aujourdʼhui quʼun jugement pous serein et plus équitable a été porté sur eux, il importe de reconnaître les excès dont ils ont .....  

Του αδελφού μας Σωτηρίου Ζουρίδη από το Facebook :

28 Μαΐου Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ «νοητοῦ τείχους»

Εορτάζει σήμερον το νοητό τείχος μας , η θερμή προστάτις και βοηθός μας, η τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα, και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα .
Το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» είναι η θεολογική βάση της αποτείχισης μας απο τας εφόδους του σατανά από τας εφόδους του παπικού Βαρθολομαίου, του αιρεσιάρχη του ΠΣΕ και της μασονικής πανθρησκείας.


 Το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την Θεία κοινωνία το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού και της θεοποιήσεως του ανθρώπου.
 Είναι το "συμπύκνωμα " των 3 αποταγών.

Η πρώτη αποταγή : Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού

Είναι αποταγή του κόσμου με την κάθαρση της καρδιάς από το "κοσμικό το υλιστικό φρόνημα " προς χάρη του Θείου Λόγου.

Η δεύτερη αποταγή : Πάλιν είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου.
Είναι η «εκκοπή του ιδίου θελήματος»... εσωτερική πάλη του ανθρώπου με τα πάθη και τις επιθυμίες που οδηγεί στον φωτισμό.

Η τρίτη αποταγή : Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και Αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει....
Είναι η αποταγή της «κενοδοξίας» ..  ή παράδοση στο θέλημα του Θεού που οδηγεί στην Θέωση.


 Στον παπισμό, στον οικουμενισμό Το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» και οι τρεις αποταγές είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν ούτε σαν πράξη ούτε σαν ζητούμενο.  Εκεί ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ το ακριβώς αντίθετο ...Το χρυσό και όχι τον Χριστό λατρεύουν. Την κοσμική εξουσία, τον κόσμο τούτο ορέγονται και με υλικό φρόνιμα προσκυνούν τον σατανά ....

Ύπαγε, «εχθρέ εμού τε και του Υιού μου»  Βαρθολομαίε· διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει και εσύ προσκυνάς τον Θεό του Πάπα , των προτεσταντών, των μονοφυσιτών, των μουσουλμάνων, των εβραίων της μάρας της σάρας και του κακού συναπαντήματος.

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου: Τι μας εμποδίζει να γνωρίσουμε το Θεό

Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα μα το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γιʼ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. 

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σʼ αυτές δείχνει τα έργα Του, που είναι ακατάληπτα για το νου μας. Με τον φυσικό μας νου μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τα γήινα πράγματα, κι αυτά μερικώς, ενώ ο Θεός και όλα τα ουράνια γνωρίζονται με το ʼΑγιο Πνεύμα.
 

Christ is Risen!


O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 28 Μαΐου 2014

Απόδοση Πάσχα. Ευτυχούς ιερομάρτυρος, επισκόπου Μελιτηνής, Ελικωνίδος μάρτυρος, Ανδρέου οσίου, Ζαχαρίου ιερομάρτυρος του νέου, Μήτρου νεομάρτυρος (1794).


Εἶναι ἄγνωστο ἀπὸ ποῦ καταγόταν καὶ πότε ἄθλησε ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Εὐτύχιος.  Ἀναδείχθηκε σὲ Ἐπίσκοπο Μελιτηνῆς, ὅμως λόγῳ τῆς Χριστιανικῆς δράσεώς του συνελήφθη, ἀρνήθηκε δὲ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια ρίχθηκε στὸ νερό, ὅπου βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του ἀναφέρει :

 «Ἡ ψυχὴ ὁμοιάζει μὲ λυχνάρι, ποὺ ἔχει ὡς ἔλαιο τὴν ἀγαθοεργία, ἀντὶ γιὰ φυτίλι φέρει τὴν ἀγάπη, ἐπάνω στὴν ὁποία ἐπαναπαύεται ἀντὶ γιὰ φῶς ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος. Ὅταν ἐξαφανισθῆ τοῦτο τὸ ἔλαιο, δηλαδὴ ἡ ἀγαθοεργία, ἀναγκαστικὰ ἡ ἀγάπη ποὺ ἐνυπάρχει στὴν ψυχὴ ἀντὶ γιὰ φυτίλι ψυχραίνεται κι᾽ ἔτσι τὸ φῶς τῆς κηδεμονίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀπέφυγαν τὴν ἀρετὴ καὶ ἐφυγάδευσαν τὴν ἀγάπη»

Ορθόδοξος Τύπος : Και οι άγιοι Ιερομόναχοι και Μοναχοί του Αγίου Όρους, της Πάτμου, της Κρήτης ας υψώσουν το κέρας της διαμαρτυρίας αυτών έως άνω ουρανού και ας είπουν εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην το ιστορικόν ¨Ουκ έξεστί Σοι» , δηλαδή το μέγα «ΟΧΙ» της Ορθοδοξίας δια τας σαφώς προς το Δόγμα και τας διαγορεύσεις των Πατέρων και της Ιεράς Παραδόσεως, παραδόξους και αλλοκότους και ασυγχόρδους πράξεις του.

