Έτσι, για να μη ξεχνούμε...

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2011

15 .210 .000, ναι σωστά διαβάσατε,
δεκαπέντε  εκατομμύρια διακόσιες δέκα χιλιάδες ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από τις αμβλώσεις!!!


Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου
3.000. 000 λαθρομεταναστών, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι
Μουσουλμάνοι.

Και τώρα με την έντεχνη σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της απειλής αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

Αυτοκτονούμεν!!!

"και έκραξαν φωνή μεγάλη λέγοντες· έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της Ελληνίδος γης;"


Όταν υψώνετε ικετευτικάς τας χείρας σας προς Εμέ και ζητήτε την βοήθειάν μου, εγώ θα γυρίζω αλλού τα μάτια μου από σας με αποστροφήν. Και εάν πολλαπλασιάσετε και παρατείνετε τας δεήσεις σας, δεν θα σας ακούσω, διότι τα χέρια σας είναι γεμάτα από αίματα αθώων. Ησαϊας Α:15.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

B’
σύγκρισις το 15ου Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου μέ λλους καί κ ταύτης ποχρεωτική φαρμογή του.
πρέπει κατ’ ρχάς νά διαιρέσωμε τους ερούς Κανόνες σέ δύο κατηγορίες. Τούς δογματικούς κατά πρτον και τούς κκλησιαστικούς, πνευματικούς καί διοικητικούς κατά δεύτερον. Ο μέν δογματικοί εροί Κανόνες θεσπίσθηκαν ξ ατίας τν κατά καιρούς ναφυεισν αρέσεων, σχολονται με τά θέματα τς πίστεως, μέ τήν στάσιν τν ρθοδόξων ναντι τν αρετικν καί μέ τίς ποινές πού φίστανται ατοί πού νδίδουν στά θέματα τς πίστεως. Ο δεύτεροι σχολονται μέ διάφορα κκλησιαστικά θέματα, διοικητικά, πως δικαιοδοσίες τν πισκόπων ν σχέσει μέ τούς λλους πισκόπους, διαχειρίσεως κλπ. και διάφορα πνευματικά θέματα, πως κωλύματα ερωσύνης, ποινές γιά διάφορες μαρτίες, καθήκοντα νηστείας, προσευχς, κκλησιασμο κλπ. Εναι φανερό ς κ τούτου τι δέν χουν λοι ο εροί Κανόνες τήν δια βαρύτητα, οτε παιτεται αστηρή τήρησίς των ξ σου σέ λους, λλά διά μέν τούς δογματικούς παιτεται αστηρά τήρησίς των, πειδή ατοί περιφρουρον τήν πίστιν, ς πρός τούς πολοίπους μως συμβαίνει, πολλοί πό ατούς σήμερα νά μήν τηρονται, ετε λόγ λλαγς το διοικητικο συστήματος τς κκλησίας (π.χ. ο πισκοπές πού πήγοντο στόν Μητροπολίτη καί περί ατόν Σύνοδος, ο Χωρεπίσκοποι), ετε λόγ χλιαρότητος τν θν καί τς πνευματικότητος τν Χριστιανν, πως ο Κανόνες πού προσδιώριζον τούς τόπους τν μετανοούντων καί πρεπε ναλόγως τς μαρτίας νά στέκεται κε μετανον, ο Κανόνες πού μιλον διά τήν συνεχ προσέλευσι στήν Θεία Κοινωνία καί τήν δημοσία ναφορά το λόγου ποχς πό κάποιον καί λλοι πολλοί. πειδή λοιπόν στήν δεύτερη κατηγορία ερίσκονται πολλοί εροί Κανόνες, ο ποοι κ τν πραγμάτων και τς σημερινς καταστάσεως τς κκλησίας δέν τηρονται, ατό δέν σημαίνει τι δύναται κάθε πίσκοπος κληρικός νά καταργ αθαιρέτως κάποιους ερούς Κανόνες, πως π.χ. ατούς πού ναφέρονται στά κωλύματα τς ερωσύνης, στό μεταθετό τν πισκόπων κλπ. τό χειρότερο να θεσπίζη λλους Κανόνες καί μάλιστα ντιθέτους στήν γ. Γραφή καί τήν λη διαχρονική Παράδοσι τς κκλησίας, πως θρόα κδοσις τν διαζυγίων, διαδικασία κλογς τν πισκόπων, κκλησιαστική δικαστική συδοσία, ο περεξουσίες τν πισκόπων κλπ. Πρέπει νά ναφερθ τι σήμερα πολλοί εροί Κανόνες πού δέν τηρονται μς εναι ξ σου παραίτητοι στό Πηδάλιο, διότι μς ποδεικνύουν τό μέγεθος καί τόν βαθμό τς πομακρύνσεώς μας πό τήν ρθόδοξο Παράδοσι τς κκλησίας καί τήν δό τς παναφορς μας ες ατήν, καθώς πίσης καί τό τι δέν πρέπει νά ναζητομε λλες ατίες διά τό σημερινό κκλησιαστικό μας κατάντημα, λλά νά στιάζωμε τό γεγονός ες τήν πομάκρυνσι πό σα θέσπισαν συνοδικς ο Πατέρες.

