Διαβάζω :


Γράφει η Romfea.gr
Τρισάγιο στην μνήμη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου τελέστηκε σήμερα στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καισαριανής Δανιήλ, παρουσία ιερέων και αρκετών πνευματικών του τέκνων.
Τη σημερινή ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω πιστοί επισκέπτονται από το πρωί το μνήμα του μακαριστού και εναποθέτουν ένα λουλούδι.
Άνθρωποι που τον γνώριζαν και απλοί χριστιανοί που απλώς εκτιμούσαν την παρουσία και τους λόγους του απέτισαν για ακόμη μία χρονιά φόρο τιμής σε μία σπουδαία προσωπικότητα της Εκκλησίας.

Σπουδαία προσωπικότητα της Εκκλησίας;
Καθ. Ι. Κορναράκης :
δη, κα ρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος –κραος οκουμενιστής– συνέπλευσε μ τν Πατριάρχη στ νοίγματα πρς τος οκουμενιστικος χώρους. φερε κα ατός, πρν π τν Πατριάρχη, τν Πάπα στν θήνα, κα πανηγύρισε τ γεγονς μ φιέστες κα κδηλώσεις μειοδοσίας τς ρθοδοξίας.
Λίγο πρ
ν λθει Πάπας στν θήνα, κα φο εχε ργανώσει τ πάντα γι τν ποδοχή του, ρχιεπίσκοπος κάλεσε τέσσερεις μοτίμους καθηγητς Πανεπιστημίου –μεταξ ατν κα τν πογράφοντα τ παρόν– γι ν τν βοηθήσουν ν συντάξει τ σχετικ κείμενα πο θ διάβαζε νώπιον το Πάπα, οτως στε ατ ν χουν κραιφνς ρθόδοξο χαρακτρα. στόσο, προσωπικς διαπίστωσα τι, τ συγκεκριμένα κείμενα νεγνώσθησαν νώπιον το Πάπα χωρς τ
ς διορθώσεις μας. 

Διαβάζω φοβερά πράγματα:

Τὸ 2003, δύο χρόνια μετὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Πάπα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εἰσηγήθηκε τὸν νεωτερισμὸ τῆς «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης» τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ θεολογικὸ ὑπόβαθρο τῆς Ἀναγεννήσεως ποὺ εἶχε στὸ μυαλό του, δημοσιεύθηκε τὸ ἴδιο ἔτος, στὸ περιοδικὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ὡς συνοδικὸ κείμενο, γραμμένο ἀπὸ καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π. Θεσσαλονίκης. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτυπώνει, μὲ γνώμονα τὴν ἀρχὴ τῆς μετανεωτερικότητος, τὶς σαρωτικὲς ἀλλαγές ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνουν γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ «Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση» τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπὸ τὶς προτεινόμενες αὐτὲς ἀλλαγές, ἀναφέρουμε δύο:

α) Λόγῳ τῶν προόδων τῶν ἀνθρωπιστικῶν καὶ κοινωνικῶν ἐπιστημῶν, θὰ πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορίζεται ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ συμπορευόμαστε μὲ αὐτὲς τὶς προόδους καὶ τὶς πολιτιστικὲς ἐξελίξεις.
β) Γιὰ τοὺς ἰδίους λόγους, θὰ πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορίζεται συνεχῶς καὶ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ πλατύτερη ἐπαναδιατύπωση τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ –προταθεῖσα καὶ σὲ ἄλλο κείμενο τοῦ ἰδίου, σὲ ἐπετηρίδα τῆς Σχολῆς– ἐξηγεῖ ὅτι, στὸ μυστήριο αὐτό, δὲν προσερχόμαστε γιὰ νὰ γίνουμε ἅγιοι, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε πνεῦμα ἀλληλεγγύης μεταξύ μας (στὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως), γιὰ νὰ φθάσουμε στὰ ἔσχατα!!!

Ἐπειδή, ὅμως, ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός,
τὸ συνοδικὸ αὐτὸ κείμενο πρότεινε, κατ’ οὐσίαν, τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ
!!!

