Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Μετά τήν ἐξορίαν τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ κατά τό ἔτος 1275 μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορος ἀνεβιβάσθη Πατριάρχης ὁ λατινόφρων καί ὁμόφρονάς του Ἰωάννης
ὁ Βέκκος. Κατ’ αὐτήν τήν περίοδο καί προκειμένου νά ἔχη βοήθεια ἀπό τούς Λατίνους, ὁ αὐτοκράτωρ ἐπίεζε ἅπαντας νά ἀποδεχθοῦν τήν ἕνωσι, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν τῷ ἁγίῳ ὄρει τοῦ Ἄθωνος ἀσκουμένους μοναχούς. Ὁ Ἀνδ. Δημητρακόπουλος ἀναφέροντας αὐτούσια τήν διήγησι ἀπό χειρόγραφο τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Μόσχας, λέγει τά ἑξῆς: «Μιχαήλ τοῦ πρώτου τῶν Παλαιολόγων τό ρωμαϊκόν σκῆπτρον διέποντος, καί ὁρῶντος αὐτό ἄκρως ταπεινωθέν διά τό ὑπό Ἀγαρηνῶν καί Βουλγάρων ἐξ Ἀνατολῶν καί Δυσμῶν ἑκατέρωθεν πολεμούμενον, βουλήν πονηράν καί Θεῷ ἀπαρέσκουσαν βουλευσάμενος σύν τῷ τότε πατριαρχοῦντι Ἰωάννῃ τῷ Βέκκῳ τῷ λατινόφρονι, ὥστε προστεθῆναι τῷ Λατινικῷ φρονήματι, ἐπί προφάσει μέν δῆθεν τῆς τῶν ἐκκλησιῶν εἰρήνης καί τοῦ βοηθείας ἐκεῖθεν λατινικῆς τυχεῖν κατά τῶν αὐτῷ ἐπανισταμένων · ὅθεν καί ἅπαντας ἔσπευδον εἰς τόν κρημνόν ἑλκύσαι τῆς τοιαύτης
αἱρέσεως, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθωνος μοναχούς. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι μέν αὐτόν ἀπεκρούσαντο διά τῆς δογματικῆς καί ἐλεγκτικῆς ἐπιστολῆς, ἥν πρός αὐτόν
ἐξαπέστειλαν» (ὅπ. ἀν., σελ. 99).
Ἡ ἐπιστολή πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα εἶναι ὄντως ὄχι μόνο ἕνα ὁμολογιακό κείμενο, ἀλλά καί ἕνας ἀπλανής ὁδηγός πρός σωτηρίαν ἐν καιρῷ
αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως. Θά ἀναφέρωμε ἀπό τήν περίφημον αὐτήν ἐπιστολήν τό περί μνημονεύσεως τμῆμα της, μολονότι ὁλόκληρη ὁμιλεῖ διά τήν ἐκκλησιαστικήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀναφέροντας πρός τοῦτο πλεῖστα ὅσα ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία:
«Ὁ μέγας τοῦ Κυρίου ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει: “εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει μεθ’ ἑαυτοῦ, χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε καί εἰς οἰκίαν μή λαμβάνετε · ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς”. Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυόμεθα λέγειν, εἰ τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἰργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ’ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου · τό μέν ὡς Θεοῦ · τό δέ ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου, ἵνα ἡμᾶς ἐξιλάσηται
τῷ πατρί καί ἑαυτῷ, καί τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν, διά τοῦ ἰδίου αἵματος καθαρίσῃ ὁ ἀναμάρτητος. Ποῖος ἅδης ἐξερεύξεται τό μνημόσυνον τοῦ παρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκκοπέντος ἀξίως ὡς κατά Θεοῦ καί τῶν θείων γενήσεται. Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων. Εἰ δέ ὁ προκείμενος αὐτός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται εἰκάζειν εἰκός τό συντάττειν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων
Πατριαρχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων σκηνικῶς παίξομεν; καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύοντας τά θεῖα, τούτους ἡγήσεται; Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία · τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο. Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ, καί πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος. Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα, διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς· “ἔφης δε μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καταθαρρῶ · πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων”. Ταῦτα μέν ὁ πατήρ · πρό δέ τούτου, καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν οὕτως εἰπών · “ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου, καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου” · πῶς; ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά · καί τούτου φωτεινότερον καί ἀληθέστερον. Ἀλλ’ ὡς οἰκονομίαν τοῦτο ποιήσωμεν · καί πῶς δεχθήσεται οἰκονομίαν τά θεῖα βεβηλοῦσαν κατά τόν τοῦ Θεοῦ εἰρημένον λόγον καί ἐκ τῶν θείων ἀπωθοῦσαν τό τοῦ Θεοῦ πνεῦμα · καί τῆς ἐντεῦθεν ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, καί τῆς υἱοθεσίας τούς πιστούς ἀμετόχους ποιοῦσα · καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας
ζημιωδέστερον; ἄν ἡ κοινωνία αὐτῶν ᾖ πρόδηλος, καί ἐν ἑνί τοῦ ὀρθοῦ ἔκπτωσις καί ἀνατροπή; ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι · καί ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» (Ἐπιστολή Ἁγιορειτῶν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, εἰς: Δοκίμιον Ἱστορικόν Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, ἐκδ. 1896, σελ. 97-107).


