Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ

Σε μία Ομιλία του (εις Β΄προς Τιμόθεον ) ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει μεταξύ άλλων: Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να έχει γενναιότητα και ανδρείον φρόνημα ένας άνθρωπος, που δεν γνωρίζει να αγαπά. Γιατί το υπόβαθρον όλων των αγαθών δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη. Στην αγάπη κρέμονται όλος ο νόμος και οι προφήτες, λέγει ο Κύριος (Ματθ. ΚΒ: 40 ). Όπου υπάρχει αγάπη, εξαφανίζονται όλα τα κακά. Τίποτε άλλο δεν κάνει τον άνθρωπον τόσον ταπεινόν όσον η αγάπη. Όλα τότε γίνονται ήσυχα, όλα γίνονται ήρεμα και γεμάτα ειρήνη. Η αγάπη, όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος, είναι η εκπλήρωσις όλου του νόμου. 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης:


....Τί ν
πομε, μως, τώρα κα τί ν λαλήσουμε, γέροντα πιφάνιε; π πο ν ρχίσουμε ν θρηνομε κα ν περιγράφουμε τν θρόα μεταβολ τς λλαδικς κκλησίας π διστακτικ κα συγκρατημένη κόλουθο το Πατριαρχείου, σ τολμηρ πρωτοπόρο κα πρωτεργάτη τν οκουμενιστικν νοιγμάτων, πο συναγωνίζονται κα νίοτε ξεπερνον τ «δίστακτα τολμήματα» το Φαναρίου; Χριστόδουλος κατέρριψε πολλ «ρεκρ» κα πέτυχε πολλς πρωτις στ οκουμενιστικ γώνισμα το γκρεμίσματος τν ρίων μεταξ ληθείας κα πλάνης, ρθοδοξίας κα αρέσεως, στ γώνισμα τς κατεδαφίσεως τς ρθοδοξίας. Πρτος τόλμησε κα φερε τν πάπα στν λλάδα τ 2001, νομιμοποιώντας τον ς κανονικ πίσκοπο Ρώμης. Πρτος φιλοξένησε κα συνδιοργάνωσε π ρθοδόξου δάφους συνέδριο το Παγκοσμίου Συμβουλίου αρέσεων κα πλανν μ καταστροφικς δηλώσεις τν κπροσώπων του ρχιερέων. Πιάνει ργος κανένα, ν κούσει τί δήλωσαν στ Συνέδριο ατ λλαδικο ρχιερες. Πρτος κ τν ρχιεπισκόπων τς κκλησίας τς λλάδος πεσκέφθη τν δρα το Παγκοσμίου Συμβουλίου κκλησιν στ Γενεύη, τιμήθηκε κε κα παινέθηκε. Πρτος τέλος, γι ν μείνουμε στς μεγάλες πρωτιές του, γιατί πάρχουν κι λλες μικρότερες, πεσκέφθη πισήμως ς ρχιεπίσκοπος τν πάπα στ Βατικανό. 

“Τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 
                                     (Ματθ. η΄ 28-θ΄1)  (Ρωμ. ι΄ 1-10) 
  
H εν Χριστώ ελευθερία.

Σε μια εποχή που η κυριαρχία του διαβόλου προβάλλει απειλητικά στο σύγχρονο τρόπο ζωής, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τις εκτροπές της αμαρτίας, ο ευαγγελικός λόγος παρεμβάλλεται θεραπευτικά και βοηθά τον άνθρωπο να ανακαλύψει τον αυθεντικό του εαυτό.   
Χαρακτηριστική είναι η διήγηση της περικοπής του ευαγγελίου, η οποία αναφέρεται στο περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με δύο δαιμονιζόμενους, οι οποίοι παρουσιάζονται να βρίσκονται υπό την επήρεια των σατανικών δυνάμεων και να διαμένουν σε μνημεία, αποκομμένοι εντελώς από την κοινωνική πραγματικότητα αλλά και από τους συνανθρώπους τους.   
Πραγματικά, η κατάστασή τους όπως την περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής, ήταν αδιέξοδη και συνεπώς τραγική.  Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυστυχισμένες εκείνες υπάρξεις δεν κατοικούσαν στα σπίτια τους και δεν έμεναν με τις οικογένειές τους.  Τριγυρνούσαν από τόπο σε τόπο και πουθενά δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση η ψυχή τους.  Γι’ αυτό το λόγο και επέλεγαν τους χώρους των μνημείων και τους μετέτρεπαν σε τόπο κατοικίας τους.  Η κατάστασή τους εκφράζει ακριβώς πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η κυριαρχία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, όταν ο τελευταίος απομακρύνεται από την αγάπη του Κυρίου του και αφήνει τον εαυτό του εντελώς εκτεθειμένο στις προσβολές των πονηρών εκείνων δυνάμεων.  