Συνεχίζεται.

Τότε και Τώρα.....

Κατ΄ εκείνον τον καιρόν, απολιπών τον βίον ο Αρχιερεύς των Ιεροσολύμων, συνηθροίσθη όλον το πλήθος εις την Εκκλησίαν και κλείσαντες τας πύλας του Ναού και σφραγίσαντες επιμελώς, ανέμενον έξωθεν, ίνα ίδωσι ποίον Αρχιερέα και Ποιμένα θέλει  τους εξαποστείλει ο Θεός, διότι τοιαύτην καλήν συνήθεια είχον οι άνθρωποι εκείνοι, οπόταν δηλαδή ήθελον να εκλέξουν νέον Αρχιερέα, έκλειον καλώς τας θύρας του Ναού και όστις ήθελε δυνηθή να ανοίξη αυτάς δια προσευχής, εκείνον ευθύς ως άξιον εχειροτονούσαν. (Eδώ ο Κύριος εξέλεξε τον άγιο Μόδεστο)

Κάλεσαν και τον 'Αγιο Μωυσή τον Αιθίοπα

Περί κατακρίσεως...

"Κάποτε ένας μοναχός έπεσε σε ένα βαρύ παράπτωμα. Έγινε σύναξη στο μοναστήρι για να τον διώξουν. Κάλεσαν και τον 'Αγιο Μωυσή τον Αιθίοπα που έμενε έξω από το μοναστήρι σε ένα καλύβι. Ο 'Αγιος δεν ήθελε να πάει. Οι μοναχοί τον πίεσαν, εξηγώντας του γιατί τον ήθελαν. Η σύναξη ξεκίνησε. Οι μοναχοί είδαν τότε τον ’Αγιο να έρχεται κουβαλώντας στον ώμο του ένα ζεμπίλι με άμμο. Το ζεμπίλι ήταν τρύπιο και η άμμος έπεφτε κάτω σιγά - σιγά.
Οι μοναχοί απόρησαν και ρώτησαν τον 'Αγιο γιατί έκανε αυτό το πράγμα. Τότε ο 'Αγιος τους είπε:
- Γιατί στους ώμους μου έχω τις αμαρτίες μου φορτωμένες. Δεν τις βλέπω όμως, γιατί πέφτουν κάτω. Βλέπω όμως τις αμαρτίες των άλλων, που είναι μπροστά μου.
Οι μοναχοί κατάλαβαν τι ήθελε να πει ο Άγιος και συγχώρεσαν τον αδελφό τους που έσφαλε κι αποφάσισαν να αγωνιστούν εναντίον της κατάκρισης

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Αγ. Ιουστίνου (Πόποβιτς)

 Ο χριστοφόρος Επίσκοπος ευαγγελίζεται με θλίψιν και ελπίδα:

Οι βαπτισμένοι αδελφοί μας, οι οποίοι παρεσύρθησαν από τας παπικάς και τας λουθηρανικάς αιρέσεις, εθεώρησαν τους εαυτούς των σοφωτέρους του Χριστού. Και περιεφρόνησαν ημάς τους ορθοδόξους ως ασόφους και απολιτίστους. Αλλ΄ αληθώς, και επ΄ αυτών επηληθεύθη ο λόγος του Παύλου: «Φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν» (Ρωμ.  1,22). Διότι απέρριψαν την πνευματικήν σοφίαν κατά Χριστόν, Όστις περιπατεί με ένδυμα ταπεινώσεως και αγάπης, και ενεδύθησαν, κατά το παράδειγμα των ειδωλολατρών φιλοσόφων, την σαρκικήν και κοσμικήν σοφίαν, η οποία γέμει από υψηλοφροσύνην και κακίαν. «Και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου… και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1,23. 25). Δηλαδή απέβαλον όλην την δόξαν από τον Χριστόν Κύριον και επέθεσαν αυτήν επί των ώμων θνητών ανθρώπων, τους οποίους ανύψωσαν εις νέους Μεσσίας. Τοιαύτην αντίληψιν περί της δόξης απεκόμισαν από την άθεον σοφίαν των. Η δε έννοια της κουλτούρας και του πολιτισμού σημαίνει παρ΄ αυτοίς τον σεβασμόν του κτίσματος, τουτέστι της ορατής φύσεως και την λατρείαν αυτής μάλλον παρά του Δημιουργού της. Οι θνητοί θεοί και η θεοποιημένη φύσις! Τούτο είναι προς το παρόν ο τελευταίος σταθμός της δυτικής ανθρωπότητος εις τον ασυγκράτητον και αιώνιον κατήφορόν της από τα ύψη του Χριστού προς τα τάρταρα του Σατανά. Τούτο είναι το αποκορύφωμα της εξισώσεως των ανθρώπων εις την Δύσιν με την παλαιάν ειδωλολατρίαν της Ρώμης και την τωρινήν της Ασίας. Χιλιάδες βιβλία δημοσιεύουν ετησίως ούτοι εις δόξαν των μεγάλων ανδρών και προς έπαινον του πολιτισμού των, και χιλιάδες εφημερίδων εξυπηρετούν καθημερινώς αυτήν την εφήμερον και ψευδή δόξαν και ευρίσκονται εις την υπηρεσίαν του επαίνου των ανθρωπίνων έργων, με το υπερδιωγκωμένον όνομα του πολιτισμού. Δια τούτο τους παρέδωσεν ο Θεός εις αισχράς ηδονάς και πάθη, ώστε να ευρίσκουν την ικανοποίησιν μόνον εις ό,τι είναι επίγειον και όχι ουράνιον, και μόνον εις εκείνο το οποίον προκαλεί εις τον Διάβολον χαράν και γέλωτα, εις δε τους Αγγέλους του Χριστού θρήνον. Αι απολαύσεις των κείνται εις την τέρψιν της σαρκός, εις την αρπαγήν του αλλοτρίου, εις την καταπάτησιν των μικρών και αδυνάτων, εις την αύξησιν των επιγείων αγαθών και την επέκτασιν του κράτους των και της εξουσίας των, εις την πονηράν κατάκτησιν της ξένης πατρίδος, εις τας διασκεδάσεις και τους χορούς, εις την απόρριψιν κάθε θρησκείας ως δεισιδαιμονίας, εις την άρνησιν του Θεού, εις την πλήρη βιολογικήν ζωήν, εις την αναίσχυντον αναγνώρισιν του πιθήκου ως προπάτορος του ανθρώπου, εις τον καταποντισμόν της ανθρωπολογίας εις την ζωολογίαν. Αλλ΄ ερωτάτε: Θα ημπορέση ποτέ η γενεά αύτη, η πλέον πεπλανημένη εις την ιστορίαν, να επιστρέψη προς την αλήθειαν και την τιμιότητα; Θα ημπορέση. Είθε να δώση ο περιφρονημένος Χριστός να γίνη τούτο το δυνατόν γρηγορώτερον. Πότε όμως θα γίνη τούτο; Τούτο μόνον θα γίνη τότε, όταν οι δυτικοί αδελφοί μας θα αρχίσουν να γράφουν χιλιάδας βιβλίων ετησίως εις δόξαν Χριστού του Θεού μας. Και όταν αι χιλιάδες των εφημερίδων των κατ΄ έτος θα γράφουν επαίνους εις τας χριστιανικάς αρετάς και τα χριστιανικά αγαθά έργα, αντί να γράφουν περί εγκλημάτων και βλασφημιών της θείας Μεγαλειότητος και περί του εμπορίου των σαρκικών ενστίκτων. Όταν συντελεσθή η μεταμόρφωσις αύτη, τότε η δυτική αιρετική ανθρωπότης θα φανή ενώπιον των ορατών ουρανών ως λουσμένη, κεκαθαρμένη και