ΑΝΑΓΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΘΟΥΣ

 αθωνικα ανθη


Εκκλησία είναι άθροισμα πιστών ανθρώπων ενωμένων με την κοινήν αγάπη στο Χριστό και ενωμένων μεταξύ τους με την αγάπην, αφού ο Χριστός είναι σαφής: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωαν. Ις, 35). Δηλαδή υπέρτατο κριτήριο της ιδιότητος των πιστών και μαθητών του Κυρίου Ιησού είναι η μεταξύ τους αγάπη. Οπότε είναι αληθινή τραγωδία να νομίζει κανείς ότι είναι μαθητής Χριστού και ότι αγωνίζεται για την δόξα του, ενώ είναι γυμνός από την αγάπη στον πλησίον του. Βέβαια οι Χριστιανοί ούτε μηχανές ομόρρυθμα λειτουργούσες είναι, ώστε να ομοφρονούν πάντοτε, αλλά και «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες και υπό του διαβόλου πλανώμενοι», υφίστανται αλλοιώσεις μη καλές, απατώνται λίγο ή πολύ στη διακρίβωση του αληθινού και στην επιλογή τρόπων και μεθόδων ενεργείας και, εφ’ όσον τελούν υπό το κράτος των μη καλών παθών σε ποικίλο βαθμό, επόμενον είναι να νικώνται από τον εχθρό διάβολο και φυσικά να αμαρτάνουν.  

Φώτης Κόντογλου

Αληθινά, είναι βλογημένοι και καλότυχοι όσοι καταλάβανε γρήγορα την πίκρα που βρίσκεται μέσα στις χαρές του κόσμου και πήγανε κοντά στο Χριστό που μακάρισε «τους πτωχούς τω πνεύματι, τους πενθούντας, τους πραείς, τους ελεήμονας, τους καθαρούς τη καρδία, τους ειρηνοποιούς». Οι άνθρωποι με το σαρκικό φρόνημα, ας τους νομίζουν δυστυχισμένους, παραπεταμένους, περιφρονημένους, ακοινώνητους, άχαρους, στερημένους, πικραμένους. Αυτοί οι καλότυχοι έχουν πάρει δώρο από τον Κύριο να αλλάζουν θαυμαστά το πένθος σε χαρά, τα δάκρυα σε αγαλλίαση. Σ΄ αυτούς γίνεται το μυστήριο εκείνης της θαυμαστής καταστάσεως που λέγεται από τους Πατέρες «χαρμολύπη ή χαροποιόν πένθος». Ταύτα είναι τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι ακατανόητα στους σαρκικούς ανθρώπους.

Eπιτακτικόν καθήκον παντός ορθοδόξου πιστού

Ο Οικουμενισμός, αποτελεί ολοσχερή κατάλυσιν πάσης δογματικής εννοίας και υποστάσεως της ορθοδόξου ημών Πίστεως και η αποκήρυξις της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ουχί μόνον τύποις αλλ΄ οπωσδήποτε δια του ενδεικνυομένου Κανονικού ορθοδόξου βιώματος εκδηλουμένη, ήτοι της καθ΄ οιονδήποτε τρόπον αποκλεισμού, της μετ΄ αυτής κοινωνίας, τυγχάνει επιτακτικόν καθήκον παντός ορθοδόξου πιστού, πρωτίστως δε των υπευθύνων εκκλησιαστικών ποιμένων.

SIMONOPETRA - PSALM 110


ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΗΣ ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΣΟΥ - ΤΗΛΕΒΙΒΛΙΟ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου 2014

Πρώτη και δευτέρα εύρεσις της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.

Ὅταν ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ τοποθετήθηκε μέσα σὲ ἀγγεῖο ἀπὸ ὄστρακο καὶ κρύφθηκε στὴν οἰκία τοῦ Ἡρώδη. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης φανερώθηκε στὸ ὄνειρο δύο μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀναχωρήσει γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο τοῦ Κυρίου, ἀγγέλλοντας σὲ αὐτούς, ποῦ βρίσκεται ἡ τίμια κεφαλή του. Καὶ ἐκεῖνοι, ἀφοῦ τὴν βρῆκαν, τὴν εἶχαν μὲ τιμές. Ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παρέλαβε κάποιος κεραμεὺς καὶ τὴν μετέφερε στὴν πόλη τῶν Ἐμεσηνῶν. Ὅταν ὅμως πέθανε, τὴν κληροδότησε στὴν ἀδελφή του. Καὶ ἀπὸ τότε διαδοχικὰ περιῆλθε σὲ πολλούς, γιὰ νὰ καταλήξει στὰ χέρια κάποιου ἱερομονάχου ἀρειανοῦ ποὺ ὀνομαζόταν Εὐστάθιος καὶ φύλαξε τὴν τίμια κάρα σὲ σπήλαιο. Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφέρθηκε, ἐπὶ Οὐάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στὸ Παντείχιον τῆς Βιθυνίας μέχρι ποὺ ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ἀνεκόμισε αὐτὴ στὸ Ἕβδομο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἀνήγειρε μέγα καὶ περικαλλέστατο ναό.
Βέβαια περὶ τῆς εὑρέσεως τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἀντιφατικὲς παραδόσεις. Κατ’ ἄλλη ἐκδοχὴ ἡ τίμια κάρα εὑρέθηκε στὴν Ἔμεσα τὸ ἔτος 458 μ.Χ., ἐπὶ βασιλέως Λέοντος Α’ (457 – 474 μ.Χ.), ἐνῷ ἄλλοι δέχονται ὅτι αὐτὴ εὑρέθηκε τὸ ἔτος 760 μ.Χ. καὶ μεταφέρθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στὴν Ἔμεσα. Ἀπὸ ἐκεῖ μετακομίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπὶ βασιλείας Μιχαὴλ Γ’ (842 – 867 μ.Χ.) καὶ πατριαρχίας Ἰγνατίου.
Περὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε εἰδήσεις καὶ σὲ διάφορους χρονογράφους. Ὁ Ζωναρᾶς ἀναφέρει ὅτι τὸ ἔτος 968 μ.Χ. ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας«βόστρυχον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου αἵματι περφυμένον», ποὺ μετακόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη. Πέντε δὲ χρόνια νωρίτερα, κόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴ Βέροια τῆς Συρίας, περὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 963 μ.Χ., μέρος τοῦ ἱματίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα μὲ ἄλλη μαρτυρία ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Κρήτη«τὸ ἔνδυμα τοῦ Προφήτου ἐκ τριχῶν καμήλου τυγχάνον καὶ περὶ τὸν τράχηλον ἠμαγμένον».
Ἡ Σύναξη τῆς εὑρέσεως τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐτελεῖτο στὸ Προφητεῖο του, ποὺ βρισκόταν στὴν τοποθεσία τὴν ὀνομαζόμενη Φωρακίου.