Αδύναμος ο διάβολος 
Ένα ισχυρό μήνυμα που βγαίνει από την απελευθέρωση αυτών των τραγικών υπάρξεων χάρη στην συνάντηση που είχαν με τον Κύριο, είναι ότι ο διάβολος μπροστά στην δύναμη του Κυρίου, εμφανίζεται να είναι εντελώς αδύναμος.  Η αγάπη του Κυρίου φυγαδεύει τα τεχνάσματα και τους μηχανισμούς που μετέρχεται για να παγιδεύει κάθε φορά τον άνθρωπο σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Ειδικότερα, η κυριαρχία του εκμηδενίζεται και εξαφανίζεται όταν βρεθεί μπροστά στον Εσταυρωμένο ή τον Σταυρό. Έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα μέσα από τα οποία φαίνεται ότι μπροστά στη δύναμη του Σταυρού φυγαδεύονται οι δυνάμεις του διαβόλου.   
Ο διάβολος, βέβαια, αναγνωρίζει την παντοδυναμία και την εξουσία του Χριστού.  Αυτό το είδαμε και στην περίπτωση των δύο δαιμονισμένων.  Μόλις αντίκρισαν τον Χριστό “έκραξαν, λέγοντες, Τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού;  ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημας;”  Η φωνή βέβαια μπορεί να έβγαινε από το στόμα των ανθρώπων εκείνων, αλλά τα λόγια δεν ήταν δικά τους.  Τα εξέφραζαν οι δαίμονες που βρίσκονταν μέσα τους.  Αυτό επιβεβαιώνει και η παράκληση τους προς τον Χριστό. “Ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων.”   

Ο Χριστός ως ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, είναι εκείνος ο οποίος έχει εξουσία: “Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης”.  Ιδιαίτερα με την Ανάστασή Του, κατήργησε το κράτος του διαβόλου και έστειλε το πιο αισιόδοξο μήνυμα στον άνθρωπο:  Μέσα από την αγάπη Του ακυρώνεται η εξουσία του σατανά και ο καθένας μας γνωρίζει την πραγματική ελευθερία, την οποία μπορεί να βιώσει στην πιο αυθεντική της μορφή μέσα από τις αγκάλες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. 
Αγαπητοί αδελφοί, ο σημερινός άνθρωπος αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους. Ακόμα και μέσα από τον καλούμενο πολιτισμό που προσπαθεί ο ίδιος να διαμορφώσει στη βάση της ικανοποίησης των δικών του επιθυμιών και επιδιώξεων. Η προσπάθεια του να στηριχθεί μόνο στις δικές του δυνάμεις, τον άφησε να βιώνει τις λογής κρίσεις που πλακώνουν σε διάφορα επίπεδα της ζωής του και τον εγκαταλείπουν μόνο και αβοήθητο στη δίνη των πιο αφόρητων καταστάσεων. Και όμως, ο λόγος του Θεού προσφέρει στον άνθρωπο αισιοδοξία και ελπίδα, ειδικότερα με τη θαυματουργή θεραπεία από τον Κύριο των δαιμονιζομένων της περικοπής. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι ο άνθρωπος ζώντας μέσα στην αγάπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας όχι μόνο μπορεί να αντιστέκεται στα πονηρά έργα του διαβόλου, αλλά και να ζει στην αγάπη του Κυρίου του, η οποία τον απεγκλωβίζει από τα πλοκάμια των δυνάμεων του σκότους.