 Οι Μοναχοί ούτοι δεν δύνανται πλέον  να μετέχουν της κακοφώνου, κακοδόξου και αιρετικής συναυλίας, την οποίαν διευθύνει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μικρόν λογιζόμενος το βαρύ και ένδοξον παρελθόν του οποίου τυγχάνει εφ΄ όρκω συνεχιστής. Θα ευαρεστήσουν  τω Θεώ οι Επιστάται και Μοναχοί του Αγίου Όρους, εάν, συνολικώς παύοντες την μνημόνευσιν του Οικουμενικού, αποτάξωσιν εαυτούς της μερίδος των Νέο-Αιρετικών του Φαναρίου, σώζοντες τας ψυχάς των και περιφυλάσσοντες την Ορθοδοξίαν.

Το αποτέλεσμα της αντίχριστης συνάντησης εν τόπω Άγίω!

Νακος Μαρουγκας's photo.

Εις τα θέματα της Πίστεως, «ου χωρεί οικονομία» κατά σαφεστάτην των Αγίων Πατέρων εντολήν, παρά ταύτα, υπό των σημερινών «αγωνιστών και ομολογητών της Πίστεως», η βασικωτάτη αύτη προϋπόθεσις, ήτις αποτελεί το θεμέλιον της ορθοδόξου υποστάσεως εν τω Σώματι της Εκκλησίας, παραθεωρείται καταφανέστατα υπ΄ αυτών!

 Ενώ θα έπρεπε πράξει τε και θεωρία, να αποδείξουν εαυτούς αληθείς και γνησίους ομολογητάς της Πίστεως, ως εκ της ιδιότητος και αποστολής των έχουσιν ούτοι ιεράν υποχρέωσιν να πράξουν προς ορθόδοξον ποδηγέτησιν του ευσεβούς Πληρώματος των πιστών, ούτοι, ως μη ώφειλε, νομίζωσι ότι δικαιούνται να ασκήσωσι την τακτικήν της «διακρίσεως και οικονομίας»! Χειρίζονται τα σοβούντα και φλέγοντα, εις τον τομέα της Πίστεως, θέματα της Εκκλησίας, ως και τον υπ΄ αυτών διαφημιζόμενον «αντιαιρετικόν αγώνα» κατά το δοκούν και το παντοειδές αυτών συμφέρον! Εκτός δε πάσης συνεπείας και κανονικότητος όντες, επιτελούν διαβρωτικόν έργον εις βάρος της ευσεβούς συνειδήσεως του πιστού λαού, δια διαφόρων παραπλανητικών και καθησυχαστικών συνθημάτων!

Ο Πάπας είνε «Τοποτηρητής του Χριστού και Ποιμήν πάσης της Εκκλησίας», «έχει εντός της Εκκλησίας την πλήρη, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν, την οποίαν δύναται να ασκή πάντοτε ελευθέρως…»

O Πάπας για την Β' Βατικάνειο Σύνοδο: 

Η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών» (Ι. Καρμίρη, «Η Εκκλησία της Ρώμης κατά τον Γρηγόριον τον Ναζιανζηνόν…», σελ. 17). Αυτή δ΄ αύτη η διατυμπανισθείσα υπό τινων ανοήτων ημετέρων ως λίαν «φιλελευθέρα» Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν ανενδοιάστως: «Η Αγία Σύνοδος υιοθετεί και προτείνει εκ νέου εις την βεβαίαν πίστιν πάντων των πιστών την διδασκαλίαν της συστάσεως, της συνεχείας, της εννοίας και του χαρακτήρος του ιερού πρωτείου του Ρωμαίου Ποντίφηκος…» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 323). Και πάλιν: Ο Πάπας είνε «Τοποτηρητής του Χριστού και Ποιμήν πάσης της Εκκλησίας», «έχει εντός της Εκκλησίας την πλήρη, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν, την οποίαν δύναται να ασκή πάντοτε ελευθέρως…». Ο Πάπας «κατέχει, θείω δικαίω, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν ως προς την ευθύνην των ψυχών…. Αποτελεί εγγύησιν του κοινού καλού της Οικουμενικής Εκκλησίας και του καλού εκάστης Εκκλησίας και κατέχει το πρωτείον της τακτικής εξουσίας επί πασών των Εκκλησιών». Πάντες οι πιστοί «οφείλουν να δεικνύουν θρησκευτικήν υπακοήν της βουλήσεως και του νου, κατά τρόπον μοναδικόν, εις το αυθεντικόν διδακτικόν αξίωμα του Ρωμαίου Ποντίφηκος, και όταν ούτος δεν ομιλή από καθέδρας»!!! (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 325-326). Αντί δηλαδή οπισθοχωρήσεως, έχομεν πρόοδον επί τα χείρω!... Αληθώς, «άβυσσος άβυσσον επικαλείται»… 

