ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Ὁ «δεύτερος στὴν τάξη» πατριάρχης, ξεπέρασε τὸν «πρῶτον στὴν τάξη» πατριάρχη, στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο! Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος πῆγε στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκεῖ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ συνάντηση, ποὺ ὀργάνωσε ὁ θλιβερὸς ἡγετίσκος τοῦ Βατικανοῦ, νομίζοντας πὼς μπορεῖ νὰ ἡγηθεῖ κάποια στιγμὴ ὅλων τῶν δογμάτων καὶ τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Τὴν ἀρχὴ τῆς πρωτοφανοῦς οἰκουμενιστικῆς του παρεκτροπῆς τὴν ἔκαμε ὁ κ. Θεόδωρος μὲ τὴν προσφώνησή του πρὸς τὸν «ἅγιο πατέρα», χαρακτηρίζοντας τὸν αἱρεσιάρχη: «ποιμένα καὶ διάκονο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας» καὶ τὸ παναιρετικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ Βατικανό: …ἀρχαία «Ἐκκλησία»! Στὴν ὁμιλία του στὴ συνάντηση ξεπέρασε κάθε ὅριο. Συμπεριέλαβε τὴν Ἐκκλησία στὸ «ἴδιο σακὶ» μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς  θρησκεῖες τοῦ κόσμου! Ἡ θρησκεία (τὸ σακὶ μὲ τὶς θρησκεῖες) κατὰ τὸν κ. Θεόδωρο προσφέρει, σὺν τοῖς ἄλλοις «προοπτικὴ αἰώνιας σωτηρίας»! Ὁ «θρησκευτικὸς αὐτοπροσδιορισμὸς» (βλέπε δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας) ἀποβαίνει, κατ’ αὐτόν, «παράγων διχασμοῦ καὶ μισαλλοδοξίας, φανατισμοῦ καὶ βίας»! Γι’ αὐτὸ πρότεινε «τὴν ἑνότητα μέσα στὴ       διαφορετικότητα». Πρότεινε στοὺς ἀρχηγοὺς τῶν παρισταμένων αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν νὰ «μάθουμε τοὺς πιστούς μας ὄχι μόνον νὰ παραμείνουν στὴν παράδοσή τους, ἀλλὰ καὶ νὰ διατηροῦν τὴν ἰδιοσυστατικὴ τους ταυτότητα»! Καὶ τὸ πλέον ἐξωφρενικό! «Εἶναι καιρὸς νὰ μάθουμε τοὺς πιστούς μας ὅτι ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς ἰδιαιτερότητας (βλέπε θεία ἀποκάλυψη στὴν Ἐκκλησία) δὲν συνιστᾶ διάσωση τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ φαλκίδευση τῆς ἀλήθειας καὶ  ὀλίσθηση πρὸς τὴν θρησκειογενῆ νεύρωση τῆς ἀποκλειστικότητας»! Ποιὲς ἄλλες μαρτυρίες χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ πεισθοῦμε ὅτι ὁ «ἅγιος» Ἀλεξανδρείας βρίσκεται σὲ οἰκτρὴ πλάνη; Ὅτι μεταβλήθηκε σὲ ἠχηρὸ φερέφωνο τοῦ πανθρησκειακοῦ ὁράματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς»;

"Ο.Τ."

Simonopetra Terirem


Απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα.

Ιδού ποία η σημασία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ποία η ανύψωσις του ανθρώπου μέχρι θεώσεως. Και αυτή η θέωσις αρχίζει από την ιεράν κολυμβήθραν μόνης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χωρίς την «συνταφήν» εν τω αγίω ύδατι της κολυμβήθρας, όπου θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος και αναδύεται ο καινός, πεπληρωμένος χάριτος και φωτός, «ενδυόμενος τον Χριστόν» δια του αγίου Χρίσματος, αναγέννησις δεν υπάρχει. Ούτε απαλλαγή ενοχής εκ της προπατορικής αμαρτίας, ούτε μετάδοσις του αγίου Πνεύματος τελείται, ούτε «ενσωμάτωσις» εν τω μυστικώ Σώματι του Χριστού ενεργείται, ούτε σωτηρίας τις αξιούται. Τα μυστηριώδη αυτά τελεσιουργούνται αρρήτως μόνον εν τη Καθολική και Αποστολική Ορθοδόξω Εκκλησία! Δια τούτο φοβούμεθα παν το έξω της Εκκλησίας κείμενον. Και δια τούτο απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα, ως απεφήνατο ο μέγιστος των Κανονολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

π. Θεόδωρος Ζήσης - Το αγιασμένο και προδομένο ᾿21 (Βίντεο)

ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ.

«Ο Θεός δεν αφήνει  ποτέ εκείνους, που προσέρχονται ανεπιφύλακτα σε Αυτόν», μας  λέγει ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος στα «Πρακτικά και     Θεολογικά Κεφάλαιά» του, «δεν τους αφήνει να πέσουν στην αμαρτία χωρίς σηκωμόν, αλλά όταν βλέπει ότι δεν έχουν την δύναμη, συμπράττει και βοηθεί, τους προσφέρει ενίσχυση από ψηλά και τους φέρνει κοντά του. Συνεργεί και φανερά και κρυφά, και έτσι, που αυτοί να μη το συνειδητοποιούν, και αλλιώς, με τρόπον συνειδητόν, έως ότου, αφού ανεβούν όλην την κλίμακα, προσεγγίσουν σε Αυτόν και ενωθούν εξ ολοκλήρου με Αυτόν και λησμονήσουν όλα τα επίγεια και βρεθούν μαζί του εκεί ψηλά —είτε με το σώμα τους είτε χωρίς το σώμα, δεν γνωρίζω— να ζουν μαζί του και να απολαμβάνουν τα απόρρητα αγαθά»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Νὰ πᾶνε γι᾽ αὐτὸ νὰ χαθοῦν, νὰ ἐξαφανισθοῦν, ὡς αἱρετικοὶ καὶ βλάσφημοι καὶ ἀρνηταὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσοι  Οἰκουμενισταί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, στὰ πλαίσια τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων καὶ συναντήσεων, ἐξισώνουν τὶς θρησκεῖες ὡς παράλληλους δρόμους σωτηρίας, καὶ ἀρνοῦνται τὴν μοναδικότητα καὶ  ἀποκλειστικότητα  τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. 

Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν (οι προδότες Οικουμενιστές), τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα

Ἡ κρίσις ἐπεκτείνεται καί εἰς ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας


Βαθυτάτη κρίσις δέν παρατηρεῖται μόνον εἰς τάς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Ἀνάλογος κρίσις παρατηρεῖται εἰς τάς σχέσεις τῶν Πατριαρχείων Ἀντιοχείας-Ἱεροσολύμων
διά τό Κατάρ. Τό πρῶτον ἀπειλεῖ, διά τελεσιγράφου, τό δεύτερον μέ διακοπήν τῆς κοινωνίας. Κρίσις μικροτέρας ἐκτάσεως παρατηρεῖται καί εἰς τάς σχέσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σιγκαπούρης μετά τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας κ. Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται διά ἀντικανονικάς ἐνεργείας καί διά συμμετοχήν εἰς ἀκολουθίαν ἑσπερινοῦ μετά σχισματικῶν…..


ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ

Πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση.
(Ορθόδοξος Τύπος)

Πολλοί χριστιανοί διαπιστώνουν ὅτι παρά τίς καλές τους προθέσεις καί τόν ἀγώνα τους δέν ἔχουν πνευματική πρόοδο στή ζωή τους. Μένουν πάντα ἴδιοι καί ἀμετάβλητοι. Δέν ἐγκαταλείπουν τίς «ἀθῶες» συνήθειες καί δέν ἀποκτοῦν ἀρετές. Κατά τά ἄλλα εἶναι οἱ τακτικοί καί σταθεροί ἄνθρωποι, πού δέν παραλείπουν τόν ἐκκλησιασμό τους, πού ἀρέσκονται νά ἀκοῦν κηρύγματα καί ὁμιλίες καί θέλουν νά ἐπικοινωνοῦν μέ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χριστιανικά ἐνδιαφέροντα καί εἶναι «δικοί τους». Ἐνδεχομένως νά ἔχουν καί τόν ἴδιο πνευματικό. Γιατί ὅμως δέν ἔχουν πρόοδο; Γιατί δέν ἀλλάζει τίποτε στή ζωή τους;
Δέν εἶναι εὔκολη ἡ ἀπάντηση, οὔτε καί μπορεῖ νά εἶναι γιά ὅλους ἡ ἴδια. Ὁ καθένας ἔχει τίς δικές του προτιμήσεις καί ἐπιλογές καί φυσικά τίς δικές τους μικρές ἤ μεγάλες ἁμαρτίες. Ἐξωτερικά φαίνονται ἴδιοι, ἀλλά ἐσωτερικά ὑπάρχουν διαφορές. Ὑπάρχει ὡστόσο ἡ κοινή ἀδυναμία τους: δέν εἶναι ἀποφασιστικοί σέ θέματα, πού ἔχουν σχέση μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί εἰδικότερα δέν ἀπαρνοῦνται τό κοσμικό φρόνημα, τή φιλοχρηματία, τήν καλοπέραση, τήν τάση πρός τήν ἀριστοκρατία καί ἄλλα «ἀθῶα».