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants


Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο



… Εκείνους που ήταν παντρεμένοι , ο π. Σεραφείμ δεν τους επέτρεπε να χωρίσουν, ακόμα και αν είχαν μεγάλες δυσκολίες στον γάμο τους, ίσως και με την πρόφαση μιας ζωής που θα επακολουθούσε σε παρθενία. Υπήρξε μια τέτοια περίπτωση.
Ένα παντρεμένο ζευγάρι χώρισε και μοίρασαν τα παιδιά τους. Ο σύζυγος πήγε στο Σαρώφ και ήρθε στον π.Σεραφείμ . Μόλις τον είδε ο Άγιος, άρχισε να τον επιτιμά αυστηρά και, παρά την συνήθειά του, του είπε με τόνο απειλητικό: «Γιατί δεν ζεις με την σύζυγό σου; Πήγαινε σε αυτήν, πήγαινε»!
Ο επιτιμημένος σύζυγος υπάκουσε στον Άγιο και επέστρεψε στη σύζυγό του∙ και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους με αρμονία και ενότητα…
… Έλεγε στους ανθρώπους να φροντίζουν περισσότερο για την μόρφωση των ψυχών των παιδιών τους, παρά να τους εμφυτεύσουν διάφορα είδη γνώσης, αν και δεν αρνιόταν βεβαίως την αναγκαιότητά της…
… Και παντού ο Γέροντας δίδασκε την ταπείνωση, την υπακοή και την πραότητα, και ιδιαίτερα την αγάπη και την συμπόνοια.
Σε όσους ζούσαν στα μοναστήρια ο π. Σεραφείμ συμβούλευε, σύμφωνα  με την γενική διδασκαλία των πατέρων, την υπακοή ως την οδό της ταπεινώσεως. Και η ταπείνωση είναι ο θάνατος των παθών. «Απαρνήσου το θέλημά σου και τήρησε την ταπείνωση σε όλη  σου τη ζωή . Τότε θα σωθείς. Η ταπείνωση και η υπακοή είναι οι εκριζωτές όλων των παθών και οι φυτευτές όλων των αρετών» ( Βαρσανούφιος ο Μέγας. Απαν. 309 κλπ ) . «Όπως το ύφασμα το οποίο ο βαφέας χτυπά , χτενίζει και πλένει, γίνεται λευκό σαν το χιόνι, , έτσι και ο δόκιμος που υφίσταται ταπεινώσεις, προσβολές, επιπλήξεις, εξαγνίζεται και γίνεται σαν το αγνό, λαμπερό ασήμι που το καθαρίζει η φωτιά» ( Αγ. Αντώνιος , Ομιλία 113 ) .
Και παρόλο ότι οι λόγοι αυτοί απευθύνονταν πρωταρχικά στους δόκιμους, όμως με κάποια έννοια ο Κύριος έχει δημιουργήσει τον κόσμο ώστε όλοι πρέπει να υποτάσσονται σε κάποιον άλλον, οι υποτακτικοί στους Ηγουμένους τους, τα παιδιά στους γονείς τους, οι γυναίκες στους συζύγους τους και ούτω καθεξής. Και παντού κανείς πρέπει να ταπεινώνεται και να συντρίβει το δικό του θέλημα και να το υποτάσσει στο θέλημα των άλλων. Μία μητέρα πρέπει να ταπεινώνει τον εαυτό της ακόμα και στα παιδιά της, έτσι ώστε να μην οργίζεται και να μην φείδεται της τιμωρίας, όταν είναι ανάγκη. Και πόση υπομονή, πόσος πόνος απαιτείται για την μόρφωση των παιδιών της, για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και για τη διόρθωση των σφαλμάτων τους! Μερικές φορές οι εξωτερικές περιστάσεις της ζωής είναι δύσκολες και οδυνηρές. Η ταπείνωση και η υπομονή χρειάζονται παντού. Άλλες φορές ο Κύριος μας στέλνει, ακόμη και στον κόσμο, κάποιον για να σπάσει και να συντρίψει την υπερηφάνειά μας. Βεβαίως κανένας στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος από τον Κύριο ο Οποίος φροντίζει για την σωτηρία όλων ∙ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ταπείνωση. Και επομένως πρέπει να επαγρυπνούμε προσεκτικά και να αναρωτιόμαστε: τι κάνει ο Κύριος αυτήν την στιγμή για να με ταπεινώσει; Και το μάθημα αυτό του Θεού πρέπει να γίνει αμέσως αποδεκτό, χωρίς να περιμένουμε άλλο, χωρίς να το απορρίπτουμε και χωρίς να επινοούμε τους δικούς μας φαινομενικά καλύτερους τρόπους σωτηρίας. Ο Κύριος ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα τι είναι το καλύτερο για μας τους αμαρτωλούς, σε μία δεδομένη στιγμή. Και ό,τι σχεδιάζουμε εμείς οι ίδιοι είναι συνήθως μόνον το παραπλανητικό επιχείρημα του εχθρού, για να μας παρασύρει μακριά από το έργο του Θεού.
Αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχουν καθοδηγητές και έμπειροι Γέροντες, ένας λαϊκός πάντα έχει κάποιον βοηθό κοντά του. Ο Μπογκντάνωφ , τον οποίο έχουμε ήδη αναφέρει ετοίμασε έναν ολόκληρο κατάλογο ερωτήσεων για τον Γέροντα σχετικά με την πνευματική καθοδήγηση:
«Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην καθοδήγηση των άλλων;»
«Ο Φύλακας Άγγελός μας , που μας δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα, είναι αρκετός», απάντησε ο π. Σεραφείμ. Αλλά την ίδια στιγμή πρόσθεσε λίγα λόγια για εκείνους που νουθετούν.
«Αν υπάρχει θυμός σε κάποιον άνθρωπο, μην τον ακούς. Αν ένας άνθρωπος τηρεί την παρθενία, είναι δεκτός από το Πνεύμα του Θεού (συνεπώς αξίζει προσοχής) . Χρησιμοποίησε όμως την δική σου κρίση και διάβαζε το Ευαγγέλιο».
Και την ίδια στιγμή του έδωσε μία ολόκληρη σειρά από απλές νουθεσίες που όλοι γνωρίζουν:
«Μην ξεχνάς τις εορτές. Να είσαι εγκρατής. Να πηγαίνεις στον ναό, εκτός κι αν εμποδίζεσαι από ασθένεια. Να προσεύχεσαι για όλους. Θα κάνεις έτσι πολύ μεγάλο καλό. Να δίνεις κεριά, κρασί και λάδι για τον ναό. Η ελεημοσύνη θα φέρει μεγάλη ωφέλεια.

