Iερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά: γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος (όλο το βιβλίο σε συνέχειες)

Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος
τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος
ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν


 
Τό «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας»
δέν χει σφαλς την ννοια μόνο ες τήν διά λόγων κηρυττομένη αρεσι, λλά καί ες τήν διργων, καθώς πίσης καί χι μόνο ες τήν κουστικήν κήρυξι λλά καί ες τήν
πτικήν. Δηλαδή ν σήμερα π.χ. Πατριάρχης συλλειτουργ και συμπροσεύχεται μέ τόν Πάπα, καί ατό διά τς τηλεοράσεως καθίσταται γνωστό καί ες τόν τελευταο  ρθόδοξο, ατό σφαλς ντάσσεται ες τήν δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π
κκλησίας κηρυττομένη αρεσι, πειδή ρασις εναι πιστοτέρα τς κος καί τά ργα ξιοπιστότερα τν λόγων. πίσης τό διο σχύει καί ν πίσκοπος κηρύττη κάποια
αρεσι, ποία καταγράφεται σέ βιβλίο γραμμένο πό ατόν. Γίνεται φανερό τι ατό πού παιτε ερός Κανών διά τήν ποτείχισι εναι ποτειχιζόμενος νά εναι
βέβαιος πό πο ποτειχίζεται, διότι ν ναντί περιπτώσει πάρχει κίνδυνος πλάνης, δίκου κρίσεως καί σχίσματος.

Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος
τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν.


isbn : 978-960-99445-6-4
Copyright c 2012
Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
Degiorgio Ἐκδόσεις
Δροσερ Τρικάλων, Τ.Θ. 135, 421 00 Τρίκαλα
Τηλ.: 24310-43622, Fax: -29887
ptheditions.blogspot.com
lorenzodegiorgio@hotmail.gr info@degiorgio.gr


Ευθυμίου Τρικαμηνά
Ιερομονάχου

Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ
Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας
Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεω Ἐπισκόπου
Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν.

Degiorgio Εκδοσεις
ΤΡΙΚΑΛΑ 2012
Ἡ παροῦσα ἔκδοσις ἐχρηματοδοτήθη εὐγενῶς ὑπό πνευματικῶν ἀδελφῶν
ὡς μικρή προσφορά εἰς τόν ὑπέρ Πίστεως ἀγῶνα καί διανέμεται δωρεάν.

Ἐπιτρέπεται ἡ καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο ἀναπαραγωγὴ τοῦ παρόντος κειμένου,
πρὸς ἐνημέρωσι καὶ ὑπεράσπισι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μὲ μόνη προϋπόθεσι
τὴν ἀναφορὰ τῆς παρούσης ἐκδόσεως-πηγῆς.
Ἀφιερώνεται εἰς τούς Ἀδελφούς, πού ἐξῆλθον τῆς Βαβυλῶνος τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς· καί εἰς Ἐκείνους, πού μέ Ἁγνή
Προαίρεσι διστάζουν νά ἐξέλθουν, φοβούμενοι εἴτε τά Σχίσματα εἴτε τίς
Ἀπειλές τῶν Ἐπισκόπων καί Πνευματικῶν Ταγῶν.


Περιεχόμενα
Πρόλογος. 13
Α΄.Ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί προ-
σέγγισις τῶν νοημάτων του. . 17
Β΄ Ἡ σύγκρισις τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας
Συνόδου μέ ἄλλους καί ἡ ἐκ ταύτης ὑποχρεωτική
ἐφαρμογή του. . 53
Γ΄.Ἡ στάσις τῶν Ὀρθόδοξων πρός τούς κηρύσσοντας αἵ-
ρεσι ἐπισκόπους. Ἡ πρακτική ἐφαρμογή του 15ου Κα-
νόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνοδοῦ διαχρονικά. . 75
1.Ἡ Καινή Διαθήκη διά τήν στάσι τῶν πιστῶν ἀπένα-
ντι στούς αἱρετικούς. . 76
2.Ἡ συμφωνία τῶν ἀποστολικῶν Πατέρων διά τήν
ἀπομάκρυνσι ἀπό αἱρετικούς ψευδοποιμένες. . 78
3.Ἡ διαχρονική ἐφαρμογή τοῦ 15ου Κανόνος ἀπό τούς
μετά τόν γ΄ αἰῶνα μεγάλους Πατέρες. . 80
α΄. Ὁ Μέγας Βασίλειος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
β΄. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
γ΄. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. . . . . . . . . . . . . 94
δ΄. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. . . . . . . . . . . . . . . 101
ε΄. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. . . . . . . . . . . . . 106
ϛ΄. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. . . . . . . . . . . . . 114
ζ΄. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων 130
η΄. Ἡ Ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας . . . 131
 ι.Πρώτη Περίοδος: ντιμετώπισις πό τήν Ζ΄ Οκουμενική Σύνοδο σων
δέν ποτειχίστηκαν καταδεικνύει τήν πάρχουσα Παράδοσι.. . . . . 131
ii. Δεύτερη Περίοδος τς Εκονομαχίας . . . . . . . . 137
θ΄. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. . . . . . . . . . . . . . 143
ι΄. Ὁ Μέγας Φώτιος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
ια΄. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ 15ου Κανόνος σέ ἐπίπεδο Το-
πικῶν Ἐκκλησιῶν. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150
ιβ΄. Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν ἐπί Πατριάρχου
Ἰωάννου τοῦ Βέκκου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
ιγ΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. . . 169
ιδ΄. Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος: Διδασκαλία περί Ἀποτειχί-
σεως ἔμπρακτος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
ιε΄. Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: Οἱ ἀγῶνες καί ἡ
ἀποτείχισίς του . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198
4.Τό Αὐτοκέφαλο τοῦ 1850: Μιά κακή καί λανθασμέ-
νη ἀποτείχισις, πού ἰσοῦται μέ σχίσμα. 220
5.Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ δύο ἀπο-
τειχίσεις τοῦ 20ου αἰῶνος. 222
α΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. . . . . 227
β΄. Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν ἀπό τόν Πατριάρ-
χη Ἀθηναγόρα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Δ΄.       Ἡ σύγχρονος ἐκκλησιαστική κατάστασις ἐν σχέσει μέ
τόν 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου . 275
α΄. Ὁ φόβος ὅτι ἡ ἀποτείχισις θα ὁδηγήση σέ σχίσμα 281
β΄. Ὁ φόβος ὅτι ὁ ἀποτειχιζόμενος ἐξέρχεται τῆς
Ἐκκλησίας. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 285
γ΄. Ἡ ἄποψις τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ 15ου Κα-
νόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου . . . . . . . . . . 287
δ΄. Τό ὅτι θά μνημονεύωμε «ἄχρι καιροῦ» μέ τελευ-
ταῖο ὅριο τό «κοινό ποτήριο». . . . . . . . . . . . . . . . 299
ε΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι δέν μολυνόμεθα, οὔτε συμμε-
τέχομε εἰς τήν αἵρεσι, ἄν δέν ἀποτειχισθοῦμε, ἐφ’
ὅσον ἔχωμε ὀρθόδοξο φρόνημα. . . . . . . . . . . . . . 300
στ΄. Ὁ φόβος μήπως καταλήξωμε ὡσάν τίς παρατά-
ξεις καί τά σχίσματα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν . 302
ζ΄. Ἡ θεωρία τῆς συντεταγμένης ἀποτειχίσεως μέ
τούς στρατηγούς πρωτοστάτας εἰς αὐτήν. . . . . . 303
η΄. Ὁ φόβος τῶν πνευματικῶν ἐπιπτώσεων (ποινῶν,
καθαιρέσεων, στερήσεως μυστηρίων κλπ.). . . . . 306
θ΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι οἱ λαϊκοί δέν ἀποτειχίζονται,
ἀλλά μόνον οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι καί μνημονεύουν 307
ι΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει κα-
ταδικασθῆ ὑπό Συνόδου ὡς αἵρεσις, καί ὡς ἐκ
τούτου δέν ἀποτελεῖ καταδικασμένη αἵρεσι. . . . 308
Ἐπίλογος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 313
Βιβλιογραφία . 317

 

