Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Το νέο του βιβλίο για τον 15ον Κανόνα.

Τό διο συμβαίνει καί μέ τήν καταγραφή το Συμβόλου τς πίστεως καί τν δογματικν ρων τν Συνόδων. λα ξέφραζον τήν δη πάρχουσα καί βιουμένη ποστολική πίστι καί Παράδοσι καί πλς κατεγράφοντο διά τήν
καταπολέμησι τς κάστοτε ναφυομένης αρέσεως, ποία προσέβαλε ατήν τήν Παράδοσι. σχύει δηλαδή καί δ τό γιογραφικό χωρίο «δικαί νόμος ο κεται...» (Α΄ Τιμ. 1, 9), δηλαδή πραγματικά ρθόδοξος νεργε ες τά θέματα τς πίστεως μπειρικά καί δέν χρειάζεται Κανόνας διά νά ριοθετήση τήν γραμμή του, λλά πομακρύνεται κκλησιαστικά πό τήν αρεσι καί τούς αρετικούς πάραυτα. Ο
Κανόνες χρειάζονται διά τούς χλιαρούς καί ποπροσανατολισμένους καί φ’ σον ρμηνεύονται σωστά περιφρουρον τήν ρθόδοξο πίστι. λανθασμένη μως ρμηνεία βοηθ τήν διαιώνισι τς αρέσεως καί τόν δικό μας φησυχασμό.
Μέ ατές τίς προϋποθέσεις πρέπει νά προχωρήσωμε ες τήν ξέτασι το δευτέρου καί σημαντικωτέρου διά τίς μέρες μας τμήματος το ΙΕ΄ ερο Κανόνος. αρεσις διά τήν ποίαν πιτρέπει καί πιβάλλει παρών Κανών τήν ποτείχισι πρό συνοδικς κρίσεως, λέγουν ο Πατέρες τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τι, πρέπει νά εναι «κατεγνωσμένη παρά τν γίων Πατέρων καί Συνόδων», δηλαδή νά εναι μία γνωστή αρεσις διά τήν ποία χουν μιλήσει καί καταδικάσει κάποια γκεκριμένη Σύνοδος κάποιοι γιοι τς κκλησίας. Ατό σφαλς δημιουργε μία σφάλεια δι’ ατούς πού ποτειχίζονται, πειδή πονται κατ’ χνος τν γίων Πατέρων χι μόνο θεωρητικς (δηλαδή ς πρός τήν διάγνωσι τς αρέσεως) λλά καί πρακτικς (δηλαδή ς πρός τήν πομάκρυνσι πό τούς αρετικούς). Διότι θεωρητική μόνο διάγνωσις καί καταδίκη τς αρέσεως χωρίς τήν πρακτική, σημαίνει ρθοδοξία μόνο διά τν λόγων, πίστι νευ τν ργων, κάτι δηλαδή τό ποον σύμφωνα μέ τήν γ. Γραφή, ακ. 2,19 δύνανται νά τό χουν καί ο δαίμονες. Ατή κφρασις το παρόντος Κανόνος σημαίνει, πίσης, τι τό κρος τν γκεκριμένων Συνόδων καί τν γ. Πατέρων πέρκειται το κύρους οουδήποτε πισκόπου, Μητροπολίτου, Πατριάρχου καί λοκλήρου νδημούσης Συνόδου · τι Παράδοσις διασώζεται καί συνεχίζεται μέ τήν συμπόρευσι καί συνταύτησι μέ τούς γίους καί τι οδείς χει δικαίωμα νά ναιρέση λλοιώση σα ο Πατέρες θέσπισαν. κφρασις ατή πίσης το παρόντος Κανόνος, «κατεγνωσμένη παρά τν γίων Πατέρων Συνόδων», δέν σημαίνει τι διά μία «μή κατεγνωσμένη» αρεσι φείλομε πακοή ες τούς πισκόπους καί τούς φορες τς αρέσεως πρό συνοδικς κρίσεως, λλά τι, φ’ σον αρεσις δέν εναι κατεγνωσμένη (καταδικασμένη), δρόμος τς ποτειχίσεως δέν εναι σφαλής. Σέ τέτοια ποτείχισι, μή κατεγνωσμένης αρέσεως, προέβησαν ο ρθόδοξοι ες τήν περίπτωσι τς Εκονομαχίας κατά τό χρονικό διάστημα πό τς νάρξεώς της μέχρι τήν Ζ΄ Οκουμενική, ποία τήν κατέστησε κατεγνωσμένη. δ πάρχει καί πιπλέον τό γεγονός τι ο ρθόδοξοι ντέστησαν καί πετειχίσθησαν
χι μόνο ες μή κατεγνωσμένην αρεσι, λλά καί πισφραγισθεσα πό Σύνοδο 348 πισκόπων (ες τήν Σύνοδον τήν λεγομένην τς ερείας), σύμφωνα μέ τό χρονικόν το Θεοφάνους (P.G. 108, 861A). πίσης κφρασις «κατεγνωσμένη παρά τν γίων Πατέρων Συνόδων» δέν περιθωριοποιε τήν γ. Γραφή, οτε καθ’ οονδήποτε τρόπο πιβουλεύεται τήν αθεντίαν της, λλά σημαίνει τό πιπλέον · δηλαδή ν πάρξη αρεσις, ποία ντιστρατεύεται στήν γ. Γραφή κυρώνει κάποια ντολή καί διδασκαλία της, πρέπει μέσως νά ποτειχισθομε πό τούς φορες της, χωρίς νά σχοληθομε μέ τό ν χη καταδικασθ πό τούς γ. Πατέρες τίς Συνόδους. πί παραδείγματι, ν κάποιος πίσκοπος διδάσκη δημοσίως καί π’ κκλησίας τι νθρωπος κατάγεται πό τόν πίθηκο διδάσκη οαδήποτε ξελικτική θεωρία, πό ατόν πρέπει ο ρθόδοξοι μέσως νά ποτειχίζωνται, διότι γ. Γραφή πέρκειται τν Συνόδων καί τν Πατέρων. Κατά τόν διο τρόπο πρέπει νά ποτειχίζωνται ο ρθόδοξοι ν πίσκοπος κυρώνη διά τν διαζυγίων τό νόμιμο γάμο θετ δημοσίως οαδήποτε εαγγελική ντολή. Διότι, σύμφωνα μέ τόν σιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, δημοσία καί συνοδική θέτησις μίας εαγγελικς ντολς σημαίνει
τήν δημοσία καί συνοδική θέτησι λου το Εαγγελικο νόμου, τό ποο διδάσκεται σαφς καί πό τήν δια τήν γ. Γραφή (ακ. 2,10 · Λουκ. 16,17). Εναι σημαντικό καί πρέπει νά ναφερθ τι, ερός Κανών δέν μιλε γιά «κατεγνωσμένο» αρετικό, λλά  γιά «κατεγνωσμένη αρεσι» · Ατό σημαίνει τι λλο εναι κατεγνωσμένη αρεσις καί λλο κατεγνωσμένος αρετικός. Δηλαδή, ν κάποιος πίσκοπος πού δέν εχε χαρακτηρισθ ς αρετικός, ρχίζει νά κηρύττη μία κατεγνωσμένη αρεσι, καθίσταται κι ατός κατεγνωσμένος ς φορέας κατεγνωσμένης αρέσεως, στω καί ν διος δέν χη καταδικασθ πό κάποια Σύνοδο. Ατή εναι καί ννοια τς ποτειχίσεως, ς πομάκρυνσις πό κάτι νόθο, πιβλαβές καί λλότριο πρός τήν γι πίστι τς κκλησίας καί χι ς μία νδειξις διαμαρτυρίας πισπεύσεως τν ναλόγων διαδικασιν τς Συνόδου, διά τήν καταδίκη το αρετικο.

Συνεχίζεται.

Ο ΓΡΑΨΑΣ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ!!!


ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΓΙΑ Γ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας:

11. Εκείνος που μπορεί να εξημερώσει τα ήθη των ανθρώπων και να τους κάνει να αγαπήσουν τους λόγους και την παιδεία, πρέπει να λέγεται ανθρωποποιός. Κατά τον ίδιο τρόπο και εκείνοι που μεταστρέφουν τους παραδομένους στις σαρκικές ηδονές προς την ενάρετη και θεάρεστη ζωή, πρέπει να λέγονται και αυτοί ανθρωποποιοί, επειδή είναι σαν να ξαναπλάθουν τους ανθρώπους. Γιατί η πραότητα και η εγκράτεια είναι ευτυχία και δίνουν καλή ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.

Ένα κομμάτι από άρθρο της Εστίας με ημερομηνία 11/11/2011

φείλω νά μολογήσω τι κατάσταση δέν εναι τόσο φρικτή σο φαίνεται· εναι κόμη χειρότερη! λλάς ταν ργανωτικά καί πολιτικά προετοίμαστη γιά τήν ντιμετώπιση τν νέων συνθηκν. Τς λειπε καί τό νάλογο θικό καί πνευματικό ρμα. Μπκε στήν ΕΟΚ καί κολούθως στήν Ερωπαϊκή νωση πως νας μουζίκος στά Χειμερινά νάκτορα.
λαός μας ξ ατίας τν σκοπων καί στοχων παροχν χασε τήν πλέον βασική ρετή του πού εναι τό λφάβητο τς οκονομικς γραμματικς. ννο τήν ργατικότητά του. Σχημάτισε τή βλακώδη ντίληψη τι πολλά καί ραα πράγματα μπορον νά κατακτηθον χωρίς μόχθο, μόνο μέ τή μαγκιά τήν κατεργαριά. Σήμερα σέ συντριπτικό ποσοστό λες ο παραγωγικές ργασίες –κυρίως ο χειρωνακτικές– γίνονται πό ξένο ργατικό δυναμικό.
Βρισκόμαστε κόμη στήν ρχή τς καταστροφς. λληνική τραγωδία εναι να βιβλίο πού δέν χει γραφτε. Τώρα εμαστε στήν εσαγωγή. Τό δράμα, πού θά περιέχει καί αμα, δέν χει κορυφωθε. λλάς τούτη τή στιγμή μοιάζει μέ τό «Μεθυσμένο καράβι» το Ρεμπώ μέ τό «Πλοο τν Τρελλν», το Σεβαστιανο Μπράντ. Εναι παντελς πυξίδωτη. Καί ο λληνες, γιά νά θυμηθ μιά φράση το Τσώρτσιλ, εναι σάν τούς νατες το Κολόμβου πού δέν ξεραν οτε πο πήγαιναν οτε πο φθασαν. τσι, παρόλο πού εμαστε λαός μέ τεράστια ναυτική παράδοση, πέσαμε σέ... ξέρα! Βουλάζουμε πί τη πολλά, πειδή λλάζουμε πρός τό χειρότερο! κόμη καί τήν γία γλώσσα μας θανατώσαμε.
Μς λειψαν καί μς λείπουν ο κατάλληλοι πλοηγοί. νας καλός κυβερνήτης μπορε νά μετατρέπει μιά συμφορά σέ πραγματικό θρίαμβο. λλά πρέπει νά κατανοηθε κι πό τό λαό ατό πού λέει ποιητής: «Γιά νά γυρίσει λιος, θέλει δουλειά πολλή». Κι μες νιώθουμε τή δουλειά, πως νιωθε πάνω του ρακλς τόν χιτώνα το Νέσσου.
Ο σκηνές πού παρακολουθήσαμε σχάτως ξω πό τή Βουλή καί στούς πέριξ χώρους δημιούργησαν τήν ντύπωση πώς θήνα –κι χι μόνον ατή– βρίσκεται στά περίχωρα τς κόλασης. Λίγο πέχουμε πό τό νά γίνουμε Λιβύη. Ο δυνάμεις νατροπες βρίσκονται μέσα στούς κόλπους μας. Τά κόμματα, διαφορώντας γιά τήν παιδαγωγική τους ποστολή, μς καναν ναν λληλομισούμενο λαό. Χαιρόμαστε πιό πολύ κι πό τή δική μας πιτυχία τήν ποτυχία το λλου. δονιζόμαστε μέ τόν ατοεξευτελισμό μας. Σβήσαμε τό ασθημα το πατριωτικο φιλότιμου πό τήν ψυχή τς νεολαίας. λέξη λλάς δέν συγκινε· πωθε. Γιατί λλάς ταυτίστηκε μέ ναν κόσμο πού παραπέμπει στή ζούγκλα. Μόνο πού σ’ ατή τήν λληνική ζούγκλα κάποια πιτήδεια θηρία φορνε σακκάκι καί γραβάτα......

π. Θεόδωρος Ζήσης. Οι αποκριές κατά τον Άγ. Νικόδημο


Στρατηγός Μακρυγιάννης :


«Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη. [...] Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί, και όταν ήμουνε ακόμα στην κοιλιά της μητρός μου, μιαν ημέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώμο της, φορτωμένη στο δρόμο, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καημένη κι αποσταμένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε στο χωριό»

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος : σελίς 242 Ορθ. Εκκλησία και Οικουμενισμός [Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς)]

Ω, αδελφοί μου! Δεν το βλέπετε όλοι τούτο; Δεν έχετε αισθανθή το σκότος και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης επάνω εις το σώμα σας; Προτιμάτε την Ευρώπην ή τον Χριστόν; Τον θάνατον ή την ζωήν; Αυτά τα δύο έθεσε την παλαιά εποχήν ο Μωησής ενώπιον του λαού του. Και ημείς αυτά τα δύο θέτομεν ενώπιόν σας. Να γνωρίζετε: η Ευρώπη είναι ο θάνατος, ο Χριστός είναι η ζωή. Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήσετε εις τους αιώνας.