Ὅταν ἡ σκέψη τους εἶναι κοσμική, ὅταν οἱ ἐπιθυμίες τους εἶναι ἐπίσης κοσμικές, δέν εἶναι δυνατό νά δεχτοῦμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι συνειδητοί χριστιανοί, μέ ἐγρήγορση, ἱερό ζῆλο καί ταπείνωση. Ἁπλά βρίσκουν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τό κατάλληλο περιβάλλον, ὅπου μποροῦν νά προστατευθοῦν ἀπό διάφορους κινδύνους, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους εἶναι φανταστικοί.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί χρειάζονται οὐσιαστικότερη πνευματική καθοδήγηση, γιά νά καταπολεμήσουν τή ραθυμία καί τό συμβιβασμό μέ τόν κόσμο καί νά ἀνοιχτοῦν σέ νέο τρόπο ζωῆς, φωτεινότερο, πνευματικότερο καί ριζοσπαστικότερο. Μόνο τότε θά γευθοῦν εὐώδεις καρπούς καί θά διαπιστώσουν ὅτι ἡ γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν ἔχει καμία σχέση μέ τή γλυκόπικρη ἐμπειρία τῆς συμβιβασμένης τους ζωῆς.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔλεγε γιά τό θέμα τῆς μή προόδου πολλῶν χριστιανῶν, τά ἑξῆς ἐνδιαφέροντα: «Ἐάν τήν ἡμέρα ὑφαίνεις, ἐνῶ τή νύχτα ξηλώνεις, ποτέ δέν θά τελειώσεις τήν ὕφανση. Ἐάν τήν ἡμέρα χτίζεις, ἐνῶ τή νύχτα γκρεμίζεις, ποτέ δέν θά τελειώσεις τό χτίσιμο. Ἐάν, λοιπόν, προσεύχεσαι στόν Θεό, ἐνῶ πράττεις ἐκεῖνο πού εἶναι κακό ἀπέναντι στόν Θεό, ποτέ δέν θά μπορέσει ἡ ψυχή σου νά τελειώσει οὔτε τήν ὕφανση οὔτε τό χτίσιμο».
Στή χριστιανική ζωή δέν πρέπει νά εἴμαστε χαλαροί καί νά ἐπιδιώκουμε καί τά πνευματικά καί τά σαρκικά. Τά δεύτερα πρέπει νά τά ἀπαρνηθοῦμε, κάνοντας σκληρό ἀγώνα. Δέν εἶναι κάτι τό εὔκολο. Οἱ πτώσεις θά εἶναι στήν ἀρχή πολλές. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ μετάνοια ἀνορθώνει καί ἰσχυροποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Δηλαδή δέν ὑπάρχει ἀνυπέρβλητη ἀδυναμία. Ἡ ἀποφασιστικότητα λείπει.


Παναγία η Μαλεβή

Ο Πάρνωνας, το κατάφυτο βουνό της Κυνουρίας (Aρκαδία), με τα πολλά μοναστήρια, φιλοξενεί στη βορεινή του πλευρά την ιερά μονή της Παναγίας Μαλεβής. 
Η θεομητορική εικόνα της Κοιμήσεως, που φυλάσσεται σε αυτή, η μυροβλύτισσα και θαυματουργή, έχει σαγηνεύσει τις τελευταίες δεκαετίες το πανελλήνιο.
 
Το άγιο μύρο αναβλύζει ευωδιαστό από την αγία εικόνα. Συχνά είναι τόσο πολύ, ώστε κατεβαίνει στο προσκυνητάρι και φθάνει μέχρι το δάπεδο του ναού.
 

Η γυναίκα με το μύρο. Ο αείμνηστος λαϊκός ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος, ο οποίος συνετέλεσε πολύ στη διάδοση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, διηγείται την εντυπωσιακή γνωριμία του με το άγιο μύρο και το μοναστήρι της Μαλεβής.
 
« Μετά το τέλος μιας ομιλίας μου, με πλησιάζει κάποια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα. Κρατούσε στο χέρι λευκό φάκελο με αρκετό μπαμπάκι, που ανέδιδε μια πρωτόγνωρη ευωδία. Μου το προσφέρει και μου λέει:
 
- Κύριε Παναγόπουλε, αυτό είναι το μπαμπάκι με άγιο μύρο από τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της μονής Μαλεβής, που βρίσκεται στο Άστρος της Κυνουρίας. Σας το στέλνουν σαν ευλογία και σας περιμένουν να πάτε.
 
Το πήρα, το ασπάστηκα και το οσφράνθηκα. Ένοιωσα μια ασυνήθιστη και απερίγραπτη ευωδία.
 
Σε ένα ακριβώς χρόνο με πλησιάζει πάλι μετά την ομιλία μου μια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα, η οποία μου προσφέρει και μου επαναλαμβάνει ό,τι και την πρώτη φορά.
 
Τον τρίτο χρόνο συνέβη πάλι το ίδιο. Τότε, σαν να ξύπνησα από λήθαργο, αναρωτήθηκα ποια να ήταν αυτή η γυναίκα που με επισκέφθηκε για τρίτη ήδη φορά!
 
Το 1970 αξιώθηκα να κάνω ένα προσκύνημα στη μονή της Μαλεβής. Πριν ακόμη μπω στο μοναστήρι, με υποδέχθηκε το ουράνιο εκείνο άρωμα , που πριν από τρία χρόνια είχα οσφρανθεί από το μπαμπάκι της μαυροφορεμένης γυναίκας.
 
Η συγκίνηση μου τη βραδιά εκείνη στο μοναστήρι ήταν απερίγραπτη. Ύστερα από αυτό εφοδιάστηκα με φωτογραφίες και κράτησα στοιχεία για τη μονή και την ιερή εικόνα , με σκοπό να βοηθήσω κι εγώ στη δι
άδοση του θαυμαστού γεγονότος »
.