Φοβερά πράγματα. Διαβάζω :


Ο Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος:
Μετά το πέρας της Θείας Ευχαριστίας ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, προσφωνώντας τον κ. Βαρθολομαίο μεταξύ άλλων τόνισε: "Παναγιώτατε, θα συλλέξω άνθη ευγνωμοσύνης και θα τα καταθέσω ενώπιον Σας! Παναγιώτατε, Σας σεβόμεθα, σας αγαπούμε και σας τιμούμε".
"Θέλουμε να ξέρετε ότι στη δύσκολη πορεία Σας, δεν είστε μόνος και δεν θα είστε μόνος! Χίλια χιλιάδες και μύρια μυριάδες είναι μαζί Σας… Το ταπεινό Φανάρι το αγαπούμε, το στηρίζουμε και θα το στηρίζουμε πάντοτε γιατί όταν αυτό μένει όρθιο και εμείς όρθιοι θα είμαστε", πρόσθεσε ο Μητροπολίτης κ. Μακάριος.
Επίσης ο κ. Μακάριος σημείωσε: "Όλη η Οικουμένη, όλη η γη, διαρκώς θα κομμίζουμε καθηκόντως έλεον εις την Βασιλεύουσα για να ανάβετε την ακοίμητη κανδήλα της Παναγία των Βλαχερνών και της Μπαλουκλιώτισσας".

Ο πατέρας Θ. Ζήσης:
Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση (του κ. Βαρθολομαίου), που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Η Κυρία Θεοτόκος για τους Λατινόφρονες 
(κ. Βαρθολομαίο και τους ομοίους του παπόδουλους) :

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».   ….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου.

«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.


Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς.

Tου αββά Ισαάκ του Σύρου:


 «Οι πειρασμοί του παρόντος κόσμου είναι πολλοί και τα κακά δεν απομακρύνονται από σου, αλλ΄ αναβρύουσι και εντός σου και υποκάτω των ποδών σου, και όμως μην απομακρυνθής εκ του τόπου, εν ω ευρίσκεσαι, μήτε να αποφύγης τους πειρασμούς, και όταν ο Θεός νεύση, θέλει σε ελευθερώσει από αυτούς. Ταύτα δε πάντα ωκονόμησεν ο Θεός εν σοφία δια την ιδικήν σου ωφέλειαν, όπως κρούης επιμόνως την θύραν του ελέους Αυτού, και δια του φόβου των θλίψεων σπαρή εις τον νου σου η ενθύμησις Αυτού, και πλησιάσης εις Αυτόν δια των δεήσεων, και αγιασθή η καρδία σου δια της ακαταπαύστου ενθυμήσεως Αυτού».

Ἡ «σύγχρονη» Ὀρθοδοξία εἶναι φάντασμα κακόγουστο μπροστὰ στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.

σχετικοποίηση , μλλον, πόρριψη τς διαχρονικς παρουσίας τν Πατέρων τς κκλησίας ποτελε πόρριψη το εαγγελικο κα πατερικο λόγου. κκλησία, μ τν παγκοσμιοποιημένη εκόνα της, εναι κενς λόγος. «σύγχρονη» ρθοδοξία εναι φάντασμα κακόγουστο μπροστ στν αθεντικ ρθοδοξία τν Πατέρων.

αθεντικ ρθοδοξία, στν χαρισματική της εκόνα, εναι μι διαχρονικ λυτρωτικ παρουσία, πο δν πάσχει λλοίωση, οτε π τν χρόνο, οτε π τ μσος κα τν περιφρόνηση τν ρνητν τς πόστασής της.
γιος Μάξιμος σημειώνει:
«
πνευματικς Νόμος τς Νέας Διαθήκης τ πνεύματι νεάζει …δι παντς νεργούμενος. γρ Χάρις παλαίωτος».
Κα
σ λλο σημεο τς δίας μιλίας του –σχολιάζοντας τν λόγο το ποστόλου Παύλου,
«
ησος Χριστς χθς κα σήμερον ατς κα ες τος αἰῶνας»– γιος Μάξιμος σημειώνει τι, θεος πόστολος τ επε ατό, «εδς ε καινν τ μυστήριον, μηδέποτε περιλήψει νος παλαιούμενον»

Η ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ είπε...



Πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση οἱ Χριστιανοί:

Ἀγῶνας χωρίς ἀγωνιστές δέν ὑπάρχει.
Ἐπίσης δέν ὑπάρχει ἀγωνιστής χωρίς ἀρένα.

Ὅποιος δέν ὁμολογεῖ τόν Χριστό, δέν εἶναι ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ.
Ὅποιος ἀποφεύγει τίς ἀρένες ( τά πεδία κατάθεσης ὁμολογίας, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά ), δέν ἔχει ἀγῶνα.

Ὁ Πατέρας Σαράντης Σαράντος ἐν προκειμένῳ, ἔχει δείξει τήν ἀγωνιστικότητά του πολλάκις καί γιά διάφορα φλέγοντα θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα καί πού μᾶς βομβαρδίζει ἐσκεμμένα μέ πολλά ἀπ' αὐτά καί ταυτόχρονα, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, ὥστε νά μήν παίρνουμε ἀνάσα. Ὁ π. Σαράντος τρέχει, γράφει, κηρύττει, ἐνημερώνει καί πολλά ἄλλα πού ὁ Θεός κι ἐκεῖνος ξέρουν καλύτερα.
Ἡ "ἀπουσία" του ἀπό τήν διαμαρτυρία, ἐνδέχεται νά ἦταν δικαιολογημένη ἐξαιτίας κάποιου ἄλλου ἀγῶνος του σέ ἄλλο "πεδίο δράσης". Παρόλ' αὐτά, συγχαρητήρια γιά τό θάρρος του νά τήν χρεώσει στόν ἑαυτό του ὡς ἀτόπημα καί ὡς στέρηση τοῦ γλυκασμοῦ πού δίνει ὁ Χριστός, σ' αὐτούς πού κακοπαθοῦν γιά τήν ἀγάπη Του.

Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὑπόλοιπων ρασοφόρων, καθώς καί ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας, ποῦ ἦταν ἄραγε; Συμπτωματικά εἶχαν ὅλοι τίς ἐπίμαχες ἡμέρες σοβαρώτερα πράγματα ν' ἀντιμετωπίσουν;
Τό θέμα Corpus-Christi ἦταν γνωστό σέ ὅλους, εἰδικά στό διαδίκτυο, καθώς καί οἱ διαμαρτυρίες πού ἀνακοινώνονταν, μέρες πρίν γίνουν.

Καί ἄντε ἄς ὑποθέσουμε ἀπουσίαζαν δικαιολογημένα. Ὅμως, γιατί μόνο ἕνα παληκάρι ( Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ ) βρέθηκε νά ὑποβάλλει μήνυση ἀπό πλευρᾶς κλήρου; Οἱ ὑπόλοιποι δέν ἐθίχθησαν ἀπό τίς ἀκατανόμαστες ὕβρεις-βλασφημίες-γελοιοποιήσεις ἐνάντια στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ( καί ὄχι μόνο ), Τοῦ Ὁποίου εἶναι τύπος καί ὑπηρέτες ταυτόχρονα;

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ, φοβοῦμαι ὅτι δέν ἀποτελεῖ Ὁμολογία Πίστεως. Δέν θέλω νά σχολιάσω τί εἶναι καί ποῦ ὀφείλεται, γιατί θά θεωρηθεῖ ἀπό κάποιους κατάκριση, ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ἔμπονη ἐκ καρδίας κατάθεση μιᾶς πραγματικότητας πού κατασκευάσαμε ὅλοι, κλῆρος καί λαός, ὁ καθένας μέ τήν προσωπική του εὐθύνη. Μίας πραγματικότητας πού δέν ἀποπνέει Πνεῦμα Ἅγιον καί πού χτίστηκε ἀπό τά πετραδάκια, τίς κοτρῶνες και τά βράχια πού ἔβαλε ὁ καθένας μας σ' αὐτή τή χώρα, σ' αὐτή τή ζωή. Μίας πραγματικότητας, ξένης ἀπό τήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουμε ὅλοι ( ἐμῆς συμπεριλαμβανομένης ) πρός τόν Κύριό μας!