Οι αρνηταί της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!!!




Τήν Τετάρτην, 5ην /18ην Ἀπριλίου 2012, ὁ ἐξοχώτατος  πρίγκηψ τῆς Ἰορδανίας κ. Ἐμίρ Γάζη, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μουφτῆ τῆς Αἰγύπτου κ. Ἄλη Τζούμαση Τζαμάκ καί ὑπό ἄλλων θρησκευτικῶν καί πολιτικῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἰορδανίας καί τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, παρουσίᾳ τοῦ Ἐκπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρζῆε ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον.
Τόν Ἐξοχώτατον πρίγκηπα ὑπεδέχθη ἐνθέρμως ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, περιστοιχούμενος ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Καλωσορίζων τόν πρίγκηπα ὁ Μακαριώτατος  εἶπεν αὐτῷ ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ ὡς Ἁγία Πόλις ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα θρησκευτικῆς συμβιώσεως Ἰουδαίων, Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.
Ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν πρίγκηπα ἀντίγραφον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ἐξ ἐλεφαντοστοῦν καί βιβλίον τοῦ Κορανίου ἐπίσης ἐξ ἐλεφαντοστοῦν. Εἰς δέ τόν Μουφτήν Ἄλυ Τζούμα ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε πλακέτταν μετ’ ἐπιγραφῆς χωρίων τοῦ Κορανίου.
Μετά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ πρίγκηψ συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ κατῆλθεν διά τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου καί τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί ἐπεσκέφθη τό προσκύνημα τῆς Ἀποκαθηλώσεως, τόν Πανάγιον Τάφον, τό Καθολικόν καί τόν Γολγοθάν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.




΄΄Μου έχουν στερήσει τον Πανάγιο τάφο,δεν μου αφήνουν να προσκυνήσω.Ζω κλειδωμένος δίπλα απο τον Πανάγιο τάφο τα τελευταία πέντε χρόνια΄΄.........

 Ο Μακαριώτατος  Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος κρατείται απομονωμένος από  τον υπόλοιπο κόσμο, κλειδωμένος από έξω σαν φυλακισμένος κάτω από απάνθρωπες , εξευτελιστικές και καταπιεστικές συνθήκες ζωής, χωρίς κανένα λόγο, παράνομα και ειδικά ενάντια στα σχετικά ανθρώπινα δικαιώματα που διασφαλίζονται από πολλές διεθνείς συμβάσεις και πράξεις.....

«Μελαγχολικαί ενοράσεις»


Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτη μού θύμισαν κάποιες συζητησεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; 
Ότι, ταχα, η Ελλάς, σταδιακώς, δεν θά συρρικνωθεί μέν εδαφικώς, αλλά θά κατακτηθεί εκ των ένδον από τό Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην Ερημο τού Αθωνος ή τους έγραφαν. 

Και στην ερώτησή μου· Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής τής εκτεταμένης αμαρτίας. Καί ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν. 

Και όταν πάλιν τους ερώτησα· πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θά γίνουν οι Έλληνες; Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, πού ονομάζονται μετανάστες, καί πού θα στερεώνονται σταδιακώς μέ τήν ελληνικήν ιθαγένεια, πού θά τούς χορηγεί ευχαρίστως τό Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση. 

