Ε Κ Τ Α Κ Τ Η Ὁμιλία μὲ τὸ ἐπίκαιρο θέμα: «Οἱ Ὑπουργοὶ Χατζηδάκης καὶ Σκορδάς βλασφημοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς ἀντίχριστοι». Ὁμιλητής ὁ πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης.

Ἡ Ὁμιλία θὰ πραγματοποιηθεῖ σήμερα Τετάρτη 7 Αὐγούστου στὶς 7.30 μμ., στὸ πνευματικὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἡλιού τῆς Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, στὴν διεύθυνση, Ὀλυμπιάδος 53(ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Ναό)

H περιεκτική μετάνοια.

Οι Άγιοι σαν θεμέλιο της πνευματικής τους αναγεννήσεως κατέθεσαν την περιεκτική μετάνοια. Δηλαδή είχαν την αδιάλειπτη κατάγνωση των προημαρτημένων και τον φλογίζοντα την ψυχήν τους πόθο της προοδευτικής αλλαγής, που ποτέ δεν έσβυνε, παρά τη συνειδητή πνευματική άνοδό τους στην κλίμακα της αρετής και της αγιότητος. Και η μετάνοιά τους ενεργείτο με κλαυθμούς και αείρρυτα δάκρυα, με πένθος και ταπείνωση, με νηστείες και αγρυπνίες και αδιάλειπτες προσευχές και με όλες τις ευαγγελικές εντολές με τη μορφή ασκητικών και πνευματικών πράξεων. 

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

«Τετρωμένος καρδίαν ειμί εγώ· εξέτηξέ με ο ζήλος σου, ηλλοίωσέ με η αγάπη σου, Δέσποτα· δέσμιός ειμι τω έρωτί σου· εμπλησθείην σου των σαρκών· κορεσθείην του ζωηρού και θεοποιού αίματός σου· απολαύσαιμι των αγαθών· κατατρυφήσαιμι της θεότητος».

 (αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Μ.P.G. 96,  817).

ΜΕΓΑΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ - ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ


Μη ξεχνάς:

Πολλάκις βλέπουμε την φανεράν αμαρτίαν του αδελφού μας, αλλά δεν βλέπουμε την κρυπτήν μετάνοιά του. Μόνον ο Θεός κρίνει τα κρυπτά της καρδίας…

Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

Έφθασαν, δυστυχώς, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας να αναγνωρίζουν ως σπουδαίον τον ενσαρκωτήν της αιρέσεως Πάπαν, και όχι μόνον δεν καταβάλλουν προσπάθεια δια να επιστρέψουν οι αιρετικοί εις την Ορθοδοξίαν, αλλά και επευλογούν την αίρεσιν, αγωνιζόμενοι να πείσουν τους Ορθοδόξους πιστούς, ότι οι αιρετικοί παπικοί και προτεστάντες δεν είναι πεπλανημένοι! Όσοι δε από τους Ορθοδόξους πιστούς χριστιανούς, καλώς πράττοντες, δεν αποδέχονται τις αντορθόδοξες αυτές ενέργειες, αντί να επαινεθούν δια την εμμονήν των εις την πίστιν των Πατέρων τους, διώκονται σκληρώς. Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

Our common mission to build up the Body of Christ

All Orthodox Christians share a common goal: the healing of their souls—purification, illumination and deification. It is only by humility, submission to the Holy Tradition of the Church, and supporting one another in our common mission to build up the Body of Christ, that we may “all attain to the unity of the faith and knowledge of the Son of God, to mature manhood, to the measure of the stature of the fullness of Christ” (Eph. 4:13).

Είπεν ο Κύριος: «…εί εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι…!»

Πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=39&t=8157


Τώρα διώκουν την Ι.Μ.Εσφιγμένου, αύριο ΕΛΛΗΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΕ, θα διώξουν και εσένα ήρθε η σειρά σου…! Θυμήσου…

Ξανά στο προσκήνιο η Ι.Μ.Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, διώκεται για την πίστη της! Ο σύγχρονος διωγμός που άρχισε το 1972 και κορυφώθηκε το 2002, σε έναν εντελλόμενο άνισο αγώνα, όπου η νομιμοποίηση της παρανομίας και η δικαίωση του αδίκου έγινε αφορμή για να γνωρίσουμε τους σύγχρονους Διοκλητιανούς και δη στο Προπύργιο της Ορθοδοξίας, το Άγιον Όρος. Όλα διαδραματίζονται στο Κονάκι ήτοι το αντιπροσωπείο στις Καρυές της Ι.Μ.Ε, όπως μας έχουν συνηθίσει και κατά το παρελθόν.

Το 1972 επί ηγουμένου γέροντος Αθανασίου και τους συν αυτω συνασκουμένους Πατέρες, βλέποντας τη συνεχιζόμενη παρέκκλιση του Αθηναγόρα από την Ορθόδοξο γραμμή (συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς και αλλόθρησκους) αποφάσισαν να διακόψουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη, όπως κατά το παρελθόν καλώς εγένετο, από φωτισμένους Ιεράρχες που ήλεγχαν τον Πατριάρχη, οι οποίοι αγίασαν και σήμερα τους διαβάζουμε στον Συναξαριστή της Εκκλησίας. Έτσι τώρα, η διακοπή του μνημόσυνου ήταν δίκαιη και απολύτως σύμφωνη με τον Κ.Χ.Α.Ο.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Κοινοποιήστε και παληκάρια από την Βόρεια Ελλάδα... SOS!!!