Πρόλογος

Εναι λήθεια τι πολύς λόγος γίνεται ες τήν ποχή μας γιά τόν δη πολυσυζητημένο ΙΕ΄ (15ον) Κανόνα τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου πί γίου Φωτίου καί ντίθετες πόψεις
κφράζονται σον φορ τήν ναγκαία καί ποχρεωτική μή τήρησί του. Προφανς ο πόψεις πηρεάζονται πό τήν προαίρεσι κάστου καί εδικά πό τήν τοποθέτησί του ες τήν σημερινή κατάστασι τς κκλησίας καί τήν ταχείαν ξάπλωσι, δραίωσι καί πιβολή τς αρέσεως το Οκουμενισμο. ς κ τούτου ν λόγ κανών λόγ τς διαφορετικς ρμηνείας του γίνεται στήριγμα καί χύρωμα καί δι’ κείνους ο ποοι πομακρύνονται πό τούς Οκουμενιστές πισκόπους κκλησιαστικς διά τς ποτειχίσεως, καί δι’ κείνους ο ποοι παραμένουν κκλησιαστικς νωμένοι μέ ατούς.
κτός πό τόν ΙΕ΄ Κανόνα, πάρχουν καί λλοι εροί
Κανόνες τούς ποίους κατά καιρούς ρμήνευσαν κατά τό δοκον καί πρός δραίωσι τν πόψεών των, πως Θ΄ τς Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου, ποος ναφέρεται ες τήν «κκλητον» το Κωνσταντινουπόλεως καί το Ρώμης, διά τόν ποον Κανόνα γράφει γ. Νικόδημος ρμηνεύοντάς
τον: «σεί μέλισσαι κηρίον, οτω διάφοροι γνμαι περιεκύκλωσαν τό μέρος το παρόντος Κανόνος…» (ποσημ. ες Θ΄ τς Δ΄ Οκουμ.). πίσης Δ΄ τς ν ντιοχεί Συνόδου ες τήν παρερμηνεία το ποίου στηρίχθησαν ο πίσκοποι διά νά καθαιρέσουν τόν γ. θανάσιο καί τν γ. ωάννη
Χρυσόστομο κ.. Εναι λοιπόν σημαντικό, προκειμένου νά στηρίξωμε τίς νέργειές μας σέ κάποιον ερό Κανόνα νά μήν κινούμεθα μπαθς μέ προσωπικά κίνητρα καί διοτέλεια, λλά νά ποβλέπωμε μέ τίς νέργειές μας ες τήν φέλειαν τς κκλησίας, τό κοινό καλό λων καί τήν θεραπείαν το πάρχοντος προβλήματος. Διότι, ν μέ νιδιοτέλεια καί γάπη διά τήν κκλησία κινούμεθα, χωρίς μπάθεια καί στεροβουλία, τότε, κόμα κι ν χωμε διαφορετικές θέσεις καί πόψεις, θά συναντώμεθα ες τήν γαθήν προαίρεσι κάστης πλευρς καί κάστου προσώπου καί δέν θά πάρχη μεταξύ μας πόλεμος, ποος τό μόνο πού
προσφέρει εναι βοήθεια ες τήν ξάπλωσιν τς αρέσεως καί λη διά νά νάψη καί πεκταθ αρετική πυρκαϊά. ν πάρχουν ατές ο γαθές προϋποθέσεις, τότε θά συμβουλεύωμε καστος τόν δελφόν ατο νά προσέχη νά μήν κκλίνη δεξιά ριστερά καί κυρίως θά προσευχώμεθα πισταμένως δι’ ατό, καί δέν θά παιτομε μέ τρόπο αθεντικό καί ξουσιαστικό τήν ναγνώρισι ς ρθς τς θέσεώς μας καί τήν ποταγή του ες ατήν. ν
πάρχουν, τέλος, ατές ο γαθές προϋποθέσεις θά νεργήση καί φωτιστική χάρις το Θεο, στε νά πράξωμε ες τήν παροσα κατάστασι τό δέον γενέσθαι καί δέν θά παρουσιάζωμε τήν εκόνα το πύργου τς Βαβέλ, ες τήν ποία τελικς ο οκοδομοντες διεσκορπίσθησαν λόγω συνεννοησίας καί πουσίας τς θείας βοηθείας.


Μέ ατές τίς προϋποθέσεις καταγράφονται οπόμενες σκέψεις καί πόψεις, προκειμένου
νά συμβάλλουν ες τήν παροσα κατάστασι
τς αρέσεως διά τήν ξάπλωσι καί δραίωσι τς ποίας σφαλς φέρομεν παντες εθύνη καί μάλιστα νάλογον καθένας τς θέσεώς του, τς γνώσεως καί το ξιώματός του μέσα στήν κκλησία. Οδεμία δέ πρόθεσις πάρχει πιβολς τν δίων πόψεων, κατακρίσεως τν διαφορετικς σκεπτομένων, ατοδικαιώσεως, πολύ περισσότερο, καταλογίσεως εθυνν. Διότι πρέπει νά χωμε συνειδητοποιήσει τι ο πράξεις μας καί ο προθέσεις μας θά κριθον πό τόν τάζοντα νεφρούς καί καρδίας Θεόν.
Συνεχίζεται.