Ἄν δέν ὑπάρχει Ὁμολογία Πίστεως, εἶναι σαφές ὅτι δέν ὑπάρχει Πϊστη! Πῶς νά ὁμολογήσει κανείς κάτι πού δέν ἔχει;
Σκληρό ἀκούγεται, ἀλλά ἄς μοῦ ἀντιπαραθέσει κάποιος πνευματικά ἐπιχειρήματα, πού νά δικαιολογοῦν τήν ἔνοχη σιωπή κι ἀπουσία...

Καί κάτι ἀκόμα, γιά νά μήν βλέπουμε μονάχα ἀπ' τό παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ μας τί γίνεται ἔξω, ἀλλά εἶναι σωφρονέστερο πρῶτα τά βλέπουμε τά τοῦ οἴκου μας!
Στήν προκειμένη περίπτωση, ἐγώ προσωπικά, δέν ξέρω τί πρέπει νά θρηνήσω πρῶτα, γιατί τά "πτώματα πού ὄζουν" εἶναι δύο:
Νά κλαύσωμεν τό βλάσφημο Corpus-Christi καί τούς ἐμπλεκόμενούς του;
ἤ τήν δική μας πνευματική ἔνδεια;
Φοβᾶμαι ὅτι τό δεύτερο εἶναι σοβαρώτερο. Διότι ἄν δέν ὑπῆρχε τό δεύτερο, εἴτε δέν θά ὑπῆρχαν τά ἔκτροπα, εἴτε θά ἐξολοθρεύονταν ἄμα τῇ ἐμφανίσει τους!

Τα μυστικά του εθνικού μας βάλτου


Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

Τον Βάλτο των Γιαννιτσών είχε επίκεντρο ο Μακεδονικός Αγώνας που διέσωσε τον ελληνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας και άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση. Στην περιοχή του ίδιου Βάλτου διεξήχθη η νικηφόρος μάχη των Γιαννιτσών πριν από 100 ακριβώς χρόνια (19-20 Οκτωβρίου 1912) και ο Στρατός μας έφθασε σε απόσταση αναπνοής από την πόλη του Αγίου Δημητρίου. Θυμόμαστε και συγκινούμαστε. Τιμούμε τους πρωταγωνιστές εκείνων των θριάμβων για να πάρουμε μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας για τη σημερινή εποχή. Ο Βάλτος των Γιαννιτσών αποξηράνθηκε και έγινε εύφορη πεδιάδα. Ο εθνική και κοινωνική πραγματικότητα, όμως, σήμερα είναι βαλτωμένη και αναζητούμε ένα όραμα για να βγούμε από το τέλμα.
Ποιο είναι το μυστικό που μεταμόρφωσε την χρεωκοπημένη Ελλάδα του 1893, την ηττημένη του 1987 και την υπό εξαπλή τρόικα (ΔΟΕ) του 1898 στην θριαμβεύουσα Ελλάδα του 1912-13; Κάποιοι δίνουν έμφαση στο κίνημα των αξιωματικών στο Γουδί και σε προσπάθειες πολιτικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού, όπως το Σύνταγμα του 1911. Βεβαίως δεν πρέπει να υποτιμηθούν αυτές οι παράμετροι, αφού μάλιστα συνδέονται με τη σημαντική μορφή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Όμως πορεία εξευρωπαϊσμού με την παρέμβαση στρατιωτικών (Νεότουρκοι) και τάσεις εκσυγχρονισμού με το Σύνταγμα του 1908 (Χουριέτ) είχε και η Οθωμανική Τουρκία. Παρά ταύτα ηττήθηκε μεγαλοπρεπώς και η παρουσία της στα Βαλκάνια συρρικνώθηκε στη λωρίδα της Αν. Θράκης. Αλλού πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό που έβγαλε την Ελλάδα της Μελούνας από τον εθνικό βάλτο και της χάρισε τα φτερά τα πρωτινά της, τα μεγάλα.
Η πνευματική προετοιμασία και το εθνικό φρόνημα, που έδιναν φτερά στα πόδια των ευζώνων μας το 1912, έχουν τη ρίζα τους στα ελληνορθόδοξα θεμέλια της παιδείας, στη συναίσθηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού, στη σύνδεση με την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο, που πρόβαλαν ιστορικοί και ποιητές, και πρωτίστως στη Μεγάλη Ιδέα. Η παρεξηγημένη, αλλά λυτρωτική Μεγάλη Ιδέα, πρωτοεμφανίζεται μετά την Α΄ Άλωση του 1204, όταν ο Ιωάννης Βατάτζης διακηρύσσει ότι οι Έλληνες πρέπει να ελευθερώσουν την Πόλη από τους Σταυροφόρους. Ανδρώνεται μετά την Β΄ Άλωση του 1453. Διώχνει την ηττοπάθεια και οδηγεί τον στρατό μας στη Θεσσαλονίκη το 1912.
Και αναπαύεται εν ειρήνη μετά το 1922. Της οφείλουμε ευγνωμοσύνη.