Οι δε Έλληνες βαθμιαίως θά γίνουν μειονότης, έως ότου θά μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως…δείγμα. Μή απορείς, πάτερ Θ., έσπευσαν να εξηγήσουν, αυτήν τήν τραγωδία του λαού μας. Πολλοί θά αποδεχθούν τον μουσουλμανισμόν αβιάστως. Αλλοι, με κάποιαν βίαν ποικίλης μορφής. Και άλλοι «χριστιανοί» θα μεταναστεύσουν σέ χριστιανικές χώρες, μή δυνάμενοι νά συμβιώσουν με τους βαρβάρους αυτούς, πού τους χρησιμοποιεί ο Θεός ως μέσον παιδαγωγίας, όπως ανά τους αιώνες ενεργούσε στούς Ισραηλίτες και στους χριστιανούς, πού δεν μετανοούσαν για τίς αμαρτίες τους. Παράδειγμα ο Κατακλυσμός, τα Σόδομα, ο Ελληνισμός της Ανατολής, το Βυζάντιον. 

Αυτά όλα με είχαν συντρίψει ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θά επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον συμφοράν; Επηκολούθησε σιωπή για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια, έθεσα το ερώτημα· Πατέρες άγιοι και αδελφοί, φαντάζεσθε σείς, πώς θα ανεχθεί ο Κύριος τίς μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, αντί των ορθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος. 

Η συζήτηση κράτησε περισσότερον από δύο ώρες, οπότε οι ησυχαστές ανεχώρησαν και μου ετόνισαν να ευχαριστώ τον Κύριον γιά όσα επιτρέπει να γίνωνται εξ αγάπης και για την σωτηρίαν τών ψυχών. Και να μή παρασύρομαι συναισθηματικώς από την επιφάνεια τών γεγονότων, αλλά να εισδύω στήν ουσίαν των, αφού είναι δεδομένον, ότι «ο Θεός αγάπη εστί». 
Κι έμεινα μόνος… 

Μέσα στον συγκλονισμό μου γιά τήν τραγωδία του λαού μας, τόν κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου προς τον πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, άρχισα να μελετώ όσα είπαν με βεβαιότητα οι όσιοι εκείνοι ερημίτες και άνθρωποι τού Θεού και να αναλύω λογικώς τούς ισχυρισμούς τους. Παρ ότι καμιά ανησυχούσα φωνή δεν ακούεται, όμως, κάποια σποραδικά δημοσιεύματα προ μηνών στον γρηγορούντα «Ορθόδοξον Τύπον» ήρχοντο να επαληθεύσουν σχεδόν τούς ισχυρισμούς των φίλων μου ησυχαστών. Και μάλιστα κάποια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πάλιν στον «Ο.Τ.» από σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καί συγγραφείς, οι οποίοι με πειστικά επιχειρήματα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, πού εβασίζοντο σέ αντικειμενικά στατιστικά στοιχεία. 

Αλλά το σκάνδαλον ευρίσκεται στήν σιωπήν των κοινής πληροφορήσεως μέσων, των λεγομένων μαζικής ενημερώσεως. Όμως, όσον και αν φαίνεται περίεργη η βαθειά σιγή επί ενός βοώντος εθνικού κινδύνου, το φαινόμενον δέν είναι ανεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικής πωρώσεως τών συνειδήσεων. Και είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι όταν η αμαρτία καθολικοποιείται, γενικεύεται, ακολουθεί, δίκην συνδρόμου, η άγνοια του κακού. Ιδού η απόδειξη· Οταν ο Θεός είχεν αποφασίσει τόν Κατακλυσμόν, με το αιτιολογικόν· «Ου μή καταμείνη το πνεύμα μου εις τους ανθρώπους τούτοις, διά το είναι αυτούς σάρκας», έδωκεν εντολήν στον δίκαιον Νώε νά κατασκευάσει την Κιβωτόν. Ειργάζοντο οι τεχνίτες επί ένα χρόνον. Βλέποντες οι απονεκρωθέντες αμαρτωλοί την κατασκευαζομένην Κιβωτόν και τον σκοπόν, πληροφορούμενοι, έλεγαν· και τί κάνουμε ώστε να πνιγούμε; Και όταν οι Αγγελοι είπαν στον δίκαιον Λώτ νά ειδοποιήσει τους συγγενείς του, γιατί θα έριχναν φωτιά να κάψουν τά Σόδομα, όλην την Πεντάπολιν, οι συγγενείς του γελούσαν με τόν γέροντα· και τί κάνουμε, ώστε νά μάς κάψει ο Θεός; 