Τριώδιο – Καρναβάλια

Όπως όλοι γνωρίζουμε, από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, αρχίζει η μακρά περίοδος του Τριωδίου, η οποία τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.  Γύρω, λοιπόν, από την περίοδο αυτή θα αναφερθούμε στην αποψινή μας συγκέντρωση.
Είναι η πιο σημαντική εορτολογική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία στους πιστούς να συναισθανθούν τη λανθασμένη πορεία της ζωής τους, να τη διορθώσουν και να επανακαθορίσουν τη στάση τους απέναντι στο θεό και τους συνανθρώπους Αυτό αποτελεί σίγουρα απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι να οδεύσουμε στα σωτήρια Πάθη του Χριστού και τη λαμπρρηφόρα Ανάσταση.

Η Ουκρανία και το νέο «Ανατολικό»

Κωνσταντίνος Χολέβας

Τον 19ο αιώνα η διεθνής διπλωματία ονόμαζε Ανατολικό Ζήτημα το ερώτημα περί της διανομής των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν πλέον υπό κατάρρευση και υπό διάλυση. Σήμερα, το νέο Ανατολικό Ζήτημα αφορά την κατανομή σε ζώνες επιρροής των χωρών, των περιοχών και των εθνοτήτων που ζούσαν μέχρι το 1990 στην ενιαία Σοβιετική Ενωση. Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστική. Διεκδικείται και από τους δυτικούς (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανία) ως οικονομικός και ενεργειακός εταίρος, διεκδικείται βεβαίως και από τη Ρωσία λόγω ιστορικών δεσμών και λόγω των λιμανιών στον Εύξεινο, τα οποία είναι απαραίτητα για τον ρωσικό στόλο.

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: ΑΝ ΘΕΛΗΣ ΝΑ ΣΩΘΗΣ.

μας λέγει: «Εφ᾽ όσον αγωνίζεσαι και υπομένεις να δουλεύης στον Κύριον, τόσον και η διάνοιά σου καθαρίζεται. Μόνον να θέλης ειλικρινώς την σωτηρία σου, αυτό είναι αρκετόν. Διότι ο Κύριος, ως ισχυρός συνεργός, βοηθεί όσους εναγωνίως επιζητούν την   σωτηρίαν της ψυχής τους». 

Πότε θ΄ αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι του παποοικουμενισμού αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι

Αποροφημένοι οι μεν Ποιμένες από την αίγλην του αξιώματος και την κοινωνικήν δράσι, το πλήθος των ανυπόπτων προβάτων που τους ακολουθούν και τον οικοδομικόν οργασμόν των παιδικών κατασκηνώσεων και γηροκομείων, τους κύκλους Γραφής και τις σελίδες των εκδόσεών τους, οι δε Μοναχοί από την αίγλην της περικυκλούσης αυτούς φήμης δια την … νηπτικήν θεολογίαν και το … άκτιστον φως της νοεράς προσευχής τους, αδιαφορούν αν στο ένα και κύριο, την ομολογία της πίστεως, απέτυχαν, με αποτέλεσμα όλα τα λοιπά να είναι ενώπιον του Θεού ράκη άχρηστα και θυσία απρόσδεκτος! Η Εκκλησία, τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγον της Αληθείας Της ακέραιον και ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τα πρόβατά Της μακρυά από τα λειβάδια των αιρετικών, και όχι να τα εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι το στόμα του λύκου με την πρόφασι ότι μόλις θα τα καταπιή, τότε θα δείξουν την ποιμενική τους ικανότητα! Πότε θ΄ αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι του παποοικουμενισμού αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι, και ότι, γι΄ αυτό το ΟΧΙ έχουν ταχθή από την Εκκλησία «εις τόπον Χριστού» και των Αποστόλων Του;