Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Θά ναφέρωμε να χαρακτηριστικό τμμα πό πιστολή το γίου πρός τήν σία λυμπιάδα, τήν διακόνισσα, διά νά κατανοήσωμε τήν στάσι τν κληρικν ναντι τν πισκόπων των στήν Καισάρεια τς Καπαδοκίας: «Ε δέ τά ν Καισαρείᾳ θρηνες, καί τοτο ναξως σου ποιες. Καί γάρ κε λαμπροί πλιν πλκησαν μν στφανοι ς πντας μς νακηρττειν, ναγορεειν, θαυμζειν, κπλττεσθαι φ’ ος κακς παθντες ξεβλθημεν. λλά τατα μηδείς τως εδτω, ε καί πολλοί ατά διαθρυλοσιν. δλωσε γρ μοι κρις μου Παινιος τι ο πρεσβτεροι ατο τοΦαρετρου πρεισιν ατθι ο φησαν μν κοινωνεν καί μηδέν κοινόν χειν πρός τούς ναντους, μηδέ συγγνεσθαι ατος, μηδέ κοινωνσαι. ν’ ον μή διαταρξωμεν ατος, μηδείς τατα εδτω · καί γάρ σφδρα χαλεπά τά συμβντα ες μς. Καί ε μηδέν λλο πεπνθειν δεινν, ρκει τά κεσε γενμενα μυρα μοι προξενσαι βραβεα · οτως περί τν σχτων μν κνδυνος γγονε» (ΕΠΕ 37, 430). Ο πρεσβύτεροι λοιπόν το πισκόπου Καισαρείας Φαρετρίου, διέκοψαν τήν κκλησιαστική πικοινωνία μέ τόν Φαρέτριον διά θέματα δικαιοσύνης, καί δέν θελαν καμμία κκλησιαστική κοινωνία μέ λους σοι παρηνόμησαν συμφωνοσαν μέ ατούς, λλά μόνο μέ τόν γιο καί σους συμφωνοσαν μέ ατόν. Εναι πολλές ο πιστολές σέ κληρικούς καί λαϊκούς, στίς ποες γιος δηλώνει περίφραστα τι συντάσσεται μέ
τούς ποτειχισμένους, τούς ποίους παινε καί νθαρρύνει στόν γνα των. Φυσικά γιος δέν θεωροσε τι ο ποτειχισμένοι καναν σχίσμα στήν κκλησία, λλά τι
ατοί μέ τήν νστασί των ερίσκοντο ες τήν κκλησία καί ο συμβιβασμένοι σαν κτός ατς. Διότι δέν θά δύνατο διαφορετικά χι νά παινέση ατήν τήν πρξι τς ποτειχίσεως, λλά οτε νά τήν θεωρήση νόμιμη.
Θά ναφέρωμε ν κατακλεδι καί να πέροχο τμμα πό πιστολή πάλι το γίου πρός τήν σία λυμπιάδα, τό ποο δεικνύει τήν γνώμη τήν ποία εχε γιος διά τούς πισκόπους τς ποχς του καί τό ποο βεβαίως χει πολλά νά π καί σέ μς σήμερα: «Τν δέ σαρων νεκεν μηδέν δδιθι λοιπν · καί γάρ πστρεψαν ες τήν χραν ατν · καί γεμών πντα ποησεν πέρ τοτου · καί ν σφαλείᾳ σμέν πολλ μλλον νταθα ντες τε ν Καισαρείᾳ μεν. Οδνα γάρ λοιπόν δδοικα ς τούς πισκπους πλήν λγων. λως τονυν τν σαρων νεκεν μηδέν δδιθι · καί γάρ νεχρησαν καί το χειμνος καταλαβντος οκοι εσί συγκεκλεισμνοι, ν ρα λοιπόν μετά τήν Πεντηκοστήν ξλθωσιν» (ΕΠΕ 37, 440). γιος δηλώνει δ τι δέν φοβήθηκε τίποτε περισσότερο πό τούς πισκόπους. ναφέρει δέ τι λίγοι σαν κενοι πού συμπεριφέροντο ναλόγως ες τό ξίωμά των. Εναι βεβαίως φυσικό γιος νά χη ατή τή γνώμη, καθ’ σον λα τά δεινά τά πέστη πό τούς πισκόπους, μέ πρτο τόν Πατριάρχη λεξανδρείας Θεόφιλο. Ατό καί σήμερα θά πρέπει πολύ νά μς προβληματίση ς πρός τούς λόγους πού κκλησία ερίσκεται ες ατήν τήν κατάστασι καί αρεσις το Οκουμενισμο διαρκς προοδεύει.

Συνεχίζεται.

Παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν


Οι κρατικές Βρετανικές αρχές απεφάσισαν δια νόμου να απολύουν της εργασίας των όσους φορούν Σταυρό που θα είναι εξωτερικά εμφανής.
Έχουμε μία απορία : Θα αφαιρέσουν και το Σταυρό από την σημαία τους;
Οι «Ορθόδοξοι» οικουμενιστές εδώ και εβδομήντα χρόνια “ προσπαθούν “  να τους κάνουν Ορθόδοξους  γράφοντας στα παλαιά των υποδήματα του Αποστόλου Παύλου την εντολή : αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού (Τίτον 3,10).
παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα….



Χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.!




Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις.

Χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς.

Χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα.

Χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.

Εξέστη τα σύμπαντα επί τη θεία δόξη σου!





Εξέστη τα σύμπαντα επί τη θεία δόξη σου·
συ γαρ, απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα
τον επί πάντων Θεόν και τέτοκας άχρονον Υιόν,
πάσι τοις υμνούσι σε, σωτηρίαν βραβεύοντα

Δυστυχῶς αὐτή εἶναι σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία μας.

Πατριάρχης ναστάσιος, ποος το φορέας αρέσεως μή κατεγνωσμένης, πρίν κατακριθ διος πό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο, κβάλλεται διά ξύλων καί λίθων πό τήν κκλησίαν πό γίων γυναικν, ο ποες τελικά μέ τήν βοήθεια τς πολιτικς ξουσίας θανατώνονται. Ατή εναι τιμή διά τήν ποία μιλε ΙΕ΄ Κανών τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, μέ τήν ποία ξιώθησαν πό τούς ρθοδόξους. Δηλαδή τό νά καταταγον μεταξύ τν γίων καί μολογητν καί νά εναι σαεί πρότυπα πρός μίμησιν. Εναι σως βέβαιον τι σήμερα, ν κάποιοι τολμοσαν νά νεργήσουν τοιουτοτρόπως σέ μία κατεγνωσμένη αρεσι,, θά θεωροντο πό τούς ρθοδόξους Οκουμενιστές καί μή, ς διάκριτοι, ντάρτες, ταλιμπάν, κτός κκλησίας καί κατεχόμενοι πό ωσφορικο καί δαιμονικο πνεύματος. ντιθέτως δέ ατοί πού θά νέμενον τήν Σύνοδο (π.χ. τς ερείας) διά νά ποφασίση πί το θέματος θά θεωροντο συνετοί, πάκουοι, διακριτικοί καί ντός τς πισκοποκεντρικς κκλησίας. Δυστυχς ατή εναι σήμερα ρθοδοξία μας.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου


Επιστολή 16η

Εν Αθήναις τη 1 Νοεμβρίου 1905

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Οσία Κασσιανή, εύχομαί σοι πατρικώς.
Έλαβον την επιστολήν σου και ηυχαριστήθην. Είθε ο Πανάγαθος Θεός να σε ελεήση και να σε διατηρήση εις αμετάπτωτον υγείαν ψυχικήν και σωματικήν. Το φάρμακον το οποίον σου έστειλα είναι ενδυναμωτικόν του στήθους, δίδεται εις τα ασθενήσαντα παιδιά, ενισχύει τον οργανισμόν καθ΄ όλου. Δια τούτο όταν το τελειώσης και αισθανθής, ότι σε ωφέλησεν, να μοι γράψης να σοι στείλω έτερον. Θέλω να δυναμώσης, να δύνασαι να εργάζησαι. Περί της προσκλήσεώς μου αφού δεν πάσχεις από νοσταλγίαν μην έλθης, αλλ΄ εάν μετά την λήψιν του φαρμάκου τούτου ή και δευτέρου φιαλιδίου αισθάνεσαι εαυτήν καταβεβλημένην, τότε να έλθης δι΄ ολίγας ημέρας, ίνα γίνη επίγνωσις του λόγου της αδιαθεσίας σου και θεραπευθής, διότι η θέσις της μονής είναι τοιαύτη, ώστε να μη ασθενήτε. Επειδή όμως ενδεχόμενον το πηγαδάκι να έχη πιάση βούρκον, ο δε βούρκος είναι νοσογόνος, ενδεχόμενον ν΄ ασθενήτε εκ της πόσεως του ύδατος τούτου. Δια τούτο θέλω από ταύτης της ώρας να μη πίνητε νερόν από το πηγαδάκι, να προσκαλέση η Ελένη δύο εργάτας να το καθαρίσουν εντελώς και ίνα μη μείνη και ο ελάχιστος βούρκος εντός να ξυσθώσι και ο πυθμήν και τα πλευρά του πηγαδιού καλά και να χύσητε και αγιασμόν, να θέσητε δε και σκέπασμα και μετά ταύτα να υδρεύησθε δια πόσιν, να μοι γράψητε δε να σας στείλω τα έξοδα της δαπάνης. Ημείς κατ΄ εντολήν του ιατρού και την στέρναν και το πηγάδι τα καθαρίζομεν, την μεν κατ΄ έτος, το δε κατά δύο τρία έτη. Τούτο συνετέλεσεν να έχωμεν πολύ ολιγωτέρους πυρετούς. Επιθυμώ ν΄ ακούσω, ότι είσθε καλά, να χαίρω, διότι λυπούμαι, όταν ασθενήτε. Τους ύμνους, τας ωδάς και τους κανόνας θα τας δώσω εις την κυρίαν Ζερβουλάκου να τα αντιγράψη όλα και να σας τα στείλω. Έδεσα επί τούτω ένα βιβλίον με το χαρτί τούτο εις ολόκληρον το μέγεθος όπως γραφώσιν εντός αυτού. Πιστεύω, ότι θα μείνητε πολύ ευχαριστημέναι και δύνασθε ν΄ αναγινώσκητε εξ αυτού αντί ετέρου αναγνώσματος ή κανόνος, διότι φέρουσι κατάνυξιν και διότι αι προς την Κυρίαν Θεοτόκον παρακλήσεις έχουσι τι το οποίον δεν έχουσιν οι κανόνες των αγίων, οίτινες δεν είναι προσευχή, αλλ΄ έπαινος του αγίου, δυνάμεθα δε να περιορισθώμεν εις ολιγωτέρους επαίνους. Η ανάγνωσις των κανόνων των αγίων και των Μηναίων και της Παρακλητικής δεν είναι απολύτως αναγκαίοι, δύνασθε αντ΄ αυτών ν΄ αναγινώσκητε ένα κανόνα της Κυρίας Θεοτόκου εκ του Μεγάλου Θεοτοκαρίου του Χειρογράφου, το οποίον θα σας στείλω. Θέλω οι λόγοι να ομιλώσιν εις την καρδίαν σας, θέλω να μη εκτελήτε τύπον προσευχής, αλλά λατρείαν, διότι η καρδία εκ της λατρείας ικανοποιείται και ουχί εκ των τύπων, ουχί εκ της αναγνώσεως όλων των κανόνων, οίτινες εγράφησαν δια τον πανηγυρισμόν των αγίων, αλλά εκ του ποιού της προσευχής. Επιθυμώ να με εννοείτε τι λέγω. Εις τας ώρας εάν δεν παρευρίσκωνται άπασαι αι αδελφαί ένεκα εργασίας δεν βλάπτει, οφείλουσιν όμως κατά την ανάγνωσιν των ωρών και χειροτεχνούσαι δια την ανάγκην του πορισμού του άρτου και των χρειωδών να λέγωσι τας ώρας καθ΄ εαυτάς, αφού τας εκστηθίσωσιν ή να λέγωσι την ευχήν και τας ευχάς των ωρών. Η εν τη Εκκλησία δέησις γίνεται από μέρους απασών των αδελφών και δι΄ απάσας τας αδελφάς.
Ο Πατήρ Παχώμιος απέθανε και παρακαλώ να τον εγράψητε εις τα δίπτυχα, ίσως ο αοίδιμος να έχη παρ΄ υμών αξιώσεις, διότι μοι εγένετο ποδηγέτης εν τη αρχή του πολιτεύματός μου. Περί τούτου παρεκλήθην και υπό των υποτακτικών του. Επειδή συγχρόνως με παρεκάλεσαν να γράψω και προς τας αδελφάς λόγους τινας παρηγορητικούς, επιθυμώ να τους συλλυπηθήτε δι΄ επιστολής σας και να στείλητε την επιστολήν να τοις την στείλω. Να γράψητε, ότι ορμάσθε εξ αγάπης αδελφικής, μαθούσαι παρ΄ εμού τον θάνατον του γέροντός των Πατρός Παχωμίου, τον οποίον και μη ιδούσαι, εσέβεσθε και ετιμάτε ως φίλον και ποδηγέτην εν τη αρχή του πολιτεύματός του του Πνευματικού σας Πατρός.

Σε εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης
+Ο Πενταπόλεως  Νεκτάριος.

Ἡ ἄλλη πραγματικότης τῆς Τουρκίας



ΣΥΝΕΧΕΙΑ ἔρχονται στὸ φῶς πολὺ ἐντυπωσιακὰ στοιχεῖα γιὰ μία
ἄλλη πραγματικότητα τῆς Τουρκίας. Ἑκατοντάδες Τοῦρκοι
βαπτίζονται πλέον Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, χιλιάδες εἶναι ἐκεῖνοι
ποὺ μεταβαίνουν στὰ Ὀρθόδοξα προσκυνήματα, ἐνῶ ἐπιφανεῖς
Τοῦρκοι παρακολουθοῦν μὲ δέος τὴΘεία Λειτουργία!  Μάλιστα
ἔρευνα τουρκικῆς ἐφημερίδας κατέγραψε πὼς τὰ τελευταῖα τρία
χρόνια στὴν Τουρκία πωλήθηκαν 8.000.000 ἀντίτυπα τῆς
 Ἁγίας Γραφῆς. Ἄρα εἶναι πολὺ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ἐκεῖ
Κρυπτοχριστιανῶν (ὑπολογίζονται 15 – 20 ἑκατ)!
Τί μᾶς θυμίζει αὐτό;Μὰ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ,
ποὺ ἀναφέρει πὼς τὸ 1/3 τῶν Τούρκων θὰ γίνουν Χριστιανοί!

Πηγή : «Ο. Τ.»

ΛΟΓΟΙ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ



T χριστομίμητον μαρτύριον το θνοϊερομάρτυρος Πατριάρχου γίου Γρηγορίου το Ε´ (†1821) κατ τν γνα τς θνικς παλιγγενεσίας

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ, Θεολόγου –Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱστορικοῦ – Νομικοῦ

μεγάλη ἐθνικὴ καὶ πνευματικὴ παρακαταθήκη τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε´, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φρικτὸ καὶ χριστομίμητο μαρτύριό του, εἶναι καὶ οἱ διασωθέντες ἀνεπανάληπτοι καταγεγραμμένοι λόγοι του πρὸ τῆς ἀγχόνης τοῦ μαρτυρίου, κατὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα τοῦ ἔτους 1821. Περὶ τὰ τέλη τοῦ 1820 εἶχαν ἤδη ἀρχίσει οἱ φῆμες ὅτι ἐκινδύνευε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης  Γρηγόριος ὁ Ε´, ἐπειδὴ οἱ Ὀθωμανοὶ θεωροῦσαν αὐτὸν ὡς δρῶντα μυστικῶς ἐναντίον τῆς Ὑψηλῆς Πύλης. Ἐκεῖνος δὲ στὶς προτροπὲς τῶν φίλων του, οἱ ὁποῖοι τὸν συμβούλευαν νὰ φύγει  ἐγκαταλείποντας τὸν θρόνο καὶ τὸ ποίμνιό του, ἀπαντοῦσε: «Μόνον ὁ μισθωτός, ἐπειδὴ δὲν εἶναι  ποιμένας, φεύγει ὡς δειλός. Ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Στὸν δὲ Παπαρρηγόπουλο, ὁ ὁποῖος  τὸν προέτρεπε εὐθέως καὶ ἐπιμόνως νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ νὰ σωθεῖ, εἶχε ἀπαντήσει δακρυσμένος: «Πηγαίνετε στὴν εὐχή μου καὶ μὴ σκέπτεσθε ἐμένα. Τὸ τέλος μου ἀπεφασίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ  γίνει τὸ θέλημά Του». Ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 ἐπιφανεῖς Ἕλληνες καὶ ξένοι πίεζαν τὸν Πατριάρχη  νὰ φύγει, γιὰ νὰ σωθεῖ, ἀλλ᾽ ἐκεῖνος μὲ σθεναρὴ φωνὴ ἀνταπαντοῦσε πρὸς πάντας:
«χρεωστοῦμε νὰ ποιμάνουμε καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ ἐὰν τύχει νὰ συμβεῖ ἀνάγκη, νὰ κάνουμε ὅπως ἔπραξε ὁ Ἰησοῦς γιὰ ἐμᾶς προκειμένου νὰ μᾶς σώσει, δηλαδὴ νὰ θυσιαστοῦμε. Σωθεῖτε ἐσεῖς, διότι ἔχετε καὶ ἡλικία καὶ ἱκανότητα καὶ κοινωνικὴ θέση, γιὰ νὰ ὑπηρετήσετε τὴν Πατρίδα. Μὴ προτρέπετε ὅμως, ἐμὲ σὲ φυγή. Τότε μάχαιρα θὰ διέλθει τὶς ρύμες καὶ τὶς ὁδοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Μοῦ ζητεῖτε μεταμφιεζόμενος νὰ καταφύγω σὲ πλοῖο ἢ νὰ σωθῶ μέσα στὴν οἰκία οἱουδήποτε φίλου πρέσβεως γιὰ ν᾽ ἀκούσω πὼς στὶς ὁδοὺς οἱ δήμιοι κατακρεουργοῦν τὸν χηρεύοντα λαό; Ὄχι, εἶμαι Πατριάρχης, γιὰ νὰ σώσω τὸ ἔθνος καὶ ὄχι γιὰ νὰ  ὠθήσω τὸ γένος μου σὲ ἄγρια καταστροφή. Ὁ θάνατός μου ἴσως ἐπιφέρει μεγαλυτέρα ὠφέλεια παρ᾽ ὅση ἡ ζωή μου. Οἱ ξένοι χριστιανοὶ ἡγεμόνες δὲν δύνανται παρὰ νὰ ἐκπλαγοῦν μὲ τὸν ἄδικο θάνατό μου καὶ δὲν θὰ παρέλθουν ἴσως ἀδιάφοροι πρὸ τῆς ὕβρεως ταύτης, τὴν ὁποία στὸ πρόσωπό μου θὰ ὑποστεῖ ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῶν ὅπλων, θὰ μάχονται μὲ μεγαλύτερη
μανία, ἡ ὁποία συχνὰ δωρίζει τὴν νίκη τῆς ἐλευθερίας. Ἀναμένετε μὲ ὑπομονὴ ὅ,τι καὶ ἂν μοῦ συμβεῖ. Δὲν θὰ θελήσω ὅμως ποτὲ νὰ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θ᾽ ἀνεχθῶ, ὥστε διερχόμενος στὶς ὁδοὺς τῆς Ὁδησσοῦ, τῆς Κέρκυρας ἢ τῆς Ἀγκῶνος νὰ μὲ δακτυλοδείχνουν, λέγοντας:
«Ἰδοὺ ὁ φονεὺς Πατριάρχης». Ἂν δὲ τὸ ἔθνος μας σωθεῖ καὶ θριαμβεύσει, εἶμαι πεπεισμένος ὅτι θὰ μοῦ ἀποδώσει θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῆς, διότι ἐξεπλήρωσα μέχρι τέλους τὸ καθῆκον μου. Τετάρτη φορὰ δὲν θὰ ὑπάγω στὸν Ἄθωνα (Ἅγιο Ὄρος). Δὲν θέλω». Ὅταν ἄκουσαν τοὺς λόγους αὐτοὺς οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ  Πατριαρχείου ἔμειναν ἔκπληκτοι καὶ ἄφωνοι. Μόνον ὁ Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος ἐπέμεινε ὅτι ὁ Πατριάρχης καὶ Ἐθνάρχης τοῦ Γένους ἔπρεπε νὰ σωθεῖ πάσῃ θυσίᾳ. Τότε ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος εἶπε κατ᾽ ἰδίαν στὸν Μητροπολίτη Δέκρων: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ἐσεῖς οἱ Συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς, ἅπαντες ὀφείλουμε ν᾽ ἀποθάνουμε γιὰ τὴν κοινὴ σωτηρία. Ὁ θάνατός μας θὰ δώσει δικαίωμα στὴν χριστιανοσύνη νὰ ὑπερασπίσει τὸ Ἔθνος μας ἐναντίον τοῦ τυράννου. Ἀλλ᾽ ἂν ὑπάγουμε ἐμεῖς νὰ ἐνθαρρύνουμε τὴν ἐπανάσταση, τότε θὰ δικαιώσουμε τὸν Σουλτάνο, ὁ ὁποῖος ἤδη ἔχει ἀποφασίσει νὰ ἐξολοθρεύσει τὸ Ἔθνος».
Ἡ Ἐπανάσταση εἶχε ἀρχίσει τὴν 25ην Μαρτίου 1821 καὶ ἔφθασε καὶ τὸ Ἅγιο Πάσχα. Κατὰ τὴν ἑσπέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, 9 Ἀπριλίου 1821, περίπου 5.000 βάρβαροι στρατιῶτες ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀνατολίας εἶχαν περικυκλώσει τὰ Πατριαρχεῖα, ἀλλὰ δὲν ἐνοχλοῦσαν κανέναν. Κατὰ τὸ μεσονύκτιο ὁ Πατριάρχης κατῆλθε στὸν Πατριαρχικό Ἱερὸ Ναό. Ἀπαθής, ἀτάραχος καὶ γαλήνιος ὡσὰν νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε, ἐτέλεσε τὴν Πανηγυρικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως, ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, εὐλόγησε τοὺς παρόντες, εὐχήθηκε ὑπὲρ τῆς ἀπολυτρώσεως τῶν ἐν θλίψει καὶ κινδύνοις πιστῶν δούλων τοῦ Ὑψίστου καὶ ἐδάκρυσε μόνον κατὰ τὴν στιγμήν, ποὺ ἀσπαζόταν τοὺς ἀδελφοὺς συλλειτουργοὺς αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς.
Τὴν 10η Ἀπριλίου τοῦ 1821, Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ὁ μαρτυρικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος, ἀφοῦ εὐλόγησε τοὺς βασανιστές του, ἀπαγχονίστηκε ὡς ὁ ἔσχατος τῶν κακούργων στὴν κεντρικὴ πύλη τῶν  Πατριαρχείων, ἡ ὁποία ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα παραμένει ἐσφραγισμένη. Τὰ τελευταῖα πρὸ τῆς ἀγχόνης λόγια τοῦ Πατριάρχου ἀπεδείχθησαν προφητικά, διότι ὁ βάρβαρος καὶ ἀπάνθρωπος ἀπαγχονισμὸς τοῦ
Πατριάρχου Γρηγορίου Ε´ ἐνίσχυσε τὴν ἀγωνιστικὴ θέληση τῶν ὁπλαρχηγῶν τοῦ ἀγῶνος καὶ ἐν γένει τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν σθεναρὰ γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Τέλος, εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Πατριάρχου, προέτρεπε πάντοτε τὰ παλληκάρια του:
«Χτυπᾶτε πολέμαρχοι, μὴ λησμονεῖτε παιδιά, τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχου».

Πηγή : «Ορθόδοξος Τύπος»

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Ενήστευσεν ο Μωϋσής σαράντα ημέρες και σαράντα νύκτες και εκαθαρίσθη και έγινε ωσάν άγγελος. Έτσι πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να νηστεύωμε πάντοτε, μα περισσότερον την Τετράδη, διότι επουλήθηκε ο Χριστός μας, και την Παρασκευή διότι εσταυρώθη. Σαράντα χρόνια εσπούδαζε ο Μωϋσής γράμματα. Έτσι πρέπει και εμείς να σπουδάζωμεν να μανθάνωμεν γράμματα δια να ηξεύρωμεν που περιπατούμεν. Και αν δεν εμάθετε γράμματα οι πατέρες και αι μητέρες, να βάνετε τα παιδιά σας να μανθάνουν. Δεν βλέπετε πως αγρίεψε το γένος μας από την αμάθειαν και εγινήκαμεν ωσάν τα θηρία; Δια τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε κάθε τρόπον να έχετε σχολεία εις τες χώρες σας δια να καταλαμβάνετε το άγιον Ευαγγέλιον, να μη περιπατήτε εις το σκότος. Βλέποντας ο πανάγαθος Θεός την καλήν γνώμην του Μωυσέως τον ηξίωσε και έγινε βασιλεύς εις τους Εβραίους και εβασίλευσε σαράντα δύο χρόνους, τον ηξίωσε και έγινε προφήτης. Τι θέλει να ειπή προφήτης; Τον έκαμεν ο Θεός ωσάν του λόγου μου, να ηξεύρη τα απερασμένα και τα μέλλοντα. Έτσι και ημείς, αδελφοί μου, ωσάν κάνωμεν καλά και φυλάγωμεν τα προστάγματα του Θεού, καθώς ηξίωσεν ο πανάγαθος Θεός τον Μωυσήν, μας αξιώνει και ημάς και ό,τι του ζητήσωμεν με καθαράν καρδίαν μας το δίνει. Ειδέ και δεν κάνωμεν καλά και δεν φυλάγωμεν τα προστάγματα του Θεού και δεν έχωμεν την αγάπην ανάμεσόν μας, αλλά έχωμεν το μίσος και την έχθραν, τότε έρχεται ο πονηρός Διάβολος και μας φαρμακεύει την καρδιά και απερνούμεν και εδώ κακά και πηγαίνομεν εις Κόλασιν να καιώμεσθεν πάντοτε.

Συνεχίζεται.