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, σέ κάποιο μέτρο· το σύνδρομο της πωρώσεως. Καμμία εφημερίδα δέν έγραψε για τον εθνικόν κίνδυνον μέ εξαίρεση την πολύτιμη ορθόδοξη έπαλξη, τον «Ορθόδοξον Τύπον», πού, και μόνον γιατί από ένα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, το σάλπισμα τής μετανοίας, αξίζει τον έπαινον τής Εκκλησίας και την εκ Θεού δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οι απόψεις και οι απελπιστικές ενοράσεις των αγίων εκείνων ερημιτών, όσον και αν δεν είναι αποδεικτικές, δεν στερούνται, όμως, σέ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σε απτά δεδομένα, ένα των οποίων, είναι οι ενεργούμενες αμαρτίες αγνοουμένης τής μετανοίας, σ όλην την Ελλάδα, παρά τις ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και ηθικής αντιστάσεως. Δεύτερον ότι, ο προφητικός λόγος «αμαρτίαι, έθνη ελαττονούσι», έχει πολλάκις επαληθευθεί. 

Τρίτον, στην δραστηριότητα τής αμαρτίας, περιλαμβάνονται και οι ένα εκατομμύριον εκτρώσεις κάθε τριετίαν· οι υπερτερούντες θάνατοι των γεννήσεων· ναρκωτικά καί άλλες ηθικές πληγές. Και τέλος, τό κυριώτερον, είναι τα τρία σχεδόν εκατομμύρια των νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, πού αυξάνονται και πληθύνονται με ταχύτατους ρυθμούς, ένα φαινόμενον, πού ερμηνεύει και τις απόψεις των ησυχαστών, των μουσουλμάνων ενεργούντων ως οργάνων ασυνειδήτων του Θεού. Όπως επίσης ασυνείδητα όργανα —όχι ανεύθυνα, βεβαίως— είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας, πού υποδέχονται τους δεδηλωμένους εχθρούς του Έθνους μας, για να μή κατηγορηθούν, τάχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές. Αυτή η καραμέλλα έχει πολύ πέραση στην εποχή μας, μεταξύ τών επιπολαίων και αθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι με τις παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τό αλβανάκι» πέρυσι και τώρα η γερμανιδούλα του Βόλου, πού αν είναι διαποτισμένοι, ο πρώτος από τόν αλβανικόν ανθελληνικόν σωβινισμόν και η δεύτερη πιστεύει στό γερμανικό «ούμπερ άλλες» τότε, στά χέρια των το ελληνοχριστιανικόν σύμβολον η γαλανόλευκη μέ Σταυρόν, είναι τιμωρία, δεν είναι τιμή! Είναι αντίφαση. 

Τώρα το πρόβλημα, το παμπρόβλημα, είναι η αλλοτρίωση του ελλαδικού χώρου, κατά παραχώρηση Θεού, για την αμετανοησία τών πιστών. Οπότε αβιάστως ανακύπτει η υποχρέωση της ποιμαινούσης Εκκλησίας νά κηρύξει μετάνοιαν στόν λαόν. Αλλοιώς; «Εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ´ 3). Το γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα. 

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης 

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001 

Άγ. Ι. Χρυσόστομος: Εδώ ομιλεί περί του Aντιχρίστου

«Μή τις υμάς εξαπατήσει κατά μηδένα τρόπον ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον καί αποκαλυφθή ο άνθρωπος τής αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν ότι εστί Θεόν». 