http://syndpeiraia.blogspot.ca/

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η βασική ιδέα του Αρείου είναι:  ο Χριστός δεν είναι Θεός. Εις το έργον του «Θάλεια» ούτος λέγει κατά λέξιν:  «Ουδέ Θεός αληθινός εστιν ο Λόγος». Εν σχέσει προς τον Θεόν Πατέρα δεν είναι Θεός, δια τούτο δεν γνωρίζει τελείως τον Πατέρα, αλλ΄ επίσης ούτε την ιδικήν του ουσίαν:  «Ο Υιός την εαυτού ουσίαν ουκ οίδε» (Θάλεια). Αλλ΄ ούτε εν σχέσει προς τους ανθρώπους ο Χριστός είναι Θεός, αλλά μόνον «κτίσμα τέλειον». Δια της ηθικής τελειοποιήσεως και της ενεργείας της χάριτος ο Χριστός έγινεν εκείνο που είναι, και ούτω δύναται να ονομασθή «ισχυρός θεός». Ο Χριστός δεν είναι αληθινός Θεός εν σχέσει προς οιονδήποτε ή προς ο,τιδήποτε, και δια τούτο όλα τα ιδιώματά Του είναι σχετικά, και σχετική είναι και η γνώσις Του και η θέλησις και η ενέργεια. «Τη μεν φύσει ώσπερ πάντες, ούτω δε αυτός ο Λόγος εστί τρεπτός» (Θάλεια).  Εν σχέσει προς τον κόσμον ο Λόγος είναι δημιουργός και μεσολαβητής μεταξύ Θεού και κόσμου. Ο Θεός δεν εδημιούργησεν απ΄ ευθείας τον κόσμον, αλλ΄ εδημιούργησε τον Λόγον, δια να δημιουργήση ο Λόγος τον κόσμον. Ο Λόγος εδημιουργήθη προ πάντων. «Ο Λόγος εξ ουκ όντων γέγονε, και ην ποτε, ότε ουκ ην» (Θάλεια). Είναι φυσικόν ότι η τοιαύτη διδασκαλία του Αρείου προκάλεσε εναντίον της τους γνωσίους ομολογητάς της χριστιανικής Αληθείας. Κανείς διωγμός, καμμία άλλη ταλαιπωρία δεν ετάραξε τόσον την Εκκλησίαν, όσον ο αρειανισμός, διότι εδώ επρόκειτο περί του μεγίστου διωγμού:  ο Άρειος εκδιώκει εκ του Χριστού τον Θεόν. Πρόκειται περί της μεγαλυτέρας φρίκης:  ο Χριστός δεν είναι Θεός—τότε τι θέλεις επάνω εις αυτόν τον πλανήτην συ, ω άνθρωπε; 

Συνεχίζεται.  

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος: «Ντροπή μου πού δέν πῆγα στό Γκάζι γιά ὁμολογία Χριστοῦ …»


http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_21.html

Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2012

«Πς ον στις μολογήσει ν μοί μπροσθεν τν νθρώ­πων μολο­γήσω κγώ ν ατ μπροσθεν το Πατρός μου το ν ορανος» (Ματθ. 10,32).