Και έτσι ας μην απογοητεύονται οι κοσμικοί! Δεν έδινε μάταια σε αυτούς ο Άγιος παρηγορητικά ονόματα όμως «χαρά μου», «θησαυρέ μου», «Πατέρα», «Μητέρα»… 

Tου Αγίου Ισαάκ του Σύρου :

ΥΠΟΤΑΞΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ. 

 Όποιος υποτάξη τον εαυτόν του στον Θεό βρίσκεται πολύ κοντά στο να υποτάξη τα πάντα στον εαυτόν του. Σε όποιον εγνώρισε τον εαυτόν του δίνεται η γνώση των πάντων. Διότι η γνώση του εαυτού σου είναι πλήρωμα της γνώσεως των όλων. Με την υποταγή της ψυχής σου θα υποταγούν σε σένα τα πάντα. Όσον καιρό βασιλεύει η ταπείνωση στη διαγωγή σου, θα σου είναι υποταγμένη η ψυχή σου και μαζί με αυτήν θα σου είναι υποταγμένα τα πάντα. Διότι τότε γεννιέται στην καρδιά σου η εκ Θεού ειρήνη. Και όσον καιρό βρίσκεται έξω από αυτήν την ταπείνωση, θα καταδιωχθής όχι μόνον από τα πάθη, αλλά και από τα συναπαντήματα.

Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολήςτου Α.Π.Θ. αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήση, παρατηρεί σχετικά με την αίρεση του οικουμενισμού ότι :

«ο κίνδυνος αυτός (εκ του Οικουμενισμού) αποβαίνει μεγαλύτερος εκ του γεγονότος, ότι η απειλή δεν είναι μόνον εξωτερική. Δεν προέρχεται δηλαδή μόνον από τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό οι οποίοι αντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα  ως αιρέσεις, είχαν ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες να ασκήσουν επιρροή στους Ορθοδόξους πιστούς.Ο κίνδυνος τώρα είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρά εκ των έσω. Πολλοί ποιμένες, των οποίων βασική αποστολή είναι να διώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους εκδιώξουν, αφού θεωρούν, ότι ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός δεν είναι αιρέσεις, αλλά “σεβάσμιες εκκλησίες”, «αδελφές εκκλησίες» συνδιαχειρίστριες του αγιασμού και της σωτηρίας των πιστών, αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Κατασπαράσσουν και αυτοί, επειρεασμένοι από τις αιρέσεις, τα υγιή δόγματα και μετ’ αυτών τα ανύποπτα ποίμνια, που δύσκολα, χωρίς επαρκή πληροφόρηση, μπορούν να καταλάβουν, ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές» 

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφιμία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας! 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

 θηναγόρας, χι μόνο δν πισθοχώρησε, λλ κα ατς κα ο διάδοχοί του προχώρησαν κα προχωρον, πως διαρκς τ πισημαίνουμε κα πως τὸ εδαμε λοι κατ τν κατ τν τελευταία συνάντηση Πατριάρχου κα Πάπα στὸ Φανάρι στς 30 Νοεμβρίου το 2006.  πρωτόθρονη κκλησία χει πλέον λωθε π τν Οκουμενισμό, κα ς πρώτη, πηρεάζει κα τς λλες τοπικς κκλησίες. λη ατ  τραγικ στορία τς ποστασίας το Οκουμενισμοῦ διαζωγραφήθηκε στ μεγάλο σχετικ Συνέδριο πο κάναμε στν Θεσσαλονίκη τ 2004. 

Στ
ς περισσότερες κκλησίες, ο οκουμενιστικς γεσίες λέγχουν πλήρως τν κατάσταση κα μ πειλές, διώξεις κα φορισμος καταπνίγουν κα φιμώνουν τς ρθόδοξες φωνές. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εις την πραγματικότητα η Εκκλησία του Θεανθρώπου δεν είναι άλλο παρά το θείον εργαστήριον, μέσα εις το οποίον ακαταπαύστως ανανεούται, ενδυναμούται και αναζωογονείται η ανθρωπίνη αίσθησις και συνείδησις της προσωπικής αθανασίας και του απείρου. Η προσευχή δεν καθιστά άπειρον την ψυχήν, όταν την ενώνη με τον Θεόν; Η αγάπη δεν αποθανατίζει την ψυχήν όταν την ανυψώνη έως του Θεού; Ηευσπλαγχνία, η καλωσύνη, η ταπείνωσις, η δικαιοσύνη, δεν αποθανατίζουν άρά γε τον άνθρωπον, μεταφέροντας το είναι του εις την βασιλείαν της αληθείας του Χριστού; Είναι απολύτως βέβαιον ότι δι΄ εκάστης ευαγγελικής αληθείας ο άνθρωπος νικά μέσα του ολίγον από τον θάνατον, έως ότου τον νικήση οριστικώς και εξασφαλίση εις τον εαυτόν του την αθανασίαν και την αιώνιον ζωήν.