Μετά το "μαζί τα φάγαμε" σειρά έχουν οι Οικουμενιστές : μαζί προδώσαμε την Ορθοδοξία, ο Βαρούχιος ύπνος σας δεν έχει προηγούμενο!!!


Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


συμφωνία καί μόνοια φαίνεται δύνατος, χι μόνο μεταξύ τν κολουθούντων τό παλαιό μερολόγιο καί τν νθισταμένων ντιοικουμενιστν το νέου μερολογίου, λλά και μεταξύ ατν τούτων τν ντιμαχομένων παρατάξεων το παλαιο μερολογίου. Δεδομένου δέ καί το τι, ο κολουθοντες τήν αρεσι Οκουμενιστές, χουν πλήρη νότητα καί σύμπνοια μεταξύ των, ο δέ ρχηγοί των μέ τη σειρά των ποτάσσονται στίς ξουσίες καί τούς κοσμικούς ρχηγούς τς Ν. ποχς καί προσέτι χουν τήν πολιτική προστασία καί δύναμι, φαίνεται πό νθρωπίνης πλευρς δύνατος παναφορά ες τήν ρθοδοξία. σως ατό νά ποδεικνύη τι Οκουμενισμός εναι αρεσις τν σχάτων καιρν καί τι ατή αρεσις δέν θα καταδικασθ συνοδικς, λλά πεναντίας θά πεκτείνεται, διότι ατή αρεσις δέν χει, πως ο παλαιότερες, μόνο θεολογικές διαστάσεις καί πιπτώσεις ες τήν κκλησία, λλά καί πολιτικές, φ’ σον συμπλέει ριστα μέ τήν παγκόσμια τάξι πραγμάτων καί προετοιμάζει τούς νθρώπους διά τή Ν. ποχή καί τήν λευσι το ντιχρίστου. σως νά μήν πάρχη μεγαλύτερο κακό ες τήν κκλησία πό τήν διαιώνισι τς αρέσεως. Διότι τσι λλοιώνεται τό φρόνημα τν ρθοδόξων καί τελικς παρουσιάζεται αρεσις ς ρθοδοξία. Ατό σημαίνει τι διά νά καταδικασθ αρεσις το Οκουμενισμο χρειάζεται να λλάξωμε δύο πράγματα: α. τήν προαίρεσί μας καί β. την θεολογία μας. 

Συνεχίζεται.

Aλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως



H πανηγυρική διακήρυξις ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία Χριστού αλλά κακοδοξία και αίρεσις αποτελεί παγία θέσι της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και μάλιστα αλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως, ως οι Οσίαθλοι Πατέρες οι επί Βέκκου εν Αγίω Όρει μαρτυρήσαντες, οι εν τη Μονή Καντάρας εν Κύπρω αναιρεθέντες, οι 800.000 των Αγίων ενδόξων Νεομαρτύρων οι υπό του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Στέπινατς και των φασιστών Ουστάσι δια πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες, οι άγιοι ένδοξοι ιερομάρτυρες Μάξιμος ο Καρπαθορώσσος ο υπό των Ουνιτών δια τυφεκισμού τελειωθείς και Αθανάσιος ο Λιθουανός ο υπό των Ουνιτών δια πελέκεως αποκεφαλισθείς και εις βόρθον ριφθείς και μετά δέκα επτά έτη ανασυρθείς έχων αδιαλώβητο, ευωδιάζον και θαυματουργούν το σκήνωμά του.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Αλλά τι είναι ακόμη οι «Βίοι των Αγίων»; Η μοναδική Παιδαγωγική της Ορθοδοξίας. Διότι μέσα εις αυτούς, κατά αναριθμήτους ευαγγελικούς τρόπους, τελείως δοκιμασμένους δια της μακραίωνος εμπειρίας, έχει καταδειχθή πως διαπλάσσεται και οικοδομείται το τέλειον ανθρώπινον πρόσωπον, ο τέλειος άνθρωπος, και πως αυξάνει «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,13), δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών εν τη Εκκλησία του Χριστού. Τούτο δε ακριβώς αποτελεί το παιδαγωγικόν ιδεώδες του Ευαγγελίου, το μόνον παιδαγωγικόν ιδεώδες το άξιον ενός θεοειδούς όντος, όπως είναι ο άνθρωπος. Το ιδανικόν αυτό έθεσεν αλλά και επραγματοποίησε πρώτος ο Θεάνθρωπος Χριστός, κατόπιν δε Αυτού το επραγματοποίησαν και οι άγιοι Απόστολοι και οι λοιποί άγιοι του Θεού. εν τούτοις όμως, άνευ του Θεανθρώπου Χριστού και έξω από Αυτόν, οποιονδήποτε και αν είναι το παιδαγωγικόν ιδανικόν του ανθρώπου, αυτός θα παραμένη δια παντός ένα ον ατελές, ένα ον θνητόν, ένα ον άθλιον και τραγικόν, άξιον των δακρύων όλων των οφθαλμών, όσοι υπάρχουν εις τους κόσμους του Θεού.    