παραπάνω στίχος ποτελε να ναφορικοϋπο­θε­τι­κό λόγο κατά τό θεσπέσιο λληνικό συντακτικό. Τά λόγια το Κυρίου μας ησο Χριστο ταν πάντοτε καθαρά καί ξάστερα. Κάθε πλός, καλός καί προκατάληπτος ναγνώστης πολαμβάνει τή Χάρη το θείου λόγου Του καί τίς θεανθρώπινες διαστάσεις Του.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


   
+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης


  Το αποτέλεσμα της όχι σωστής λειτουργίας των νοερών ενεργειών είναι αι ουχί φυσικαί σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου και ανθρώπων μεταξύ των και η ιδιοτελής χρήσις αμφοτέρων, Θεού και πεπτωκότος ανθρώπου, δια την ατομικήν κατανόησιν της ασφαλείας και ευτυχίας. Ο Θεός ή οι Θεοί, τους οποίους ο άνθρωπος φαντάζεται ότι υπάρχουν εκτός του φωτισμού, είναι ψυχολογικαί προβολαί της ανάγκης του δια ασφάλειαν. Εξ αιτίας του φόβου και της ανησυχίας αι σχέσεις του με τους άλλους και με τον Θεόν είναι χρησιμοθηρικαί. Ουχ ήττον όμως, κάθε άτομον διατηρείται υπό της ακτίστου δημιουργικής και συνεκτικής δόξης, φωτός, δυνάμεως, χάριτος κ.λ.π, του Θεού, ακόμη και όταν δεν είναι μέλος του Σώματος του Χριστού, εφ' όσον δεν έχει οδηγηθή εις τον φωτισμόν δια της καθάρσεως της νοεράς ενεργείας του εις την καρδίαν. Η αντίδρασις αυτής της αμέσου σχέσεώς του ή κοινωνίας μετά του Θεού φθάνει από την πώρωσιν της καρδίας (δηλαδή από το σβήσιμο της σπίθας της χάριτος) έως της εμπειρίας του δοξασμού των αγίων. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι εις την κατοχήν της νοεράς ενεργείας, αλλά όχι εις την ποιότητα ή τον βαθμόν ή την λειτουργίαν αυτής.      http://www.romanity.org/htm/im/w.gif
Είναι σπουδαίον να σημειώσωμεν την σαφή διάκρισιν μεταξύ της πνευματικότητος, η οποία είναι ριζωμένη αρχικώς εις την νοεράν δύναμιν της καρδίας και της διανοητικότητος, η οποία είναι ριζωμένη εις τον εγκέφαλον. Ούτω, έχομεν τας ακολούθους τέσσαρας κατηγορίας ανθρώπων: 1) εκείνους με τα ολίγα διανοητικά προσόντα, οι οποίοι φθάνουν εις το ύψιστον επίπεδον της νοεράς τελειότητος, 2) εκείνους με τα ύψιστα διανοητικά προσόντα, οι οποίοι πίπτουν εις το χαμηλόν ή ακόμη εις το χαμηλότερον επίπεδον της νοεράς ατελείας, 3) εκείνους οι οποίοι φθάνουν εις αμφότερα, εις τα ύψιστα διανοητικά προσόντα και την νοεράν τελειότητα και 4) εκείνους της πενιχράς διανοητικής ικανότητος και προσόντων με πώρωσιν της καρδίας.
      
    Συνεχίζεται.

Του αββά Ισαάκ


Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πειρασμών, πού πρόκειται να έρθουν εναντίον σου. 
Γιατί ο εχθρός, όταν δει κάποιον ν΄ αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ΄ αυτούς ο άνθρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση.
 
Και παραχωρεί ο Θεός να πέσεις σε πειρασμούς για να χτυπήσεις  επίμονα τη θύρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν΄ αγιαστεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του.
 
Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. Και θα μάθεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός πού σε λυτρώνει. Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου πού σ΄ έπλασε και σε δυναμώνει και σε προστατεύει. Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους.
 
Δεν γίνεται όμως ορατή παρά μόνο σ΄ εκείνους πού καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ΄ αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθεια, γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.
 
Μερικοί, που είδαν αυτή (τη βοήθεια) και με τα σωματικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστωσαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ΄ αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για το Χριστό.
 
Σ΄ αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έχοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προετοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας. Αλλά και στους πατέρες, πού έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ΄ αυτούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, πού οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν.
 
Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους εκείνους που Τον επικαλούντα
ι.