Εδώ ομιλεί περί του Aντιχρίστου και aποκαλύπτει μεγάλα μυστήρια. Τι είναι η αποστασία; Τόν ίδιο τον Αντίχριστο ονομάζει αποστασίαν, επειδή πρόκειται να οδηγήση πολλούς εις την απώλειαν και να τοὺς απομακρύνει από την πίστιν, ώστε, λέγει, ει δυνατόν, να σκανδαλισθούν και οι εκλεκτοί… Τον λέγει δε και υιόν της απωλείας, διότι και αυτός πρόκειται να οδηγηθή εις την απώλειαν αλλά θα παρακινήση και άλλους. Ποιός όμως είναι αυτός; Άραγε o Σατανάς; Βεβαίως όχι. Αλλά κάποιος άνθρωπος που θα δεχεται όλην την ενέργειαν του. «Και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα». Διότι δεν θα φέρη μίαν ειδωλολατρικην θρησκείαν, αλλά θα είναι αντίθεος και θα καταλύση όλους τους Θεούς και θα διατάξη να τον προσκυνούν αντί του Θεού, και θα εγκατασταθή στον ναό τού Θεού, όχι μόνον τον εν Ιεροσολύμοις, αλλά και εις όλας τας τοπικάς χριστιανικάς εκκλησίας. Και «αποδεικνύοντα», λέγει, «εαυτόν ότι εστί Θεόν». Δεν είπε ότι θα ονομάζει τον εαυτόν του Θεόν, αλλά ότι θα προσπαθή να αποδείξη ότι είναι Θεός. Διότι και μεγάλα έργα θα κάνη και σημεία θαυμαστά θα επιδείξει… 

Γιατί λοιπόν επέτρεψεν o Θεός-θα ρωτήσει κάποιος- να γίνη αυτό το πράγμα και τι είδους θεία οικονομία είναι αυτή;Ποίο δε, θα είναι το κέρδος από την εμφάνισιν εκείνου αφού θα έλθη να μας κακοποιήση; Μην φοβηθείς αγαπητέ, αλλά άκουσε αυτόν που λέγει ότι η εξουσία του θα έχει ισχύν εις αυτούς που πρόκειται να απολεσθούν, οι οποίοι, ακόμη και αν δεν ερχόταν ο Αντίχριστος δεν θα επείθοντο. Ερωτάς λοιπόν ποιό είναι το κέρδος; Ότι θα αποστομωθούν αυτοί ακριβώς που πρόκειται να απωλεσθούν. Έρχεται λοιπόν για να μπορέσουν να ελεγχθούν εκείνοι. Διά να μην έχουν να λέγουν, ότι επειδή ο Χριστός έλεγε ότι είναι Θεός, δι’ αυτό δεν επιστεύσαμε. Επειδή ηκούσαμε ότι ένας είναι ο Θεός, από τον οποίο εδημιουργήθηκαν τα πάντα, δια τούτο δεν επιστέψαμε εις τον Χριστόν. Ο Αντίχριστος λοιπόν θα αναιρέση αυτήν ακριβώς την πρόφασίν των. Διότι όταν θα έλθη εκείνος και θα τον πιστεύουν, αν και δεν θα εντελείται τίποτα το ορθόν, αλλά όλα τα παράνομα, τότε θα αποστομωθούν. 
«ανθ' ων γαρ την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτους· και διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία». «Ίνα κριθώσι». Δεν είπε «ίνα κολασθώσι» αλλά «ίνα κριθώσι», δηλ. να κατακριθούν ενώπιον του φοβερού δικαστηρίου, επειδή θα είναι αναπολόγητοι. Η εξουσία του λοιπόν θα έχει ισχύν, λέγει, εις αυτούς που πρόκειται να απολεσθούν. Διά τούτο θα έλθη και ο Ηλίας δια να προφυλλάξη τους πιστούς. Το είπε δε και αυτό ο Χριστός: «Ηλίας έρχεται και αποκαταστήσει πάντα». Δι’ αυτό έχει λεχθή περί τού Ιωάννου ότι ήλθε «εν δυνάμει και πνεύματι Ηλιού» Διότι δεν έκανε ούτε σημεία, όπως ο Ηλίας, ούτε θαύματα. Πώς λοιπόν ήλθε «εν δυνάμει και πνεύματι Ηλιού»; Αυτό σημαίνει ότι ο Ηλίας ερχόμενος θα αναλάβη την ίδιαν διακονίαν. Όπως ακριβώς αυτός ήταν πρόδρομος της πρώτης παρουσίας, έτσι και εκείνος θα είναι πρόδρομος της δευτέρας ενδόξου Αυτού παρουσίας, και διά τούτο δεν απέθανε αλλά διατηρείται.

π. Θεόδωρος Ζήσης. Ο Απόστολος Θωμάς.


Δημοσιεύτηκε στις 24 Απρ 2012 από