ευωδιάζουσα ουράνιον θυμίαμα. Τότε εμείς οι Ορθόδοξοι θα χαιρώμεθα, διότι θα ανακτήσωμε τους επιστραφέντας αδελφούς μας. Τότε οι ειδωλολατρικοί λαοί θα αγαπήσουν τον Χριστόν και θα ζητήσουν να γραφούν εις τα τέκνα Του. Διότι δεν θα τους εμποδίζουν πλέον οι χριστιανικοί λαοί να γίνουν τέκνα του Χριστού. Τότε δεν θα υπάρχη κακία μεταξύ των ανθρώπων, ούτε πόλεμοι μεταξύ των λαών. Αλλά θα υπάρξη η ειρήνη του Χριστού, η υπερβαίνουσα τον νουν, και η δόξα του Χριστού, της οποίας δεν υπάρχει ομοία ούτε εις τον νυν αιώνα ούτε εις την αιωνιότητα.  
 Ο εμπνευσμένος από τον Θεόν Επίσκοπος ομολογεί την θεανθρωπίνην αλήθειαν όταν λέγει: Η υψίστη ευτυχία δια τους ανθρώπους είναι η φανέρωσις του Θεού εν σαρκί, αλλά και η υψίστη δυστυχία η αποστασία των απ΄ Αυτού του Θεού και η επιστροφή εις την υπηρεσίαν του Σατανά. Η δυστυχία αυτή έχει την αρχήν της εις τους δυτικούς μη ορθόδοξους λαούς και μάλιστα δια δύο λόγους. Η πρώτη αιτία είναι το μίσος εναντίον του αιρετικού ιερατείου, η δε Δευτέρα, το μίσος εναντίον των Εβραίων. Αμφότερα τα μίση εφύτρωσαν εις την καρδίαν της δυτικής ανθρωπότητος από το αυτό σπέρμα. Το δε σπέρμα τούτο είναι η προσπάθεια τόσον του χριστιανικού κλήρου, όσον και των Εβραίων να κυριαρχήσουν πλήρως εις την ζωήν του λαού και του κράτους εις όλας τας κατευθύνσεις. Το μίσος κατά τοιούτου κλήρου μετεβλήθη εις μίσος κατά της Εκκλησίας, το δε μίσος κατά των Εβραίων συμπεριέλαβε και τον Κύριον Ιησούν ως δήθεν Εβραίον. Εις την πραγματικότητα ο Χριστός ήτο Εβραίος κατά την μητέρα και τον λαόν εις τον οποίον το πρώτον εφάνη. Εν τούτοις ο ίδιος αυτός λαός πρώτος Τον απέρριψε και με φρικτόν θάνατον Τον εθανάτωσε. Τι, λοιπόν; Εάν τις είναι κατά των Εβραίων, πως δύναται να είναι κατά του Χριστού, εναντίον του Οποίου οι Εβραίοι πολεμούν ήδη δύο χιλιάδες χρόνια; Αλλ΄ όπου καρφωθούν οι όνυχες του Σατανά, εκεί δεν υπάρχει λογική. Καθοδηγούμενοι από το μίσος κατά του κλήρου και τν Εβραίων, οι δυτικοί λαοί απέρριπτον βαθμιαίως τον Χριστόν, έως ότου τελευταίως Τον απέκλεισαν από όλους τους τομείς και τα ιδρύματα του λαού και του κράτους και περιώρισαν την παραμονήν Του μόνον εις τους ναούς. Από Εκείνον ο οποίος μετά την ένδοξον ανάστασίν Του από τον τάφον είπεν: «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28,18), από Αυτόν οι τυφλωμένοι άνθρωποι αφήρεσαν πάσαν εξουσίαν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και κάθε επιρροήν επί της γης, εις το σχολείον, εις την κοινωνίαν, εις την πολιτικήν, εις την τέχνην, εις τας σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τας διεθνείς σχέσεις, εις την επιστήμην, εις την λογοτεχνίαν και εις όλα τα άλλα. Ο Θεός όμως δεν μυκτηρίζεται. Οσάκις που οι άνθρωποι ως φιλοξενούμενοι θα γίνουν υπερβαλλόντως αναιδείς εις την τράπεζαν του Θεού, πρέπει να έλθη η προειδοποίησις εκ μέρους του οικοδεσπότου. Δύο φοβεραί προειδοποιήσεις του Θεού εις την σημερινήν γενεάν είναι οι δύο τελευταίοι παγκόσμιοι πόλεμοι, εις διάστημα είκοσιν ετών. Ας γονατίσουν οι χριστιανικοί λαοί ενώπιον του προσβεβλημένου Χριστού και ας επιστρέψουν εις Αυτόν εκείνην την εξουσίαν, την τιμήν και την δόξαν και το σέβας, τα οποία μόνον εις Αυτόν ανήκουν. Ούτω να πράττετε και σεις, οι Ορθόδοξοι αδελφοί μου, εάν θέλετε να φυλαχθήτε από τον τρίτον παγκόσμιον πόλεμον, τον φοβερώτερον και από τους δύο προηγουμένους.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

Βλέπομε λοιπόν δ τόν διο γιο νά εναι αστηρώτατος, σον φορ τήν κκλησιαστική πομάκρυνσι πό τούς αρετικούς ποιμένες. ς κ τούτου γίνεται κατανοητό τι, κε που δέν φίσταται θέμα πίστεως, παγορεύεται τό σχίσμα καί εναι θανάσιμο μάρτημα, ν, ταν εναι αρετικός ποιμένας, πομάκρυνσις πό ατόν εναι θέμα σωτηρίας καί, φυσικά τότε, δέν φίσταται σχίσμα, πειδή ατός χει πομακρυνθ πό τήν λήθεια, χει λλάξει πορεία καί σοι τόν κολουθον, νήκουν και ατοί στήν δια κατηγορία. δ ταυτίζεται γιος μέ το δεύτερο τμμα το ΙΕ΄ ερο Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί δι’ ατό παιτε τήν μεσο πομάκρυνσι πρό συνοδικς κρίσεως πό τόν αρετικό ποιμένα. Δι’ ατό ναφέραμε τι ο εροί Κανόνες κατέγραψαν τήν δη πάρχουσα καί βιουμένη κατάστασι και ζωή τς κκλησίας. Δηλαδή καί ν δέν πρχε ν λόγ Κανών, πάλι δια θά πρεπε νά ταν στάσις το κάθε συνειδητο ρθοδόξου Χριστιανο, ναντι το αρετικο πισκόπου, διότι ατό παιτοσε νέκαθεν ρθόδοξος Παράδοσις. λλο θέμα εναι ν μες σήμερα ποβιβάσαμε τά θέματα τς πίστεως στή θέσι τν λλων κκλησιαστικν θεμάτων καί κόμη χαμηλότερα, καί τσι θεωρομε σχίσμα κάθε πομάκρυνσι πό τόν αρετικό πίσκοπο. τελευταία πρότασις το ν λόγ Κανόνος «λλά σχισμάτων καί μερισμν τήν κκλησίαν σπούδασαν ρύσασθαι» μς δίδει τήν πνευματικήν διάστασι το σχίσματος, ταν δηλαδή πάρχει αρεσις κηρυττομένη δημοσίως π’ κκλησίας. δ ερός Κανών ναφέρει σαφέστατα τι σχίσμα δημιουργον ο φιστάμενοι τς ληθείας, ν ο πομακρυνόμενοι πό ατούς παλλάσσουν τήν κκλησία πό τό σχίσμα. Πς μως τήν παλλάσσουν; Διά νά γίνη κατανοητό ατό, πρέπει νά δομε τήν κκλησία καί το σχίσμα χι χρονικά, λλά διαχρονικά. φ’ σον, πως προαναφέραμε, κκλησία εναι
Χριστοκεντρική καί ριοθετεται μέ βάσι τήν ρθόδοξο πίστι, σοι κατά καιρούς ξέπεσαν τς ρθοδόξου πίστεως και ξετράπησαν σέ αρέσεις, πεσχίσθησαν καί πό τό σμα το Χριστο, ξαιτίας καί μόνον τς κπτώσεώς των πό τήν πίστι, χωρίς συνοδικές κρίσεις καί ποφάσεις. σοι κ το ντιθέτου κράτησαν καί διεφύλαξαν τήν ρθόδοξο πίστι καί πεμακρύνθησαν διά τς ποτειχίσεως πό τούς
αρετικούς, ατοί διαχρονικά νήκουν ες τό σμα το Χριστο καί ατοί γιναν ατία νά συνεχίση νά πάρχη κκλησία «ρυομένη» πό τά σχίσματα, τά ποα εναι πόσχισις διά τς αρέσεως πό τήν ρθόδοξο πίστι. Ατό μς τό ρμηνεύει θαυμάσια σιος Θεόδωρος Στουδίτης σέ πιστολή του στόν μοναχό Βασίλειο. Λέγει σιος τά ξς: «...T γρ μ χειν σπλον ρυτδα ( κκλησία), να κα πλιν επωμεν, οτω νοετω · τ μ προσιεμνην τ τε σεβ δγματα κα τ καννιστα γχειρματα. Ο μν λλ κα τ ν τος ατουργοσι τ πηγορευμνα συμφρονματα, ς πο φησιν θεος Βασλειος · πρς Παλος μγας, οδ συνεστισθαι τος τοιοτοις παραχωρε. πε π τν ποστλων κα κατπιν, πολλαχς πολλα αρσεις προσερργησαν ατ · κα ρυπσματα θεσμα κα καννιστα πεπλασαν, σπερ κα τ νν · (ννοεται μοιχειανική αρεσις) λλ μν ατ τ προειρημν τρπ σχιστος κα μμητος διαμεμνηκε, κα διαμενε
ως το αἰῶνος, πεξαιρουμνων κα ποπεμπομνων π’ ατς τν κακς φρονησντων πραξντων · σπερ ξ σεστου κα παραλου πτρας τ προσρσσοντα κματα» (Φατορος 28, 123,79 καί P.G. 99, 1001D). Δέν θά πρχε σως ραιότερη εκόνα διά νά ποτυπώση σιος ατή τήν μεγάλη λήθεια, παράλιος δηλαδή πέτρα (κκλησία) καί τά φρίζοντα κύματα (ο αρέσεις). κκλησία λοιπόν, ναφέρει, παραμένει σχιστος καί μώμητος καί θά διαμένη αωνίως τσι, πειδή ποπέμπονται
πάραυτα πό ατήν ο κακς φρονοντες καί πράττοντες κατά τήν πίστιν, πως κριβς πομακρύνονται πό την παράλιο πέτρα τά φρίζοντα κύματα. Ατή κριβς εναι ποτείχισις πό τόν δημοσίως κηρύττοντα αρεσιν, ατή εναι ποφυγή το σχίσματος, ατή εναι νότης τς πίστεως καί διατήρησις το σπίλου καί μώμου τς κκλησίας. Κατανοε λοιπόν κάποιος τι διά τά θέματα τς πίστεως νεργομε μπειρικά, προκειμένου νά διατηρήσωμε τό σπιλο καί μώμητο τς κκλησίας καί νά
διατηρηθομε καί μες νσωματωμένοι ες ατήν. λα ατά μως πρέπει νά τά καταδείξωμε ν συνεχεί μέσα στήν στορική πορεία τς κκλησίας, φο κάνωμε να συσχετισμό καί μία σύγκρισι το παρόντος Κανόνος μέ λλους διά νά δείξωμε τήν ποχρεωτική φαρμογή του στήν κκλησία καί χι τήν προαιρετική (δυνητική).

Συνεχίζεται.

Η ταπείνωσις του Οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος

ΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ο ευσεβής Έπαρχος της Αλεξανδρείας την καλή φήμη του Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος, ανέβηκε κάποτε στη σκήτη να τον γνωρίση απο κοντά. Σαν το έμαθε όμως εκείνος, έφυγε κρυφά από την καλύβα του και πήγε κατά το έλος. Στο δρόμο συνάντησε τον άρχοντα και την ακολουθία του, που έτυχε να περνάνε από κει. Οι ξένοι, που δεν τον γνώριζαν, τον σταμάτησαν και τον ερώτησαν να τους δείξη την καλύβα του Αββά Μωϋσέως.
- Τί γυρεύετε απ’ αυτόν; έκανε μ’ αποστροφή ο Γέροντας. Αυτός είναι άνθρωπος μωρός.
Ο άρχοντας λυπήθηκε που είχε κάνει άδικα τόσο κόπο. Όταν έφτασε στην εκκλησία της σκήτης, είπε στους κληρικούς:
- Κάτω στην πόλι λένε τόσα καλά για τον Αββά Μωϋσή, γι’ αυτό ξεκίνησα να τον συναντήσω. Μα πριν από λίγο συναντήθηκα μ’ ένα Καλόγερο κι έμαθα από λόγου του πως πρόκειται για ανόητο άνθρωπο.
- Τί άνθρωπος ήταν αυτός; Ρώτησαν αγανακτισμένοι οι κληρικοί, που τόλμησε να μιλήση έτσι για τον Άγιο.
- Ένας μελαμψός Καλόγερος, πολύ ψηλός, με τριμμένα ρούχα.
Οι κληρικοί γέλασαν με την καρδιά τους.
- Αμ αυτός είναι ο Αββάς Μωϋσής.
Ο άρχοντας θαύμασε την ταπεινοσύνη του Γέροντος και γύρισε στην πόλι ωφελημένος.

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που του περνούσε το φελόνι, την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο, είπε φιλικά στον Αββά Μωϋσή, τον Αιθίοπα, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας:
- Αϊ Μωϋσή, τώρα έγινες κατάλευκος σαν περιστέρι.
- Από το εξωτερικό κρίνει ο δεσπότης μου ή από το εσωτερικό; Είπε εκείνος ταπεινά.
Θέλοντας ύστερα να τον δοκιμάση ο Πατριάρχης, αν έχη πραγματική ταπεινοσύνη, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώχνουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι μόλις παρουσιάστηκε μέσα, μετά τη Λειτουργία, του φώναξαν όλοι μαζί αποδοκιμαστικά:
- Τί θέλεις εδώ, Αράπη, πήγαινε έξω.
Ένας απ’ αυτούς, που κρυφά τον ακολούθησε για να ιδή αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογή:
- Καλά σου κάνανε, σποδόδερμε μελανέ. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;

Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς

Ο Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) γράφει για το φαινόμενο του Οικουμενισμού, ότι :

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν.

Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις».

Ύστερα απ’ όλα αυτά διερωτάται κανένας, πως είναι δυνατόν Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και άλλοι μεγαλόσχημοι» ιερωμένοι της Ορθοδοξίας, αλλά και λαϊκοί ακόμα, να είναι Οικουμενιστές;

 Στο παραπάνω εύλογο ερώτημα απαντά με το δικό του τρόπο ο αγιορείτης λόγιος μοναχός ο μακαριστός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος λέγει για τους ανθρώπους αυτούς:

«Οι “οικουμενισταί” είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς.
Επιδεικνύον πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....» .

Μεγ. Βασίλειος : μηδέ αδελφούς ονομάζειν!

«Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσιν, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν»
(Μεγ. Βασιλείου, P.G. 160, 101Α)
 

(P.G. 160, σ. 101).
Aγ. Μάρκου: «‘Άπαντες οι της ’Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι καί πάσαι αι θείαι Γραφαί φεύγειν τούς ετερόφρονας παραινουσι καί της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι»


«Φεύγετε και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων. Ίδε εγώ ο Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμίν, ότι ο μνημονεύων του πάπα ως ορθοδόξου αρχιρέως, ένοχος εστί και ο λατινοφρονών μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της πίστεως λογισθήσεται»
(Αγ. Μάρκου, Επιστολή προς Θεοφάνην)