   Συνεχίζεται.                                                                                                       

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ :


Οποιος θέλει να νικήσει το πνεύμα της καταλαλιάς, ας επιρρίπτει την κατηγορία όχι στον άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά στον δαίμονα που τον έσπρωξε στην αμαρτία. Διότι κανείς δεν θέλει να αμαρτήσει στον Θεόν, μολονότι όλοι αυτοπροαίρερα αμαρτάνουμε. 

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.


     18) Ήδη από τον 8ον αιώνα άρχισαν οι Φράγκοι να κατηγορούν τους ελευθέρους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης ως "αιρετικούς" και "Γραικούς" στα θέματα των εικόνων και του Filioque. Οι Φράγκοι ήταν τότε τελείως βάρβαροι και αγράμματοι, όπως είδαμεν. Οι τότε Ρωμαίοι πάπες, απλώς διαμαρτυρήθησαν, αλλά ακόμη δεν κατεδίκασαν τους Φράγκους από φόβον αντιποίνων με σφαγές μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Βονιφάτιος το 741. Ίσως ήλπιζαν οι Ρωμαίοι ότι θα ημπορούσαν εν καιρώ να επιβληθούν στους Φράγκους όπως κάμνει κανείς επάνω σέ πείσμονα παιδιά. Αλλά οι Ρωμαίοι της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά ούτε και οι Ρωμαίοι της Νέας Ρώμης, ούτε κάν υποπτεύθηκαν ότι οι Φράγκοι από σκοπού προκαλούσαν μόνιμον σχίσμα ως μέρος της αμυντικής τους στρατηγικής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους δια παγκόσμιον κυριαρχίαν.

Συνεχίζεται.

Το αίμα των παιδιών μου


Το ορεινό μοναστήρι αιώνες τώρα ανανεώνει το μυστήριο του βαπτίσματος. Κολυμβήθρα καθάρσεως και αγιασμού. Κανένας δεν ανέβαινε σ’ αυτά τα όρη για τουρισμό. Αυτή τη λέξη ήταν ακόμη άγνωστη στους προσκυνητές των Μονών. Άλλωστε , αυτό το μοναστήρι δεν εφημίζετο ποτέ για κειμηλιακό πλούτο και αρχαιότητες, που έλκουν συνήθως τους τουρίστες και τους περίεργους περιηγητές. Πάντα κειμήλια έγκριτα είχε τα δάκρυα και τους στεναγμούς των πιστών, πρώτα μπροστά στην άγια Εικόνα και είτα στο πετραχήλι του πνευματικού. Φαίνεται οι άνθρωποι του κάμπου, αν και ποτέ δεν εστερούντο πνευματικών πατέρων, ήθελαν στα βαθιά φαράγγια των βουνών να κρύψουνε τους κακούς «θησαυρούς», που επισύναξε στην ψυχή τους ο διάβολος , ο κόσμος και ο κακός εαυτός τους. Ο λαός λέγει: «Στα όρη και στα βουνά  το κακό, εκεί που δεν κατοικεί άνθρωπος, αλλ’ επισκοπεί μόνον ο Θεός». Ονομάζω θησαυρούς τις αμαρτίες, γιατί σήμερα, σαν βρεθούν οι άνθρωποι, καυχώνται γι’ αυτές με τρόπο δαιμονικό. Οι δικές μας διηγήσεις είναι για τα δάκρυα της μετάνοιας. Σ’ αυτές βρίσκεται ο Θεός και αναπαύεται. Γι’ αυτό πάντα αυτές θα διηγούμαστε.