  • *Καλησπερα βρισκομαι μεσα στο κονακι εδω και 5 εβδομαδες και θα ηθελα να σας ενημερωσω μιας και διαχειριζεσται την σελιδα αυτη οτι το κονακι αυτην την στιγμη εχ...ει αναγκη και απο ανθρωπους να το επανδρωσουν διοτι καποια στιγμη και εμεις πρεπει να παμε εξω αλλα και απο προμηθειες για την επιβιωση μοναχων κοσμικων !
    Ευχαριστω και να με συγχωρειτε για το θαρρος που πηρα αλλα ειμαστε καπως ζορισμενοι γι αυτο εαν θελετε κανετε καποια ανακοινωση και σεις*..... Απο έναν μαχητή υπερ πίστεως,οσοι μπορουν ας βοηθήσουν,οι υπόλοιποι ας κάνουν μια προσευχούλα, ο,τι μπορει ο καθένας.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ο μεταφυσικός μηδενισμός του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο οποίος εκφράζεται δια της αρχής «Θεός δεν υπάρχει», αναγκαίως εξεδηλώθη ως πρακτικός μηδενισμός, του οποίου αρχή είναι: δεν υπάρχει αμαρτία, τα πάντα επιτρέπονται! Προσέξτε, δια της φιλοσοφίας και επιστήμης του, δια της τεχνικής και πολιτικής του, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εκδιώκει μέσα από τον άνθρωπον παν το αθάνατον και αιώνιον, παραλύει εντέχνως μέσα του την αίσθησιν της αθανασίας, σμικρύνει την ψυχήν έως ότου την καταστήση μηδέν.                                                                                                                                                 

ONE OF US: Ενημέρωση από τον Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού

Η ταπείνωση του αββά Πινουφρίου, και με ποιόν τρόπο θέλησε να την αποκρύψει

Ο αββάς Πινούφριος ήταν ιερομόναχος και Ηγούμενος ενός μεγάλου Μοναστηριού που βρισκόταν κοντά στην Πανεφώ, μια πόλη της Αιγύπτου. Οι αρετές και τα θαύματα που επιτελούσε ο αββάς Πινούφριος τον είχαν κάνει ονομαστό σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή. Οι άνθρωποι τον τιμούσαν τόσο πολύ, ώστε ο αββάς Πινούφριος έφθασε να πιστεύει ότι, με την δόξα και τους επαίνους που δεχόταν από τους ανθρώπους, είχε ήδη εισπράξει τους καρπούς των κόπων του. Ο φόβος λοιπόν μήπως η μάταιη και ανώφελη τιμή των ανθρώπων, που του ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστη και ενοχλητική, του στερούσε τους καρπούς της αιώνιας ζωής, τον έκανε να φύγει κρυφά από το Μοναστήρι του και να καταφύγει στην πιο απόμακρη περιοχή, όπου ασκούνταν οι Ταβεννησιώτες μοναχοί.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τι έχεις, άνθρωπε, γιατί τόσο κλαις;

Κάποιος Γέροντας ζούσε μόνος στη μονή των Μονιδίων και η παντοτινή του προσευχή ήταν η εξής:
“Κύριε, δεν έχω τον φόβο σου μέσα μου, γι αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση, ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και μ΄ αυτόν τον τρόπο φοβηθεί η πωρωμένη μου ψυχή”.
Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεό. “Ξέρω ότι είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις.
Γιατί αμάρτησα πολύ σε σένα, Δέσποτα, αλλ΄ αν είναι δυνατόν λόγω της ευσπλαχνίας σου, συγχώρεσέ με.

Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, Δέσποτα, και εκεί μη με παιδεύσεις, αλλ΄ εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο, από την τιμωρία της κόλασης. Άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στην οργή σου, Δέσποτα”.

Μ΄ αυτή την επιμονή ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με πολλή ταπείνωση στους λογισμούς του και με νηστείες παρακαλούσε τον Θεό και σκεπτόταν:
“Άραγε τι να σημαίνει ο λόγος που είπε ο Χριστός: Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται;”
Και κάποια ημέρα ενώ καθόταν κατά γης θλιμμένος και θρηνούσε κατά τη συνήθειά του, νύσταξε, και να, του παρουσιάσθηκε ο Χριστός με ιλαρό πρόσωπο και με γλυκιά φωνή του είπε:
“Τι έχεις, άνθρωπε, γιατί τόσο κλαις;”
Του απάντησε εκείνος: “Επειδή έπεσα, Κύριε”.
Και ο Ιησούς που του εμφανίσθηκε του λέει: “Σήκω επάνω”.
Αποκρίθηκε τότε ο πεσμένος στη γη: “Δεν μπορώ, αν δεν μου δώσεις το χέρι σου”.
Και άπλωσε Εκείνος το χέρι του και τον σήκωσε και του λέει πάλι με καλοσύνη:
“Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου, γιατί τόσο λυπάσαι;”
“Και δεν θέλεις, Κύριε, -ρωτά ο αδελφός- να κλάψω και να λυπηθώ που τόσο σε πίκρανα;”
Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του αδελφού, το αγκάλιασε και του λέει:
“Μη θλίβεσαι, ο Θεός θα είναι βοηθός σου από δω και πέρα. Επειδή εσύ πόνεσες, δεν θα στρέφεται πια η λύπη μου εναντίον σου. Εφόσον για σένα έχω χύσει το αίμα μου, δεν θα δείξω πολύ περισσότερο τη φιλανθρωπία μου και σε σένα και σε κάθε ψυχή που μετανοεί;”
Ο αδελφός συνήλθε κατόπιν από την οπτασία και ένιωσε την καρδιά του πλημμυρισμένη από χαρά, γιατί βεβαιώθηκε ότι ο Θεός τον ελέησε και έζησε σ΄ όλη του τη ζωή με πολλή ταπείνωση ευχαριστώντας τον Θεό.