Αλέξ. Παπαδιαμάντης--ΘΕΡΟΣ – ΕΡΟΣ

ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Περὶ τὴν χαραυγήν, ἡ γραῖα Φωτεινὴ ἐξύπνισε τὰ παιδία, καὶ ἀφοῦ τὰ ἔνιψε καὶ τὰ ἐκτένισε ἐπιμελῶς τοὺς ἔδωσε παξιμαδάκια νὰ μασήσουν, «γιὰ νὰ μὴν τὰ μπουκώσ᾽ ὁ γάδαρος». Εἶτα ἔλαβε τὸ κομψόν, εὔπλεκτον καλάθιόν της, ἔθεσε ἐντὸς τὴν ρόκαν, τὴν μανδήλαν της καὶ ὀλίγα τρόφιμα διὰ πρωινὸν πρόγευμα, καὶ ἐξῆλθε μετὰ τῆς συνοδίας της.

Ο Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : Ἀπάντηση πρός τόν Δημοτικό Συνδυασμό «Τό λιμάνι τῆς ἀγωνίας-Πειραιᾶς ἡ πόλη μας»

Πειραιεύς, 27 Μαΐου 2014
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἀπάντηση πρός τόν Δημοτικό Συνδυασμό «Τό λιμάνι τῆς ἀγωνίας-Πειραιᾶς ἡ πόλη μας»

Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, διαχρονικά καί διϊστορικά οὐδέποτε ἀπεδέχθη τήν στρέβλωση τοῦ Χριστιανικοῦ ἰδεώδους μέ τόν Παποκαισαρισμό καί οὐδέποτε παραθεώρησε τόν Κυριακό λόγο «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 18:36), ἀνιδρύουσα ὡς ἰδιώνυμο κανονικό ἔγκλημα κολαζόμενο μέ τήν ἐσχάτη ποινή τοῦ ἀναθεματισμοῦ, τήν ἀνάληψη κοσμικοῦ ἀξιώματος καί ἐξουσίας ὑπό ἐκκλησιαστικῶν προσώπων (7ος Κανών Ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
Ἀκόμα καί στά πέντε μαῦρα ἀτέλειωτα ἑκατόχρονα τῆς δουλείας, ἡ ἐθναρχεύουσα Ἐκκλησία, οὐδέποτε παραθεώρησε τήν ἔκφραση τῆς δημοκρατικῆς συλλογικότητος πού ὀντοποιήθηκε στό κοινοτικό σύστημα μέ τό ὁποῖο ἐπορεύθη τό δοῦλο Γένος. Συνεπῶς ἡ ἀπαράδεκτη ἀναφορά τοῦ Δημοτικοῦ Συνδυασμοῦ «Τό λιμάνι τῆς ἀγωνίας-Πειραιᾶς ἡ πόλη μας» σέ δῆθεν «ἄγρια οἰκειοποίηση θρησκευτικοῦ συναισθήματος μέ εὐθύνη καί τῆς ἡγεσίας τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας» ἀποτελεῖ μία ἀφαντάστου ἀμετροέπειας ἐμπαθῆ συκοφαντίαν, πού δυστυχῶς χαρακτηρίζει τούς δηλοῦντες, οἱ ὁποίοι χωρίς νά προσκομίσουν τήν παραμικράν ἀπόδειξι προέβησαν σέ μία τόσο δεινή καταγγελία πού προσάπτει κομματισμό καί ἐνδοκοσμική μεθοδεία στήν Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διακονεῖ τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπροϋποθέτως καί ἀπροσωπολήπτως, ὅπως ἀποδεικνύουν στήν πόλη μας τά 17 συσσίτια τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς καί οἱ 6.000 μερίδες ἡμερησίως πού προσφέρονται σέ αὐτά χωρίς διάκριση φυλῆς, χρώματος, γλώσσης καί θρησκείας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ---ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Εν Πειραιεί τη 26η  Μαΐου 2014.
Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ FILIOQUE ΕΙΝΑΙ ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ Ή ΚΑΚΟΔΟΞΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;
   Στην εφημερίδα των Αθηνών «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (φύλλο 3-5-2014) δημοσιεύτηκε άρθρο του κ. Π. Μπούμη, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Το πρόβλημα του Filioque και οι λύσεις του. Το μέγα θέμα που διχάζει Ανατολή και Δύση σχετικά με το Άγιο Πνεύμα». Στο άρθρο αυτό ο κ. Μπούμης, επισημαίνει την κυριότερη δογματική πλάνη των Παπικών, την κακόδοξη προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως του Filioque, η οποία άνοιξε ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της Ορθοδόξου Ανατολής και της Παπικής Δύσεως, που εξακολουθεί να παραμένει δυστυχώς μέχρι σήμερα επί χίλια περίπου χρόνια.