Ένας σκοτεινό απόβραδο του Αυγούστου μια γυναίκα γονατιστή μπροστά στον εξομολόγο θρηνεί και γοερά επαναλαμβάνει: «Το αίμα των παιδιών μου». Βλέποντας ο πνευματικός τόσο θρήνο, τόσα δάκρυα αναλογίζεται: «Ίσως σε κάποιο δυστύχημα έχασε τα παιδιά της». Σέβεται όμως τον θρήνο και για πολλή ώρα δεν τον διακόπτει. Άλλωστε δεν του ήταν πολυσυνηθισμένο φαινόμενο τόσος πόνος  και τόσο δάκρυ. Κάποια στιγμή  δειλά-δειλά της λέγει:
-         Έλα τώρα, πες μου τι σου συμβαίνει.
-         Καλέ μου πάτερ, μπαίνοντας στην εφηβεία, γέμισα τα ρέματα με την αμαρτία του αιώνος. Συγγενική ήταν η σχέση και ασταμάτητη. Όπως ο κηπουρός κόβει κολοκύθια μέρα παρά μέρα, έτσι κι εγώ η αθλία κεφάλια. Όχι άνθη κολοκυθιάς, αλλά ανθούς της θείας δημιουργίας.
-         Αχ, κόρη μου, αυτή η αμαρτία . Ο γέροντας Φιλόθεος έλεγε: «Αν το γεννήσετε το παιδί, το βαπτίσετε και μετά το σφάξετε λιγώτερο κρίμα θα έχετε». Γεμίσαμε οι χριστιανοί τον άλλον κόσμο με αβάπτιστα παιδιά. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Αυτά τα παιδιά θα συναχθούν πίσω από τις πύλες του ουρανού, θα κρατήσουν κόντρα και δεν θα επιτρέψουν την είσοδο σε κανένα φονιά.
Τα δάκρυα και οι στεναγμοί , σαν άκουσε τα λόγια του πνευματικού, έγιναν πιο μεγάλοι. Με δυσκολία πολλή ψελλίζει:
-         Μεγάλωσα , Γέροντα και παντρεύτηκα έναν απλό καλοκάγαθο άνθρωπο. Απέκρυψα όσο γινότανε τα βάραθρα της αμαρτίας. Έκανα μαζί του παιδιά, αλλά ποτέ μέσα μου δεν σταμάτησε ο κλαυθμυρισμός των ρεματισμένων μου παιδιών. Κάποια μέρα, ενώ ήμουν μέσα στο σπίτι και συγύριζα και τα παιδιά μου έπαιζαν στην αυλή, άκουσα να πιάνωνται μεταξύ τους και τι να δω. Γέροντά μου, σηκώνει το τσαπί το ένα στο άλλο και του θρυμματίζει την κεφαλή. Του χύνει τα μυαλά στην γη, στην αυλή του σπιτιού μου. Εκείνη την ώρα, ενώ έβλεπα αυτό το τρομακτικό και φοβερό, ο νους μου δεν έμεινε εκεί. Έτρεξε στα ρέματα, που δεν ήταν ένα, δεν ήταν δύο, ήταν πολλά. Από τότε έχασα τα λογικά μου, μάλλον τα βρήκα, και γυρίζω νύχτα-μέρα στους γνωστούς τόπους και θρηνώ τον χαμό τους ή μάλλον στην σφαγή των παιδιών μου. Βλέπω τον εαυτό μου Ηρώδη, τον βλέπω κακούργο, φονιά. Ανάπαυση δεν βρίσκω.
Δεν κάθισε να της διαβάσω ευχή. Θεώρησε ανάξιο τον εαυτό της. Άνοιξε την πόρτα και έφυγε ολολύζοντας, χωρίς να αισθάνεται ντροπή, κι ας την έβλεπαν οι παρευρισκόμενοι προσκυνητές. Δεν έμεινε στους ξενώνες του μοναστηριού. Ο υπηρέτης της Μονής μου λέγει:
-         Μια γυναίκα  κάθεται έξω από την πόρτα και δεν θέλει να μπη μέσα.
-         Αν εκεί  βρίσκη ανάπαυση, μη την ενοχλής.
Αφού ξημέρωσε , έφυγε για τον κάμπο, για την φαμελιά της με την πίκρα και τον στεναγμό των φόνων.


Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010
Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος